Σκοτεινή ελπίδα

" Μετανιώνω" αυτή νομίζω θα ήταν η λέξη που θα ήθελα πιο πολύ να χρησιμοποιήσω .
" Πονάω " ίσως δεύτερη να ήταν αυτή.
Ξέρω πως κάθε μέρα είναι αδύνατο να μην κάνουμε λάθη,άλλωστε αν δεν κάναμε, δε θα είχε ενδιαφέρον η ζωή μας. Μόλις τελείωσα το πολύωρο διάβασμα μου,πίνοντας τσάι και προσπαθώντας με ανούσια τραγούδια να ξεφύγω. Δε θα μιλήσω για τον έρωτα. Όχι , εσύ δεν ήσουν έρωτας. Εσύ για μένα ήσουν κάτι ξεχωριστό που θα δυσκολευόμουν πολύ να βρω λέξεις για να στο περιγράψω. Είμαι μικρή και άμυαλη ναι . Αρχικά δεν ένιωθα απολύτως τίποτα, κάθε μέρα σου μιλούσα και λίγο περισσότερο , λίγο περισσότερο μέχρι που στο τέλος έγινες μια καθημερινή συνήθεια μου, έγινες τρόπος ζωής και ανάγκη.
Ένιωθα πως ήμουν εξαρτημένη απ'τον τρόπο συμπεριφοράς σου και γούσταρα. Γούσταρα πολύ.
Δυστυχώς αυτό όλο με έκανε να συμπεριφερθώ έτσι ανώριμα μάλλον . Θεώρησα κάτι τόσο σημαντικό για μένα , δεδομένο ,πράγμα που δεν ήταν .
Θα έλεγα ήσουν ο καλύτερος φίλος μου. Ο άνθρωπος που δεν βαριόμουν ποτέ , ο άνθρωπος που θα ήθελα τόσο πολύ να γυρίσει .
Κι έτσι μια μέρα σε συνάντησα στο πάρκο, προχωρούσες μπροστά μου και σε φώναξα, χαμογελούσα μέσα μου .
Πήγαμε να φας και ύστερα κάναμε βόλτα, κάτσαμε και έφαγα αρκετό ξύλο απ'όσο θυμάμαι .Ήμουν ευτυχισμένη , δεν ήθελα τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή , ήθελα μόνο να μη τελειώσει αυτή η βραδιά .
Έχεις νιώσει ποτέ έτσι για κάποιον ; ΕΣΎ έχεις νιώσει ποτέ έτσι για κάποιον; Εσύ ή εσύ ;
Διαβάζεις γράμματα, πολλά γράμματα σε μια αλλόκοτη σειρά ,που εκφράζουν έναν άνθρωπο , μη γνώριμο σε σενα δυστυχώς ή ευτυχώς .
Ήρθε το καλοκαίρι , και έτσι μετά απ'την απόλυτα ευτυχισμένη βραδιά , το φως έσβησε..
Φοβήθηκα να παραδεχθώ στον εαυτό μου πως μπορούσε να συμβεί αυτό.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, σ'αγάπησα τόσο γρήγορα, σε ήθελα τόσο γρήγορα,σε ήθελα δίπλα μου.
Ερωτευόμουν μια σχέση και όχι έναν άνθρωπο. Γινόταν έμμονη ιδέα , αυτή η σχέση .
Δεν με πείραζε, ίσα ίσα με ευχαριστούσε διότι αν ερωτευόμουν τον άνθρωπο, θα είχαμε πρόβλημα.
Και έτσι φτάσαμε εδώ, σε μια σχέση που δεν υπάρχει . Έκανα λάθη,που δεν κατάλαβα. Πρόδωσα εγώ η ίδια μια φιλία που δεν ήθελα με τίποτα να χάσω.
Όχι δε θα κλάψω λέω κάθε φορά στον εαυτό μου,θα μείνω δυνατή. Δυστυχώς δε το κάνω.
"Θέλω να πετάξω . Θα ήθελα να ήμουν πεταλούδα. Πάντα όμορφη , ελεύθερη και χωρίς πολλά πολλά , χάνεσαι στο άγνωστο . Δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι και αφήνεσαι στην ομορφιά των χρωμάτων , στις μυρωδιές των λουλουδιών μέχρι που το όνειρο τελειώνει ." Έτσι είχα γράψει κάποτε, και έτσι το όνειρο τελείωσε για μένα.

"Μετανιώνω"
Για κάθε πράξη που έκανα λάθος, κάνοντας με να σε χάσω και να μην έχω κουράγιο και δύναμη να σε φέρω πίσω .
" Πονάω "
Κάθε φορά που τα μάτια μου κοκκινίζουν και δεν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο γιατί πια το κενό μεγάλωσε και δε ξέρω αν μπορώ να περάσω στην απέναντι όχθη του ποταμού.
Καθηλωμένη στην οθόνη του υπολογιστή και ακούγοντας τα πλήκτρα του, μια μελωδία προσπαθώ να φτιάξω , αδυνατώ.
Το κορίτσι που πατούσε το κρεβάτι της ,θα παραμείνει εκεί .
Καληνύχτα

Ένα λουλούδι στον κήπο σου.

Νύχτωσε. Εδώ και ώρα στο κρεβάτι , κάθομαι και σκέφτομαι . Κλαίω και φοβάμαι . Μιλάω με ανθρώπους και όλοι τους με κάποια καλή πρόθεση να βοηθήσουν . Τι όμορφο .
Η καρδία μου χτυπά δυνατά και το ρολόι δίπλα στο αυτί μου κάνει έναν ενοχλητικό και αγχωτικό ήχο . Τικ-Τακ.Τικ-Τακ.
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε κάτι αλλά το μυαλό μου διαρκώς αλλού . Δεν είμαι καλά. Τρομάζω,φωνάζω και ζαλίζομαι . Η φωνή μου κλείνει και τα μάτια μου θολά προσπαθούν να συγκρατήσουν όλα τα χρώματα της οθόνης . Το κινητό μου φωτίζει, η καλή μου φίλη. Μια καλή μου φίλη.
Υπέροχος άνθρωπος, που διαβάζει χημεία . Κοιτάζω γύρω μου και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται . Ενδιαφέρονται τόσο . Τρεις υπέροχες γυναίκες έχω μες την ζωή μου , την κάθε μια διαφορετικά .
Η κάθε μια και ένα συμπλήρωμα μου. Έτσι είναι πάντα. Σίγουρα και εσύ θα βρεις έναν ή όχι μόνο έναν άνθρωπο να είναι δίπλα σου να σου κρατά το χέρι .Να νοιάζεται και να ανησυχεί .
Τι μεγάλη ευτυχία ! Ποιος άνθρωπος θα ήταν αυτός που δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο; Ποιος άνθρωπος θα θελε να είναι μόνος.
Στη ζωή μου είστε ένα καράβι με τα πανιά του συνεχώς ανοιγμένα , είστε το νερό που χρειάζεται ένα λουλούδι να μην μαραθεί.
Γιατί αυτό είμαστε όλοι μας. Λουλούδια. Ο κάθε ένας κάποιο ξεχωριστό λουλούδι, διαφορετικά χρώματα , άλλο μεγάλωμα και μετά κάποιος διαφορετικός θάνατος για τον καθένα μας.
Ποτέ δεν θέλεις να δεις ένα λουλούδι μόνο του γιατί όσο όμορφο κι αν είναι , είναι μόνο.
Τα διαφορετικά χρώματα και το κάτι όμορφο είναι αυτό που σε κάνει να ηρεμείς.
Μέσα στον δικό μου κήπο, έχω παρέα τρία όμορφα λουλούδια που δεν θέλω να ξεραθούν ποτέ.
Οι φίλοι μας είναι ζωή . Οι φίλοι μας είναι δύναμη και ανάγκη . Οι φίλοι είναι ο έρωτας.
Κάθε τι στην ζωή μας έχει σχέση ερωτική . Από την μυρωδιά του μέχρι το βλέμμα ή το άγγιγμα του ,και από την εμφάνιση του όποιου πράγματος .Θέμα ερωτισμού.
Όλα μπορείς να τα ερωτευτείς ,να δώσεις τη ζωή σου και να ταξιδευτείς .
Τη ζωή σου , την διαμορφώνεις εσύ .
Τον κήπο σου επίσης. Χρώματα χιλιάδες, αλλά δεν μας αρέσουν όλα.
Κάνε τις επιλογές σου .
Η στάση μου δεν άλλαξε, αγκαλιά με τον υπολογιστή ,χαζεύοντας ένα σκοτεινό δωμάτιο και χαμογελώντας κρυφά κι ας υπάρχει ένας φόβος μέσα μου.
Θα είμαι εδώ , ότι και αν χρειαστείς. Θα είμαι εδώ, όποτε κι αν φοβηθείς.
Θα είμαι εδώ, αν θες να αγαπηθείς.
Θα είμαι εδώ, για σένα καλέ μου φιλέ .
Κάτω απ'το πάπλωμα κρυμμένη και χωρίς αναπνοή , η μουσική θα κλείσει.
Καληνύχτα

Το τούνελ των αισθήσεων

Μεγάλη αυτή η ματιά. Κάθε ματιά σου το πρωί , σαν αντίδοτο . Υπέροχη. Καλημέρα λοιπόν :)
Πόσο εύκολα κάποια συναισθήματα αλλάζουν απ'την μια στιγμή στην άλλη. Σε βλέπω και η καρδιά μου χτυπάει πολλές φορές περισσότερο απ'το κανονικό , κοκκινίζω και ντρέπομαι .
Φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια καθαρά ,μήπως και το καταλάβεις. Και μετά; Το ωραίο παιχνίδι με τα μάτια, θα συνεχιστεί ή θα χαθεί σαν σύννεφο που έφυγε σιγά ; Σε θέλω. Μπορεί να είναι λάθος, ίσως και να είναι λάθος , μα έτσι είναι .
Τρέμω στη σκέψη πως για δυο μέρες δε θα σε δω και στεναχωριέμαι .Θέλω να σε φωνάξω και να σου μιλήσω με όλη μου την καρδιά μα η φωνή μου ξαφνικά σταματάει να βγάζει ήχο . Πόσο όμορφο συναίσθημα μπορείς να μου προκαλέσεις, Θεέ μου.
Ξέρω πως ίσως ποτέ , δεν ακούσω τη φωνή σου, ποτέ δεν σε δω να με κοιτάς στα μάτια, ποτέ τα χέρια σου δε θα τυλίγουν το σώμα μου. Και το μυαλό κάνει φαντασιώσεις και ταξιδεύει σε διάφορους παράνομους και μη τόπους, όπου η καρδιά ίσως δεν πάει . Το ξαφνικό βλέμμα σου με έκανε να νιώσω έναν σεισμό μες τ σώμα μου . Ένα ταρακούνημα και μια φωνή να μου λέει , " Χριστίνα λες; " και συγχρόνως μια άλλη φωνή να λέει " Αποκλείεται , δεν είμαστε για τέτοια" μα δυστυχώς η καρδιά μου ακολούθησε το άκουσμα της πρώτης φωνής και έτσι με τράβηξες κοντά σου.
Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε ένα μυαλό; Στο μυαλό ή στην καρδιά ; Το μυαλό φέρνει βόλτα 1000 σκέψεις και η καρδιά γίνεται ενοχλητική με τους τόσους χτύπους της.
Δεν μπορώ , θέλω να φύγω μακριά . Ψάχνω για μια διέξοδο , να μην μπλέξω μες την ζωή σου .
Απογοητεύομαι τόσο απ'τον εαυτό μου. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό . Ένα σύννεφο σε έφερε τόσο ξαφνικά στον κόσμο μου και η ζωή μου άλλαξε δίχως καν προλάβω να το καταλάβω. Οι σκέψεις μου είναι στοιχειωμένες .
Ας ήξερα τουλάχιστον τι είναι αυτό που μας ενώνει; Μήπως το κενό ; Τίποτα κοινό ανάμεσα μας και τελικά να με τραβάς τόσο κοντά σου , τόσο που να θέλω να τρέξω μακριά σου, να μη σε δω ποτέ ξανά.
Η απόρριψη είναι πολύ άσχημη, όσο όμορφη είναι η αποδοχή. Ένα ουράνιο τόξο που σιγά σιγά σβήνεται και χάνεται στο γαλάζιο του ουρανού . Βλέμματα που συγκρούστηκαν "κατά λάθος", όνειρα που ειδώθηκαν ,τσιγάρα που σβήστηκαν ,λόγια που ειπώθηκαν χωρίς φωνή , και όλα αυτά γιατί ; Επειδή σε έχω ανάγκη .
Πνίγομαι σκεπτόμενη πως ίσως περισσεύω στη ζωή σου, ίσως δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σένα και όλα αυτά είναι μια παραίσθηση .
Φοβάμαι και τρομάζω , δεν θέλω να το αποδεχτώ μα ναι πλέον είσαι εδώ, μέσα στη ζωή μου. Και ίσως να σε ευχαριστώ και λίγο που οι σκέψεις μου έγιναν πιο γλυκιές .
Είναι υπέροχο αυτό.Να ξέρεις..
Καληνύχτα

Ζωής Παιχνίδι

Το δωμάτιο σκοτεινό και ακατάστατο . Έκανα μια προσπάθεια να το συμμαζέψω αλλά δυνάμεις πολύ λίγες. Το παράθυρο ανοιχτό και η φωτεινή οθόνη μαζί με το πρόσωπο μου καθρεφτίζονται εκεί . Τελικά υπάρχουν κάποιες φορές που οι ανασφάλειες και οι φόβοι μας, γίνονται οι καλύτεροι φίλοι . Είναι δύσκολο να το χωνέψεις μα τελικά κοιμάσαι και ξυπνάς μαζί τους. Κάθε βράδυ που το κινητό μου φώτιζε , τρόμαζα.Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και ανυπομονούσα να δω ποιος είναι . Και ας ήξερα. Ένα βράδυ δεν φώτισε.Πάταγα συνέχεια την οθόνη , να δω μήπως χτύπησε και δεν το πήρα χαμπάρι . Έτσι είμαι εγώ. Και ναι , εμένα θα κατηγορήσω. Τρομάζω και σκέφτομαι συνέχεια. Αγχώνομαι και το μυαλό μου κάνει βόλτες σε σκέψεις δίχως λογική . Το ταξίδι του μυαλού μου δεν είναι μαγικό.
Σίγουρα είσαι και εσύ ένας άνθρωπος σαν τους άλλους. Σίγουρα χρειάζεσαι και εσύ έναν άνθρωπο , να σε νοιάζεται , να είναι δίπλα σου.
Να σε στηρίζει βρε αδερφέ! Έτσι είναι όλοι . Κανένας δεν θέλει να μείνει μόνος του , ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος του ανθρώπου είναι η μοναξιά . Πολλοί θα πουν πως ζουν μόνοι επειδή δεν θέλουν να υποφέρουν αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι . Ζεις μόνος και το μυαλό σου γυρίζει . Τα πάντα σου φαίνονται εχθρικά και σιγά σιγά τρελαίνεσαι . Κρύος ιδρώτας τρώει όλο σου το σώμα και τα μάτια σου κοιτούν γύρω γεμάτα καχυποψία . Τίποτα δεν σε γεμίζει πλέον .
Εγώ. Δεν θέλω. Δεν θέλω να μαι μόνη μου και δεν θα είμαι .Ποτέ όμως ένα κομμάτι της καρδιάς μας δεν είναι γεμάτο . Τίποτα στη ζωή μας δεν είναι πάντα ολοκληρωμένο . Θέλω να σε δω. Να κοιτάξω τα μάτια σου και μια αγκαλιά να γίνει το πιο ωραίο δώρο για ένα λεπτό . Και ύστερα..Σιωπή . Ο έρωτας είναι το καλωσόρισμα του παραλογισμού σε έναν υποτιθέμενα λογικό κόσμο . Τίποτα δεν είναι λογικό . Όλα για κάποιο λόγο γίνονται . Το λογικό εμείς το ορίζουμε . Ζούμε σε ένα παιχνίδι , ο καθένας μόνος , διαλέγοντας τις παρέες , τους εραστές και τις ζωές μας. Ένα παιχνίδι φανταστικό . Όταν κάποιος μένει μόνος , ουρλιάζει μέσα του ο εαυτός του . Θέλει να βγει έξω , να αγαπήσει !
Άνθρωποι που δεν είχαν άλλοι επιλογή , χάρισαν το σώμα τους σε σκόνες και χαπάκια και ύστερα όλη τη ζωή τους σε ένα πεζοδρόμιο . Δύσκολες εποχές. Μια κοπέλα με ένα blog να γράφει ασυναρτησίες και να μη σκέφτεται αυτή τη στιγμή τίποτα. Ένα μυαλό γεμάτο . Ένας μεγάλος δρόμος, πολλές διαφορετικές στροφές μα όλες,ένα αδιέξοδο .
Λυπάμαι . Λυπάμαι αν δεν είμαι αυτό που έψαχνες. Αν αυτό που ήθελες δεν το βρήκες . Βγες, κοίτα γύρω σου , ψάξε για κάποια μάτια που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Και ακόμη και αν κάποιος φίλος είπε πως η επικοινωνία δεν υπάρχει μεταξύ μας , σε παρακαλώ , δεν είναι δύσκολο να υπάρξει ξανά.
Μόνο ένα σου βλέμμα χρειάζεται. Και αν ποτέ τρομάζεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό , ξέρεις τι πρέπει να κάνεις..
Πήγαινε μια βόλτα και απλά κοίτα πίσω σου . Δεν θα είναι κανείς.
Καληνύχτα

Στη μεγάλη πόλη ο ήλιος έχει φύγει

Το ταξίδι μόλις άρχισε. Έτσι είπα στα παιδιά.Ένα ταξίδι υπέροχο .. Τα αστέρια φώτιζαν κάθε βράδυ το σκοτεινό δρόμο προς το σπίτι στο Χόρτο . Το φεγγάρι έκανε την υπέροχη φωτεινή του σκιά στη θάλασσα και σιωπή . Ένα καλοκαίρι με ανατροπές. Άνθρωποι στη ζωή μας πολλοί . Ποιοι μένουν; Ποιοι θα φύγουν ; Κι αν φύγουν, που πάνε; Φοβάμαι . Σας γνώρισα, δε θέλω να χαθούμε. Έκλαψα ,δε δίστασα να το δείξω. Σε κοίταγα στα μάτια κάθε βράδυ ,περιμένοντας ένα σου βλέμμα ,μια φωνή να βγει κι ας μη λέει το όνομα μου .
Ήταν ένα υπέροχο βράδυ , χωρίς πολλές σκέψεις, παρά μόνο τα ποτά είχαν απομείνει να μας φέρουν πιο κοντά. Και έτσι έγινε.
Ένας χορός και ένα τραγούδι ,έκαναν δυο σώματα να έρθουν πιο κοντά.
Καλοκαίρι. Γνώρισα εκείνη. Μια υπέροχη κοπέλα, χαρούμενη ,φιλόξενη και με την αγκαλιά της ορθάνοιχτη ! Την λάτρεψα τολμώ να πω. Η ζωές των ανθρώπων ,τόσο διαφορετικές . Μια κοπέλα που φοβάται , φοβάται τόσα πολλά μα συγχρόνως θέλει κι άλλα τόσα. Πέρασα ωραία. Η κάθε μέρα, ήταν σαν ένα διαφορετικό σοκολατάκι Το βάζεις στο στόμα, το γεύεσαι και ύστερα θες και περιμένεις πως και πως το επόμενο .
Το βράδυ εκείνο , έχασα το έδαφος. Δεν ήθελα να σε δω στα μάτια μου . Ντρεπόμουν για λογαριασμό σου . Αλλά μετά , αφέθηκα .
Ίσως έτσι έπρεπε.Κάθε βράδυ ένας παραλογισμός, μια τρέλα και ένα μαγικό ταξίδι κάτω απ'το βυθό . Τόσα βλέμματα να συγκρούονται ,είναι ωραίο .
Δεν έχει νόημα. Με πρόδωσες .Σε ένιωθα μακριά μου. Τα μάτια σου πια δεν μου μίλαγαν και η επικοινωνία μεταξύ μας ήταν μηδαμινή.Ήσουν φίλη μου. Είσαι ακόμα; Σ'αγαπάω να ξέρεις και να θυμάσαι .
Χτυπάει το κινητό μου , μουσική ακούγεται στο δωμάτιο και φως απ'έξω καθρεπτίζεται στην ζωγραφιστή ντουλάπα μου.
Τα άσχημα νέα έχουν ήδη φτάσει και προσπαθείς να δεχθείς αυτό το γεγονός. Είναι ένα ψέμα. Δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις και ύστερα τα κλάματα σου τρώνε όλες τις σκέψεις μετατρέποντας τες σε συνεχείς λυγμούς. Μια μαυροφορεμένη παρέα , στους δρόμους της Αθήνας.. Πονάς, όσο πονάω και εγώ. Οι σκέψεις σβήνονται απ'το μυαλό μου, το μόνο που θυμάμαι , μια έκφραση "Καλό ταξίδι άγγελε μου". Σιωπή. Το στόμα στεγνώνει και η καρδιά χτυπά δυνατά. Ζαλίζομαι .
Δεν υπάρχει δρόμος για να τρέξω ούτε νερό να κολυμπήσω. Πρέπει να φύγω.Θέλω να φύγω.
Στάχτη στο χέρι σου και καπνός στο δωμάτιο . Θολά όλα . Ένα μήνυμα στο κινητό σου , και ένας χτύπος παραπάνω της καρδιάς .
Μα όταν έρθεις εδώ.. Στη μεγάλη πόλη να ξέρεις.. Ο ήλιος έχει φύγει .
Το καλοκαίρι τελείωσε, θα σας θυμάμαι όλους.
Καληνύχτα

Όταν ο κύκλος της ζωής σου γίνει τετράγωνο

Είναι Πέμπτη . Νούμερο Πέντε. Πολλά πράγματα στη ζωή μας είναι τόσο άδικα. Κάθομαι , σκέφτομαι , ακούω μουσική και βλέπω τον καπνό να χάνεται στον αέρα. Φεύγει κι αυτός. Σαν τους ανθρώπους απ τη ζωή σου, σαν τα όνειρα σου , σαν τα θέλω σου. Κάποια είναι απαγορευμένα βέβαια, κάποια άλλα όχι . Αναζητάς την αλήθεια σε ψεύτικα πράγματα και ψάχνεις το πραγματικό σε υποκατάστατα. Νομίζεις πως πολεμάς τη ζωή σου αλλά τελικά . Έμπλεος συναισθημάτων , χάνεσαι στους δικούς σου κόσμους. Η ζωή μας, ένας κύκλος. Ένας όμορφος κύκλος , σαν το στεφάνι της πρωτομαγιάς , γεμάτο λουλούδια, άλλα ξεραίνονται και άλλα παραμένουν χρωματιστά και ανοιχτά . Λίγες μέρες μετά τα αποτελέσματα των πανελληνίων , και πολλοί μου φίλοι νιώθουν απογοήτευση . Δεν είναι γεμάτοι και νιώθουν πως ο κύκλος τους δεν έχει συνέχεια , προσπαθούν να χάσουν την ζωή τους ή απομονώνονται από τα πάντα και αράζουν μόνοι τους σε παραλίες μετρώντας τα αστέρια. Και έτσι ο κύκλος τους,γίνεται τετράγωνο . Φρενάρουν ξαφνικά, τρακάροντας όντως με τον εαυτό τους και μένουν απαθείς σε μια γωνία . Η γωνία του, δεν αλλάζει θέση , τον κρατάει κουλουριασμένο εκεί , προσπαθώντας να τον σπρώξει να περάσει στην άλλη πλευρά .Μέσα στην γωνία του θα συναντήσει τόσους ανθρώπους, σίγουρα κάποιους θα διώξει . Είναι υπέροχο . Είναι υπέροχο το συναίσθημα της αποτυχίας , όταν ξέρεις πως δεν είναι η τελευταία φορά . Σου χα πει , πάθος είσαι όχι λάθος . Θυμάσαι ; Είναι υπέροχο , τα λάθη σου να είναι πάθη. Έτσι μαθαίνεις, και περνάς το ποτάμι χωρίς να πέσεις μέσα. Θα λυγίσεις πολλές φορές και θα χάσεις την ισορροπία σου , θα φοβηθείς .
Μα θα περάσεις. Κάποια στιγμή , ναι , θα περάσεις .
Έχεις νιώσει ποτέ τη γη να φεύγει απ τα πόδια σου; Έχεις δει ποτέ τον άνθρωπο σου να φεύγει; Να σε παίρνει μονάχα μια αγκαλιά και να ξέρεις πως δεν θέλεις τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή . Τότε η πλευρά του τετραγώνου , σου ανοίγει το δρόμο να περάσεις, μη βιαστείς γιατί στο τελείωμα της υπάρχει μια γωνία . Ο κύκλος είναι στο μυαλό μας, και ναι οι σκέψεις σου θα είναι χιλιάδες φορές αιχμάλωτες του εαυτού σου, θα φωνάζεις μα κανείς δε θα σ'ακούει , και ίσως θα είναι τόσο ωραία. Η ζωή σου είναι η πέτρα που πετάς στη θάλασσα, μια κίνηση τόσο γρήγορη , υπέροχη , μαγική που σιγά σίγα βυθίζεται.Θα κοιτάς στον καθρέφτη και η μορφή σου θα είναι σκόνη , θα ταξιδεύεις χωρίς να το ζητάς και θα τρέχεις χωρίς φόρα. Θα αγκαλιάζεις δίχως χέρια και θα μιλάς χωρίς φωνή . Μα θα αγαπάς με τη ψυχή σου και ο κύκλος της ζωής σου θα είναι εκεί , θα γυρνάει γρήγορα ξανά και ξανά . Σκοτάδι , βρέθηκα στο ερωτικό σου τούνελ , που κρύβεις τα πάντα εκεί . Γωνία, με τόσα απομεινάρια . Πέρασες ποτέ στη δική σου πλευρά ; Ταπεινωμένη θα κοιτάς στα μάτια τους πάντες , ψάχνοντας με καχυποψία να βρεις τι θέλεις , ποιον θα πάρεις μαζί σου στο ταξίδι σου , στο κύκλο σου . Στον τετραγωνισμένο κύκλο σου . Υπάρχουν τόσα αισθήματα μέσα μας που δε θα παραδεχτούμε ποτέ . Τόσες αλήθειες , κλεισμένες εκεί , βαθιά που δε θα βγουν ποτέ στο φως.
Είναι υπέροχο όταν ο κύκλος της ζωής σου γίνεται τετράγωνο. Κάποτε, θα με θυμηθείς .
Τώρα ίσως με πεις απλά τρελή . Μα εγώ ακόμα ακούω το παιδί του λεωφορείου να κοιτάει τον καθένα και να λέει " Σ'αγαπώ" και ναι ξέρω πως αυτό το παιδί θα μείνει εγκλωβισμένο στη δική του γωνία .
Πάρε ένα μολύβι και ζωγράφισε τη δική σου ζωή όπως ακριβώς τη θέλεις, διάλεξε τις γωνίες και τις πλευρές. Και πες κι ένα " Σ'αγαπώ " σε κάποιον .
Καληνύχτα

Φωτεινό σκοτάδι

Ξύπνησε το πρωί και όλα της φάνηκαν παράξενα . Κάθε μέρα που περνάει της φαίνεται διαφορετική μα η σημερινή είχε κάτι ιδιαίτερο . Καθώς τα βλέφαρα της άνοιγαν , τα χείλη της είχαν ακόμα αυτή την γεύση απ’ το χθεσινό ρούμι και το σώμα της με δυσκολία μπορούσε να κουνηθεί . Βγήκε έξω και περπάτησε , περπάτησε σε μέρος γνώριμο μα δύσκολα μπορούσε να αντικρίσει κάτι γνωστό . Οι άνθρωποι γύρω της , προχωρούσαν σαν ρομπότ , ίχνος ευγένειας και καλοσύνης , και εκείνη υπνωτισμένη , μέτραγε τα βήματα της μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο που κανείς δεν ξέρει πιο θα είναι . Ούτε η ίδια . Έτσι το δρόμο συνεχίζει και πουλιά ακούγονται παντού . Ξαφνικά σιωπή . Ο ήλιος εξαφανίστηκε και το σκοτάδι έρχεται πριν καν το καταλάβεις. Οι δρόμοι αδειάζουν και μένει μόνη της , παρέα με ένα σκύλο . Ο σκύλος την ακολουθεί χωρίς να ξέρει διαδρομή και προορισμό . 1η στάση , μια πλατεία , αγνώστου ταυτότητος , άδεια βρεγμένη με πολλά παγκάκια αλλά καμία ψυχή καθισμένη σ’ αυτά . Έτσι το βλέμμα της κατευθύνεται σε δυο άδεια κουτάκια μπύρας, σε ένα παγκάκι .Προχωράει και κάθεται εκεί . Το μυαλό της κάνει υποθέσεις , φτιάχνει ιστορίες , παραμύθια με πρωταγωνιστές τα δυο κουτάκια μπύρας . Της θύμιζαν πολλά θαρρώ . Προσπάθησε να μην ονειροπολήσει για πολύ ακόμα , διότι δάκρυα θα κυλούσαν στα μάτια της και έτσι ,παρέα με τον σκύλο προχώρησε για άλλους προορισμούς . Ένιωσε να χάνεται σε ένα κόσμο, περίεργο . Δικό της μα και κάποιου άλλου . Ποιος ξέρει ποιος να ναι αυτός . Δε θα μάθει , δε θα ψάξει , δε θα βρει . Είναι τόσο άδικο κάποιες φορές .Το δέρμα της , ίδρωνε σιγά σιγά και η ανάσα της κοβόταν όσο να ναι . Άκουγε φωνές από παντού και τα δέντρα του δρόμου την είχαν περικυκλώσει . Φοβήθηκε . Μια φωνή , διαπέρασε μέσα της. Της έλεγε « Αυτό που ζητάς, δε θα στο δώσει κανένας. Το χεις μέσα σου» και ξαφνικά χάθηκε. Θύμωσε πολύ, δεν κατάλαβε τι εννοούσε .Ποια ήταν αυτή , που της τα έλεγε αυτά . Ότι έψαχνε , το έψαχνε γύρω της . Πλάι της. Πέρα από εκείνη . Στα μάτια των άλλων , στις πράξεις των άλλων . Προσπαθούσε να καταλάβει , αλλά ίσως η μαγεία ήταν πως πότε δε θα άκουγε την ίδια φωνή να της εξηγήσει . Οι ακρογιαλιές της ψυχής της τής έδωσαν δύναμη . Την ξεκούραζαν . Κάποιος άλλος , της έβαλε χρώμα στην ψυχή της . Μα δεν της επέβαλε τι να βάψει , ή πως και που . Έτσι ο δικός της κόσμος , ήταν ομορφότερος απ όλους . Κόκκινες θάλασσες , πορτοκαλί ουρανοί ,και πράσινοι ήλιοι . Της άρεσε ο κόσμος της. Δεν είχε πόρτες , ήταν πάντα ανοιχτές , κλειδαριές, άκρως απαγορευμένες .
Σταμάτησε για ένα λεπτό . Έπρεπε να κουνηθεί . Φοβήθηκε. Βροχή , ακουγόταν και μύριζε βροχή . Ο πορτοκαλής ουρανός της άλλαζε χρώμα, σαν κάτι να το είχε θυμώσει . Άρχισε να τρέχει . Δυστυχώς , το αδύνατο σημείο της. Οι κεραυνοί. Ένιωθε χαμένη μέσα σε ένα ατελείωτο δάσος, χωρίς επιστροφή . Τρόμαζε. Έκλεγε , φώναζε. Μα κανείς , κανείς δεν ήταν κοντά εκεί να την βοηθήσει . Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά . Δεν υπήρχε τρόπος φυγής . Ούτε έξοδος κινδύνου.
Και να πως όλοι πέφτουν στην παγίδα , ψάχνοντας την έξοδο κινδύνου. Ο κίνδυνος ήταν μπροστά της, τον κράταγε αγκαλιά και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που έπρεπε να αντιμετωπίσει το φόβο μόνη .
Ο ήχος της βροχής τη τρόμαζε, το μυαλό της έκανε βόλτα στο παρελθόν. Ή στο μέλλον.
Φωνές άκουγε, κοπέλες έκλαιγαν και τίποτα δεν τις έσωζε . Ένα άδειο δωμάτιο , εκεί. Εκεί το φανταζόταν. Φώναζε « Βοήθεια !» ήθελε να φύγει και ο ήχος του κεραυνού πλησίαζε όλο και περισσότερο , η καρδιά της χτυπούσε δυνατά , ο σφυγμός όλο και πιο ανεβασμένος μα το βλέμμα της, όπου και αν κοίταγε κατέληγε σε τοίχους . Η κοπέλα βρισκόταν στην δική της παράνοια . Έτρεχε με όλη της τη δύναμη μα δεν κατέληγε πουθενά .
Πέρασαν χρόνια, κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό με το ίδιο δωμάτιο . Κάνεις δεν την άκουγε, στο κόσμο που είχε φτιάξει ήταν μόνη της. Έψαχνε την ψυχή της; Τον άνθρωπό της; Δεν ξέρει κανείς , δεν έμαθε κανείς. Δεν θα μάθει , ούτε η ίδια. Ακόμα ψάχνει και τρελαίνεται ,ουρλιάζει στον ύπνο της και αναζητεί το κομμάτι που της λείπει .
Δεν είναι χάπια, δεν είναι αντικαταθλιπτικά, δεν είναι υποκατάστατα . Είναι μια ψυχή .
Ένα σώμα. Μια ανάσα πλάι στη δική της , που δε μπόρεσε ποτέ να βρει , ίσος δε βρει ποτέ ή ίσως είχε βρει και έχασε.
Το όνομα της άγνωστο , η μορφή της επίσης . Πως τη λένε , ποια είναι ;
Εσύ .
Καληνύχτα

Αιχμάλωτη σκέψη

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω που πάω, που βρίσκομαι . Τι έχω πάθει σήμερα ; Ίσως φταίνε οι λίγες ώρες ύπνου, ίσος ο πόνος του χεριού μου και ίσως να μη φταίει τίποτα. Απλά εγώ. Κάποιος άλλος θα έλεγε " στις μέρες σου θα είσαι " μα δεν έχει σημασία . Η Χριστίνα δεν μπορεί απλά . Πνίγεται σε ένα κόσμο που δεν τη κρατάει τίποτα και νιώθει πως θα εκραγεί . Θέλει να μείνει μόνη της και γύρισε σπίτι απ' τις 11. Τρομερό ; Κάθεται στο σκοτάδι της, ύστερα από έναν από τους καθιερωμένους καυγάδες με την μαμά της και ακούει μουσική . Γράφει γράφει γράφει , γραφεί στο κενό και σε ανθρώπους άγνωστους, σε ψυχές σιωπηλές και χωρίς φωνή. Δίνει το μυαλό της. Ένα κουνούπι πάνω στο χέρι της και ύστερα στην οθόνη του υπολογιστή της , είναι αυτό που θα της αποσπάσει τη προσοχή μα θα την νευριάσει ακόμη περισσότερο . Ένα απλό ενοχλητικό κουνούπι, το οποίο απλά κάνει τη δουλεία του . Πίνει αίμα . Ύστερα θα πεθάνει κι αυτό μα τουλάχιστον θα είναι ευχαριστημένο γιατί θα έχει κάνει αυτό που του αρμόζει . Πράγματα που δεν είναι για την ηλικία μας, ακούω παιδιά στα ναρκωτικά είτε ελαφρά είτε πιο σκληρά. Αυτά τυχαίνουν θα πεις, το ξέρω. Είναι άσχημο όμως , ζεις τη ζωή σου πρόωρα και αυτό δε σου αξίζει . Κοπέλες που χαρίζουν το κορμί τους σε ανθρώπους ανάξιους για να το σεβαστούν και να μην το δουν απλά ως ένα αντικείμενο πόθου και ηδονής. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχε την εφηβεία . Την εφηβεία; Που την βλέπεις πια αυτή; Πλέον όλοι απ'τα 13 τους , είναι μεγάλοι . Γονείς ; Γονείς που δεν τους αξίζει να βλέπουν την αυτοκαταστροφή των παιδιών τους μα ούτε κάνουν το κάτι, για να τα αποτρέψουν . Φοβούνται βλέπεις μη τους πάρουν με κακό μάτι και ξαφνικά δε τα ξανά δουν ποτέ . Ώρες ώρες , πλήττω. Δεν με ευχαριστεί τίποτα, και γίνομαι αχάριστη . Είμαι ένα κακομαθημένο κορίτσι από τη Δροσιά, γεννημένη στην Αθήνα , πηγαίνω στο ιδιωτικό και ; Και τι ; Ναι ξέρω, οι στιγμές που ζω κάποιες, πολύ ωραίες . Θέλω να ταξιδέψω και να φύγω μακριά απ'τον κόσμο σας , αλλά αν φύγω και εγώ και η οποιαδήποτε "εγώ " , ποιος θα απομείνει ; Μόνοι σας θα μείνετε, στο στείρο κόσμο που έχετε δημιουργήσει και δεν θα προσπαθήσετε να τον αλλάξετε. Είστε ανίκανοι πλέον. Τα χέρια σας έχουν τρυπήσει και νιώθετε αγκάθι το κάθε σας εμπόδιο , έτσι το χέρι ξανά απομακρύνεται . Δεν προσπαθεί να πονέσει για να δει μετά τη γλύκα του πόνου . Είναι ωραίο στη ζωή μας να υπάρχουν " πρέπει " , έτσι μου είπε η Μαρία η φίλη μου απ΄την Πλάκα , το "πρέπει" είναι ο κρίκος που σε οδηγεί στο " θέλω " σου .Αν δεν υπάρχει "πρέπει", το "θέλω" αιωρείται στο κενό, και σπάνια είναι εφικτό. Η μουσική που ακούω με ταξιδεύει , με πάει σε χρόνια ελευθερίας .Μόλις μου είπε ένας φίλος, πρόσφατα εν ηλικιωμένος και απόφοιτος λυκείου , πως ίσως δεν είναι και τόσο ωραία . Πάλι πλήττεις . Κοιτάς το ταβάνι , καθήμενος σε ένα καναπέ και δεν σου προσφέρει ούτε προσφέρεις απολύτως τίποτα. Θέλω να πετάξω . Θα ήθελα να ήμουν πεταλούδα. Πάντα όμορφη , ελεύθερη και χωρίς πολλά πολλά , χάνεσαι στο άγνωστο . Δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι και αφήνεσαι στην ομορφιά των χρωμάτων , στις μυρωδιές των λουλουδιών μέχρι που το όνειρο τελειώνει .

Θέλω να σε δω. Θα ήθελα να ξέρω πως είναι η μορφή σου, οι αισθήσεις και εσύ . Θα ήθελα να δω τα μάτια σου να με κοιτούν , μια άγνωστη. Μια κοπέλα χαμένη στο δικό της παραλογισμό , που εσένα σε κατευθύνει μαζί της και σε ξεναγεί σε δρόμους που ούτε εκείνη ξέρει . Περνά τις 1000 λεωφόρους και πλέον είναι έτοιμη να ζήσει. Εσύ ; Εσύ είσαι έτοιμος;

Είναι περίεργο , μπαίνουν στη ζωή μας άτομα , που από εκεί που δε το περιμένεις, θα γίνουν σημαντικά για σένα , θα τους νοιάζεσαι και θα τους προσέχεις. Θα τρέμεις κάθε βράδυ , μη τους χάσεις και θα θέλεις να ακούς πάντα την καληνύχτα τους . Μεγάλο πράγμα η καλή νύχτα από ωραία άτομα . Γιατί τελικά υπάρχουν υπέροχα άτομα. Σπάνια θα τα βρεις , ίσως ζεις και στη ψευδαίσθηση του υπέροχου, που σε παρασύρει και σε μαγεύει . Σε τυφλώνει και σε αφήνει άφωνο . Μα όταν τα βρεις , σε παρακαλώ , μη τα αφήσεις .

Το κομμάτι σιγά σιγά, αδυνατεί να βγάλει άλλον ήχο και η μουσική του σιγά σιγά χαμηλώνει.

Ουσίες ; Πολλές και καμία . Την ουσία βρες την μόνος σου .

Κοίτα στο καθρέφτη ή ακόμη καλύτερα, το βράδυ που θα νυχτοπερπατάς κάπου μόνος, κοίτα πίσω. Κάποιος πάντα είναι μαζί σου και είναι το καλύτερο , ίσως και το τρομαχτικότερο εγώ σου .

Καληνύχτα

Ζητείται Ελπίς

Πέταξα το εισιτήριο μου και βγήκα στο φως του σταθμού " Ομόνοια " . Κοίταξα γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω ακριβώς που βρίσκομαι . Έχοντας ξανά πάει , είχα μέσα μου μια ελπίδα μεγαλύτερης ασφάλειας πιστεύοντας κάτι ουσιαστικά ανούσιο . Έστριψα δεξιά του σταθμού μα τελικά κατευθύνθηκα προς τη σωστή πλευρά ,ρωτώντας μια κύρια , Ελληνίδα ή όχι, δεν έχει σημασία .Προσπάθησα να κοιτάξω τις φίλες μου και να καταλάβω αν και εκείνες αντικρίζουν τον ίδιο κόσμο με μένα . Κοίταξα την Ίριδα και έβλεπα στα μάτια της ένα μικρό κενό , σαν ένα χάσιμο και μια παλίρροια να παρασύρουν τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω μου .Η coco κοίταγε γύρω σαν να ήθελε να το εξερευνήσει αν και δεν της ήταν άγνωστο αυτό που αντικρίζαμε . Ο κόσμος μας εξαθλιωμένος , ένας κόσμος κατεστραμμένος από ανθρώπους αδιάφορους προς αυτόν που κάθε μέρα, θέλοντας και μη τον εξαθλιώνουν ακόμη περισσότερο . Ντρέπομαι ήθελα να φωνάξω, ντρέπομαι και απογοητεύομαι . Δύο λέξεις, μια γενιά . Καθώς προχωρούσα στην οδό " Σταδίου " έβλεπα τους ανθρώπους να έρχονται πιο κοντά μου , σαν σε ταινία , ο δρόμος να μικραίνει και τα πάντα να αλλοιώνονται και να καταστρέφονται μπροστά σου . Η κατάσταση ανεξέλεγκτη και μια νεκρόπολη να μεγαλώνει στα μάτια σου . Καλώς ήρθες στο κήπο της , οδός " Σταδίου 23" τράπεζα " MARFIN EGNATIA BANK " μαραμένα λουλούδια και ένα καμένο φόντο να κάνουν τη ψυχή σου κενή . Καλώς ήρθες στην εξαθλίωση ! Έτσι αποφασίζεις να προχωρήσεις λίγο , μετά τη στάση στον " κήπο " και να μπεις λιγάκι παραμέσα.Άνθρωποι περνούν δίπλα σου και δεν ξέρεις τι έχουν στο μυαλό τους, κρατώντας την Ίριδα από το χέρι , πας αργά και κάνεις τη βόλτα σου . Βόλτα σε ένα κόσμο , όπως εσύ τον έφτιαξες κι όπως εσύ τον κατάντησες . Θες να φωνάξεις δυνατά μα τα βλέμματα όλων αυτών των ανθρώπων δεν σ'αφήνουν να το κάνεις, σου βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο και σε κάνουν να φοβάσαι και μόνο στην απόσταση από σένα. Μια Ελλάδα χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδες , μια Ελλάδα με ανθρώπους κακούς και δολοφόνους, όχι του 16χρόνου Αλέξανδρου μα του ίδιου τους του εαυτού ! Τα ναρκωτικά να προχωρούν στο δρόμο σαν να ήταν καραμέλες και άνθρωποι σωριασμένοι σε γωνιές ψάχνουν καταφύγιο . Προσπαθούν να απολαύσουν την ηδονή μα παράλληλα και την καταστροφή που κυλάει στο αίμα τους και εκείνη τη στιγμή το περιπολικό θα φωτίσει μα ανήμπορο να κάνει το οτιδήποτε , θα τους παρατήσει εκεί . Ζούμε στη χώρα που ο έρωτας περνάει απ'τα πλήκτρα , απ'την οθόνη και τη κάμερα , σε μια χώρα που το σεξ γίνεται ηλεκτρονικό και που τα καλώδια θα γίνουν ο εραστής σου . Μια χώρα με κανέναν κανόνα, γιατί όταν μπαίνουν κανόνες , διαμαρτύρεσαι μα όταν δεν υπάρχουν κανόνες , φωνάζεις στους δρόμους , καις μαγαζιά και εκδηλώνεις το θυμό σου καταστρέφοντας το μπάχαλο . Έτσι λοιπόν , αυτή η χώρα θέλει να βγάλει καμάρια, από μια παιδεία ανύπαρκτη κι από έναν κόσμο υποτιθέμενα ειρηνικό και φιλόξενο . Μια παιδεία που μαθαίνει στα παιδιά της μόνο ότι την συμφέρει , μια παιδεία χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς καμιά απολύτως πίστη.

Αλλά ποιος θα δεχτεί τη δική μου πραγματικότητα, τη πραγματικότητα μιας 16χρόνης που θέλει να ζήσει και φοβάται . Τρέξε. Αυτό θα πω στον εαυτό μου και θα φύγω μακριά απ'όλους σας. Αηδία. Αυτό μου προκαλείται και μόνο στη γνώση της ύπαρξης σας. Κοίτα γύρω. Αυτό αξίζει να ακούσει λοιπόν αυτή η πολύ αγαπημένη χώρα, κοίτα να δεις τον φόβο στοιχειωμένο μες τα σώματα των ανθρώπων . Την απογοήτευση να χτυπά κόκκινο και το τίποτα να κορυφώνεται μπροστά στα γραφεία σας. Ντροπή ! Απογοήτευση! Κατάντια !

Τρομάζω σκεπτόμενη τον εαυτό μου κάθε μέρα που περνάει , και κοιτάω έξω απ το παράθυρο ψάχνοντας να βρω κάτι. Δυστυχώς , το ταξίδι φαντασίας έχει διακοπεί και τώρα η ευκαιρία είναι δική μου .

Υ.Γ . Τη ψυχή μου δε θα δώσω , τα όπλα δε θα παραδώσω.

Καληνύχτα

Ταξίδι φαντασίας

Καλώς ήρθατε, το ταξίδι σας αρχίζει από τώρα! Δεθείται καλά και έτοιμοι προς απογείωση !

Φύγαμε.. Ξεκινήσαμε λοιπόν και εμείς το ταξίδι μας , σε κάποιον κόσμο που δε ξέρουμε, κάποιον κόσμο που αναζητούμε και μανιωδώς ψάχνουμε. Ζητάμε όλοι μας μια καλύτερη ζωή αλλά κανείς μας δεν τολμά να την ζήσει . Φόβος, το κυριότερο χαρακτηριστικό των ανθρώπων στις μέρες μας. Τρομάζεις με το αύριο , και προσποιείσαι το πόσο πολύ το θες. Ερωτοτροπείς με το παρελθόν σου και το σήμερα είναι το ξεχασμένο σου αύριο . Προσπαθείς να το αφήσεις πίσω αλλά είσαι τόσο σφιχτά δεμένος που τα σχοινιά του δεν σ'αφήνουν . Περιορίζεσαι .

Έτσι λοιπόν, καθισμένος στο κρεβάτι σου ,σκεπτόμενος και χαζεύοντας τον ουρανό αρχίζεις το δικό σου ταξίδι . Τα μάτια σου είναι επιτέλους μπλε και λαμπερά από το φως του ήλιου και το βλέμμα σου δείχνει θάρρος και θέληση . Τα σύννεφα σε προχωρούν σιγά σιγά , πηγαίνοντας σε σε διαφορετικά μέρη, κάποιες φορές ίσος τρακάρεις κιόλας, γι'αυτό πρόσεχε! Νομίζω πως βλέπω κάποιον επιβάτη μαζί σου ,δε τον είδες ; Σε χαιρετάει ! Κάνε το ίδιο, δε δαγκώνει . Στον ουρανό βλέπεις , όλα είναι δυνατά και δεν είναι παράλογο να χαιρετάς τον άλλον . Από κάτω βλέπω θάλασσα , συνάντησες και εσύ την παρέα που τραγουδάει δυνατά; Κοίτα, εδώ δεν έχουμε ντροπές και οι παρέες είναι αληθινές. Πρόσεχε!! Κάτι τεχνητά πράγματα, βλέπω να σε παρασύρουν, θες κι άλλους κόσμους για να φτιαχτείς εσύ , δε σου φτάνει το απέραντο ; Αχαριστία, πρόσφατα έμαθα τι σημαίνει και τελικά αν κοιτάξεις κάτω, όλοι τους την έχουν . Καπνός ! Πρόσεχε, πέρνα τις δυσκολίες και άσε τους φόβους σου να σε επιδοκιμάσουν , πάλι φωτιές θα έχουν εκεί κάτω.Μην ανησυχείς,το κάνουν συχνά και το ξεχνούν μετά. Τι είναι αυτό που ακούγεται μου λες ; Δε σ'αρέσει ; Κάποιος έχει live μα δε μας κάλεσε. Ξέρει πως τον κοιτάμε και τον θαυμάζουμε , ξέρει αν κοιτάξει επάνω πως τον βλέπουμε , και χαμογελάει !

Ίσως πρέπει να διαμαρτυρηθώ στο δήμο, κάτι ψηλά πράγματα με εμποδίζουν να απολαύσω το ταξίδι μου , μέχρι και εδώ πάνω παράπονα!

Σιγά σιγά το γαλάζιο του ουρανού σκουραίνει και το μικρό αυτό φωτάκι έρχεται ξαφνικά μαζί με τους φίλους του τ'αστέρια. Κάθε αστέρι, ένας ακόμη φίλος ! Μη φωνάζεις, δε θα πάθεις τίποτα και στο σκοτάδι . . Το σκοτάδι όμως έχει τη δική του μαγεία . Σε αφήνει εσένα ιχνηλάτη σε ένα ταξίδι δικό σου και της φαντασίας σου . Σε αφήνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Η καλύτερη σου . Έτσι μπορείς να ακολουθήσεις όποια πλευρά θες, πάρε μαζί σου ένα αστέρι και πάντα το φωτάκι θα φέγγει το δρόμο σου, άλλες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο ..

Κι όταν ο ουρανός λοιπόν είναι πια μοβ και ο ήλιος ετοιμάζεται να ξανά βγει , λύσε την ζώνη σου και προσγειώσου με όποιον τρόπο εσύ επιλέξεις.

Ευχαριστούμε που μας επιλέξατε για το ταξίδι σας και

Μη ξεχνάτε, η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει καθώς εσείς κάνετε τα δικά σας σχέδια.

Ζήστε 'την λοιπόν , όπως ακριβώς σας δείχνει ο ουρανός σας.

Καληνύχτα

Μορφή δίχως αφή

"Κουβέρτα" . Ο δικός μου κωδικός . Πίσω απ'όλα κρύβεται ένας κωδικός. Σου φαίνεται περίεργος και αστείος αλλά ποτέ δε θα τον σκεφτόσουν .

Ντροπή!

Ντροπή στο κόσμο που ζούμε και στην εξαθλίωση που φέρνει την κατάσταση στα όρια της.

Είμαι μια δεκαεξάχρονη εξαρτημένη κοπέλα, που θέλει να αποτοξινωθεί από έναν κόσμο φανταστικό και ψεύτικο. Ποιος τόλμησε να με βάλει μέσα σε αυτόν; Τι του έκανα; Γιατί ;

Τα χέρια μου εκπαιδευμένα , πηγαίνουν μόνα τους στη ροή των πλήκτρων και όλο και πιο γρήγορα και ο ήχος γίνεται μόνιμος στ' αυτιά σου μέχρι που όταν είσαι μακριά απ'αυτόν , ζητάς να τον ακούς ξανά και ξανά . Ερωτεύεσαι αυτόν τον ήχο και μπορείς να ασχολήσε μαζί του ώρες για ώρες. Δε σε φοβίζει τίποτα και όλα είναι γνώριμα για σένα. Μέσα σ'αυτό τον υπέροχο ψεύτικο κόσμο που έχεις δημιουργήσει , έχεις και εκεί αρκετά προβλήματα. Αν θα σε διαγράψει ο άλλος από φίλο του , γιατί η φιλία στις μέρες μας με ένα κλικ και έγινε μόδα, Αν θα δηλώσει ότι είναι σε σχέση μαζί σου , αλλιώς όταν θα σε φιλάει ο άλλος και θα σε έχει αγκαλιά θα ναι ένας άγνωστος.Φοβάσαι μήπως η φίλη σου σε βάλει 2η στο τοπ της και όχι 1η. Το μυαλό πλέον κολλημένο εκεί , ψάχνει έξοδο ,επικοινωνεί με νέους ανθρώπους, θεωρώντας ότι γνωρίζονται και αναπτύσσοντας μια σχέση διαφορετική απ'τις άλλες. Πίσω απ'αυτήν την μαγική οθόνη ,τα πάντα είναι εύκολα. Λόγια,λέξεις, όνειρα,έρωτες .Τα πάντα. Είναι ο κόσμος που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να έχει χωρίς να τον νοιάζει τι θα βγει παραέξω και δείχνοντας κάτι τελείως διαφορετικό απ'αυτό που πραγματικά είναι . Ο άνθρωπος καταλήγει να είναι ένα καταθλιπτικό μίζερο ων , το οποίο φοβάται να βγει στον κόσμο, γιατί έτσι απλά τον έμαθαν , και ζει άστεγος μέσα σε αυτόν τον αρρωστημένο άσχημο κόσμο .

Απ'την εξάρτηση όμως απέχει πολύ η απεξάρτηση , όπως και το ψέμα απ'την αλήθεια όπως και το βλέμμα με την κάμερα. Δηλητηριάζεις τις αισθήσεις σου και πετάς σε ουρανούς χωρίς αέρα ,περιμένοντας πότε θα πέσεις. Παρακαλάς τον εαυτό σου για μια ακόμα φορά , υποκύπτοντας στον πειρασμό αυτό , που καταστρέφει πολλά πράγματα. Παραπατάς σε τόπους άγνωστους που θεωρείς δικούς σου ,με κόσμο άγνωστο και φίλους ψεύτικους. Φρικάρεις στην ανάγκη για φυγή γιατί δεν υπάρχει πουθενά έξοδος κινδύνου αυτή την φορά . Και κανένας να σε βοηθήσει , αυτό κι αν σε τρομάζει . Είσαι μόνος σου , και εκεί κοντά στη τρέλα ελπίζεις να αλλάξει κάτι . Διψάς , γιατί ο στείρος κόσμος σου , σου στέγνωσε το στόμα και αναζητάς κάτι φιλόξενο , μα όχι πραγματικό .

Δυστυχώς όμως , τα πράγματα διαφέρουν .

Είναι πολύ άσχημο να είσαι ερωτευμένος με την μίζερη αυτή ζωή σου , να μη κοιτάς πιο πέρα και να μη συνειδητοποιείς που βρίσκεται τελικά αυτός ο κόσμος. Σε βασανίζει και το μυαλό σου είναι μονίμως σε σκέψεις. Οι πληροφορίες που λαμβάνεις είναι πάρα πολλές μα προπαντός αδιάφορες.

Σ'αρέσει που είναι κάτι άγνωστο , γουστάρεις να μπαίνεις σε αυτό το τριπάκι ,που σε ταξιδεύει . Γίνεσαι παράλογος και απότομος, επηρεάζεσαι και κολλάς . Δεν διαφέρεις και είσαι κοινός . Φοβάσαι πάρα πολύ και τελικά ο φόβος είναι το κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή σου και κάθε φίλου σου .

Μάθε να επιλέγεις , χωρίς να δίνεις κωδικούς και χωρίς να ακούς τα πλήκτρα σου .Παρά μόνο την καρδιά σου.

Καληνύχτα

Ο καθρέφτης , εσύ !

Ο κόσμος μας! Ναι ο κόσμος έξω απ'το παράθυρο, τον έχεις δει ποτέ; Ζούμε στο 2010 . Γουστάρεις ε ; Όλα πάνε τόσο γρήγορα, γεννιέσαι γρήγορα, ζεις γρήγορα, πεθαίνεις γρήγορα . Η κάθε μέρα περνά χωρίς κανένα απολύτως νόημα . Πας σχολείο , βαριέσαι ,τραγουδάς ,χορεύεις , πίνεις ,καπνίζεις , μεθάς , ερωτεύεσαι και καταλήγεις , που; Στο κρεβάτι "σου","μου" ,"του". Πόσο να είσαι τώρα εσύ ; 14 ή μήπως είσαι 24 και δε το λες. Ντύνεσαι σαν να σε 24 μα στο μυαλό και στη καρδιά είσαι 14. Νιώθεις περήφανη για τη συμπεριφορά σου και "δεν σε νοιάζει" τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Κατά βάθος όμως σε πονάει . Κάθεσαι το βράδυ μόνη σου και το σκέφτεσαι και λες τι κάνω λάθος, γιατί ο τάδε με έβρισε , γιατί ο άλλος με σχολίασε..Τσιμπάς! Γουστάρεις να ζεις σ'αυτό το tripακι που οι άλλοι σε βάλανε να ζεις. Είναι ο κόσμος, ο κόσμος που μεγάλωσες και συνήθισες σ αυτόν. Ο κακός άνθρωπος ,που λέγαμε, σε θέλει εδώ , δίπλα του διότι εσύ χωρίς καμία υποψία θα υποκύψεις .Θα θέλεις να νιώθεις την ηδονή και την απόλαυση όλου σου του σώματος και τη στιγμή που το αίσθημα σου, αν μπορείς αυτό να το αποκαλείς αίσθημα, κορυφώνεται ,θα ανοίγει το φως. Ποιος; Ο κακός. Ο άνθρωπος που θέλει να σε βλέπει με τη μπουκιά στο στόμα μα να στη παίρνει και να τη τρώει εκείνος, ο άνθρωπος που θα σε δει στο δρόμο τελειωμένο και θα σε παρατήσει εκεί ,ο άνθρωπος που θα σε κοιτάξει στα μάτια άλλα τελικά θα κοιτάει το τοίχο πίσω σου , επειδή είναι βαμμένος. χα!

Ποιος είναι ; Ρωτάς; Τολμάς και ρωτάς ;Κοιτάχτηκες ποτέ σου στο καθρέφτη ; Και τη αντίκρισες , Μια γκόμενα με τα μάτια της υγρά απ'το κλάμα που δε θέλει ούτε τον εαυτό της να κοιτάξει στα μάτια. Και μου μιλάς για κακούς ανθρώπους;

Νιώθεις ώριμη και ολοκληρωμένη συναισθηματικά για να μπορέσεις να δοκιμάσεις τη γλύκα που έχει ο έρωτας. Το σκέφτεσαι μια ,το σκέφτεσαι δυο αλλά καταλήγεις σε αδιέξοδο . Κρίμα , τι ειρωνεία . Και τώρα θα το συζητήσεις με τον ώριμο φίλο σου, ετών 15 ,να δείτε που θα φτάσετε. Έχω ακούσει να μου λένε πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει, έχω ακούσει πως πρέπει στη ζωή μου να έχω υπομονή και πως όλα θα συμβούν μόνα τους. Έχω ακούσει να μου λένε, Χριστίνα ξύπναααα ρε , ζήσε τη ζωή σου μέχρι τη τελευταία της στιγμή. Η ζωή σου , κούκλα, δε θα φύγει . Μη τη κάνεις να φύγει τουλάχιστον , τη κρατάς στα χέρια σου και με ένα " Ναι μωρό μου σε θέλω" ή με ένα " Τον αγαπάω-τον θέλω στο κρεβάτι" την πετάς στον κάδο απορριμάτων . Δε σκέφτεσαι , φοβάσαι και φοβάσαι πολύ. Νομίζεις θα ξυπνήσεις και δε θα τον έχεις πια δικό σου. Χάνεις την ασφάλεια σου, βουτάς στις σκέψεις σου και πνίγεσαι στον εγκεφαλικό σου ωκεανό , γεμίζοντας τον εαυτό σου με τύψεις και αμφιβολίες. Και εκεί ,παίρνεις τη λάθος απόφαση. Θεωρείς πως δε θα μετανιώσεις , πως είναι η ζωή σου και πως αυτό που θα ζήσεις εκείνη τη στιγμή θα είναι το δικό σου ναρκωτικό , χωρίς περιττές ουσίες ,μα παρά μόνο την παρουσία του ανθρώπου που θέλεις, μέσα σου.

Δοκιμάζεις την τύχη σου χωρίς να ξέρεις τους όρους του παιχνιδιού , χωρίς εμπιστοσύνη και χωρίς την κατάλληλη σκέψη γι'αυτό το θέμα. Είσαι μικρή. Έχεις ακούσει να στο λένε , να βουίζουν τα αυτιά σου και να σου γίνεται έμμονη ιδέα. Όχι κοριτσάκι μου, δεν είσαι γαμάτη . Στα δικά μου μάτια να νιώθεις την υποτίμηση και την εξαθλίωση όταν θα με κοιτάς. Γιατί και εγώ είμαι σαν και σένα.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρείς ,το sex σου στα 15 κυριλέ και ξαφνικά την επόμενη μέρα, ανέβηκες και ένα σκαλί. Που; Στην ωριμότητα σου; Στην εξαθλίωση και στη ντροπή σου ή στη Πουτανιά σου ; Είναι ντροπή σου να θεωρείς ντροπή την άγνωστη για σένα έννοια του sex και να θες να τη μάθεις απ'τα 15. Είναι ντροπή σου να θεωρείς κυριλέ τη δική σου ανούσια κίνηση , γιατί ναι εντάξει έγινε και ;Και τώρα τι; Καλοπερνάτε στο κρεβάτι ; Με ποιόν απ'όλους ; Άλλα τι σε νοιάζει τώρα εσένα, εσύ θα πιπιλίσεις την ίδια πιπίλα με όλες και όλους, "Στην Ελλάδα του 10' ζούμε, όλα πάνε γρήγορα και είμαστε στη μόδα".

Σιγά κοπελιά , πρόσεχε μην αργήσεις όμως και σε παρεξηγήσουν οι Έλληνες.

Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η στεγνή σου πραγματικότητα και η ψεύτικη ζωή σου, γιατί περί ψεύτικης πρόκειται. Αν σε πω τσουλί , θα θιχτείς . Αν σε πω παρθένα κι άμαθη, πάλι θα θιχτείς . Αν σε πω ηλίθια ,θα με πεις κακιά και αν δε σε πω τίποτα, θα σου φανώ σκληρή.Συγνώμη αν σου κούνησα την ήρεμη λογική σου σκέψη απ την θέση που βρισκόταν , αλλά ξέρω πως ακόμη μέσα σου τώρα ντροπιάζεσαι και βράζεις .

Καληνύχτα

Ερωτικός λαβύρινθος

Είναι νύχτα, τίποτα δεν ακούγεται παρά μόνο τα πλήκτρα του laptop μου και καμιά γάτα στο κήπο να νιαουρίζει. Ψάχνει το γάτο της. Πόσοι πολλοί γάτοι υπάρχουν στο κήπο δεν λέγεται, αλλά εκείνη θέλει έναν . Έναν που ίσως είναι μακριά της ,ίσως δεν μπορεί να τον δει ή ακόμα και ίσως να μην τον έχει δει ποτέ.

Δύσκολος καιρός γι'αγάπες κι έρωτες οι μέρες μας. Πίεση ,stress , δουλείες ,τρεξίματα. Ψάχνεις κάτι να ξεφύγεις.Κι αν δεν ψάχνεις, κάποια στιγμή θα το βρεις . Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι και λέω κάνω τίποτα λάθος. Προσπαθώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου για πράγματα που δεν έχω σχέση και εμπλοκή.

Δύσκολο δεν είναι να ζεις μες την παράνοια ; Μέσα σε ένα ψεύτικο κόσμο, δημιουργημένο από σένα για σένα, με το κύριο στοιχείο της αλήθειας σου να είναι το ψέμα. Ειρωνεία Ε;

Θα έλεγα μου λείπεις, θα έλεγα σε νιώθω κι ας μην είσαι εδώ ,ναι σε "νιώθω παντού" . ;)

Ακούω τη φωνή σου, βλέπω την όψη σου,προσπαθώ να σ'ακουμπήσω μα δε μπορώ. Τρελαίνομαι.

Μαγεία είναι να μπορείς να μιλάς με τον άλλον χωρίς χείλια, να μπορείς να ακούς τον άλλον χωρίς αυτιά μα και να καταλαβαίνεις τον άλλον μόνο με αυτά τα δύο χρωματιστά μικρά σημεία του προσώπου σου, με τα οποία κατακτάς τον κόσμο ολόκληρο.

Νιώθω μόνη μου. Θα ξυπνήσω το πρωί και δε θα σε βρω εκεί που ήσουν χθες . Φοβάμαι. Κι αν σε χάσω , είναι νωρίς ! Λέξεις χιλιάδες, εικόνες όχι αρκετές ,αισθήσεις αμέτρητες. Αισθήσεις που δεν θες κανένας να μάθει και με ένα σου βλέμμα η Μαρία ξέρει. Αισθήσεις που το χαμόγελο μου στη δική σου καλημέρα ή καληνύχτα ,γίνεται τεράστιο. Αισθήσεις , που οι σφυγμοί σου είναι πάνω από 200 και όχι δεν φταίει το τσιγάρο. Όμορφα πράγματα,όνειρα μόνιμα και πονηρά. Όνειρα ασταθή κι ευχάριστα .

Και τώρα,σε λίγη ώρα που κάποιος μια πόλη θα ομορφαίνει και κάποιο χαμόγελο θ'ανθίζει , το δικό μου όνειρο θα ζωντανεύει σ'ένα κόσμο ,Μακάρι Θεέ μου να μπορούσα να στον δώσω και εγώ μαζί με σένα πρωταγωνιστούμε ,παρόλο που είμαστε και σεναριογράφοι του ονείρου. Γιατί η ζωή αυτό είναι . Ζω τώρα τη ζωή μου, σ'ένα όνειρο .

Κι έτσι, ούτε μια μέρα μετά, τα μάτια σου είδα ,τον κόσμο μου. Γιατί όπως σου έχω πει mon monde est tes yeux . Καθόμουν εκεί, με την μπύρα στο χέρι και ναι κοιτώντας το πάτωμα και όχι τα μάτια σου και ήθελα να σου φωνάξω τόσο δυνατά ΌΧΙ δε συμφωνώ με τίποτα, ΌΧΙ δε θέλω να ακούσω τίποτα, ΝΑΙ θέλω να το ζήσω μαζί σου. Δύσκολο; Είμαι τρελή; Non, je ne suis pas folle mais je suis heureuse! Όταν μου είπες, " άντε ετοιμάσου , δεν αντέχω άλλο το msn ,θέλω να σε δω" εκεί ξανά το χαμόγελο και μια ελπίδα για κάποιες ωραίες ώρες μαζί σου,πέρασαν απ 'το μυαλό μου. Ανυπομονούσα και εγώ . Ξαφνικά ,έτσι όπως τα βλέφαρα μου έκλεισαν, τα χέρια σου χάιδευαν τα δικά μου. Ύστερα γύρω από το λαιμό μου και ξαφνικά , ένα ρίγος και αυτό το ηλίθιο ενοχλητικό χτύπημα της καρδιάς έφτασε τα ύψη .Τα χείλη σου ακουμπούσαν τα δικά μου και το μυαλό μου έκανε κύκλους. Δεν ,Δεν ΔΕΝ μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά το πόσο σίγουρη νιώθω μέσα στην αγκαλιά σου αλλά και το πόσο μικρή μπορεί να φαίνεται η δική μου Αίσθηση .

Ακολουθώ λοιπόν το ένστικτο μου και προσπαθώ να αντιμετωπίσω το κάθε τι μαζί με σένα. Γιατί κάπου άκουσα και διάβασα και είδα πως κάποιος φέρνει όμορφα raps γι'αυτούς που είναι ερωτευμένοι και μετά κατάλαβα πως ίσως μεταξύ μας να υπάρχει επικοινωνία . Και τώρα λοιπόν ,που νιώθω χαρούμενη και περιμένω πως και πως να σε δω, ακούω ένα τραγούδι ή βλέπω ένα βίντεο , ξεχνιέμαι . Δεν παραπονιέμαι . Δυστυχώς όμως, κάποιος από εκεί, από τους φίλους τους καλούς , με φωνάζει να του διηγηθώ το ανούσιο βραδινό μου κείμενο .

Δε μπορώ να του χαλάσω χατήρι κι έτσι σ'αφήνω. Να προσέχεις, και αν θες να φύγεις απ'τη ζωή μου, άσε μου τουλάχιστον τ'όνειρο .

Καληνύχτα

Ο κόσμος είναι έξω απ'το παράθυρο

Οι μέρες μας. Δύσκολες μέρες,δύσκολοι καιροί. Για κάποιους. Για όλους; Τι είναι αυτό που σήμερα ζούμε. Κάθε μέρα ,διαφορετικά πράγματα,διαφορετικές συνήθειες ,διαφορετικοί άνθρωποι..
Τους κοιτάς στα μάτια. Βλέπεις αγάπη; Βλέπεις μίσος. Τι βλέπεις; Έχεις σκεφτεί ποτέ ,πόσο μαγικό μπορεί να είναι ένα βλέμμα ; Μέσα στα χρώματα τον ματιών , μες στο βάθος αυτό να καταλάβεις και να κατανοήσεις συναισθήματα ,λέξεις και πράξεις. Δύσκολα όμως θα το βρεις αυτό. Γιατί ζούμε στο 2010. Των περισσοτέρων τα μάτια είναι ή κόκκινα, ή σε κοιτούν και κοιτούν την ίδια στιγμή το πάτωμα ή απλά προσπαθούν να μη συγκρουστούν με το δικό σου ,υπέροχο βλέμμα. Γιατί γίνεται αυτό; Νιώθουν ντροπή; Μήπως νιώθουν ενοχή; Ή μήπως νιώθουν αγάπη που απλά δεν μπορούν στις μέρες μας να αποδείξουν με κάποιο τρόπο.
Όχι. Για μένα δε νιώθουν τίποτα. Ο άνθρωπος είναι σκληρός και κακός. Μέσα του υπάρχει μια δυνατή αγάπη ,που ύστερα λόγω της πληγής που του δημιουργείται ,γίνεται ενοχή και ύστερα γίνεται κενό. Ένα τεράστιο κενό μέσα σε ένα κόσμο μόνο κακία.Σ'ένα κόσμο που κανείς δε θα σωθεί. Μόνο ο κάκιστος. Αυτός που το συμφέρον του κοιτάει και τη πάρτη του μόνο. Δυσκολεύομαι να το εκφράσω καθαρά,διότι ..Δεν ξέρω δυστυχώς ή ευτυχώς που ανήκω.Είμαι παιδί ακόμα. Μα κοιτάω γύρω μου και το μέσα μου πονάει. Νιώθω πως τελικά έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει..Και ούτε θα υπάρξει. Προχωράω στο δρόμο και βλέπω συνθήματα στους τοίχους. Γιατί; Από αγάπη; Από Ενοχή; Από μίσος; Από τι; Ποιος θα απαντήσει στο χαζό και ανούσιο ερώτημα μου; Δυο λέξεις ,ίσως και όμοιες. Μια αγάπη και μια ενοχή. Γιατί όταν η αγάπη έρθει ,κάπου στο δρόμο της σίγουρα θα συναντήσει και την ενοχή. Είναι ανθρώπινο.
Μα όταν υπάρχει ενοχή ,η αγάπη κρύβεται μέσα της. Κρίμα όμως, έχω καιρό να ακούσω αυτές τις δυο λέξεις. Το μόνο που μπορώ να δω στα μάτια του κόσμου είναι μίσος, συμφέρον, ανάγκη για φυγή και ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που δε ξέρει κανείς που θα σε οδηγήσει . Αγχωμένοι άνθρωποι,τρέχουν από δω και από κει. Παιδιά σκοτώνουν ανθρώπους ,ας υποθέσουμε ,άθελα τους. Διαδηλώσεις κάθε μέρα στους δρόμους , για ένα κόσμο που είναι το χάος. Για μία χώρα που όλοι ο,τι θέλουν κάνουν και κανείς δε κοιτάει ποιος βρίσκεται δίπλα του. Άνθρωποι που προχωρούν στο δρόμο ,θέλοντας να δουν ποιος θα τους κάνει το κακό και σε ποιόν θα το ανταποδώσουν .
Απαγορεύσεις που στην ουσία δεν υπάρχουν . Λόγια που ποτέ δεν έχουν γραφεί. Από αγάπη; Ή από ενοχή;
Μπορώ να σ'αγαπάω και να μην έχω νιώσει πιο ένοχη.
Μπορώ να σε ενοχοποιώ γιατί απλά σε αγαπάω.
Δε φοβάμαι. Όχι μαμά. Δε φοβάμαι .
Κοιτάω έξω και βλέπω ένα κατεστραμμένο κόσμο. Τι να φοβηθώ;
Ναρκωτικά; Θανάτους; Ή κυρίως τους ανθρώπους; Για πες μου εσύ, τι είναι αυτό που θες να φοβηθώ.
Δυστυχώς για σένα, άνοιξα τα μάτια μου νωρίς. Κατάλαβα τι θα πει κόσμος και τι θα πει , άνθρωπος.
Τώρα μη γυρίσεις ,κοιτώντας με στα μάτια να μου πεις , "Σ'αγαπάω. " Γιατί θα σου πω. "Νιώθω ένοχη γι'αυτό. "
Καληνύχτα.

Τρακάροντας με τον εαυτό σου.

Νιώθω μόνη μου. Άδειο το σπίτι και εγώ εδώ κοιτώντας το ταβάνι. Περιμένοντας έναν ήχο ή μια φωνή . Περιμένοντας την οθόνη του κινητού μου να φωτίσει και ο ήχος να διαπεράσει τα αυτιά μου, το βλέμμα μου να στραφεί εκεί. Ακουμπισμένο στο κρεβάτι . Προσπαθώ να διαβάσω αγγλικά μα το μυαλό μου στραμμένο εκεί. Το βλέμμα μου κολλημένο στον τοίχο ή στο ταβάνι. Τι κάνω ; Τι προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου; Χαίρομαι που τουλάχιστον μπορώ να το καταλάβω. Μπορώ και να το αποδεχτώ ; Να πείσω τον εαυτό μου πως είναι όντως έτσι ; Μια μελωδία ηχογραφημένη και φτιαγμένη για να την ακούσω εγώ. Μια φωνή και ένας ήχος μονό για να αισθανθώ την καρδιά μου να σπάει σε κομμάτια και τα μάτια μου να κλείνουν αργά. Αποκοιμήθηκα .. Έκλεισα τα μάτια μου και σκέφτηκα τη δύναμη και την έλξη που υπάρχει με μια αγκαλιά . Φοβήθηκα . Ένιωσα το κενό . Το αδιέξοδο . Σε κοίταξα στα μάτια μα δεν ήξερα πως να στο πω. Να στο πω; Να σε πλησιάσω και να ακουμπήσω τα στεγνά , διψασμένα χείλη μου πάνω στα δικά σου . Τώρα που ακούμπησα το τέρμα και έφτασα στο βυθό της μοναξιάς μπορώ να σου πω πως δε περνάω και καλά. Τρομάζω σκεπτόμενη πως το κινητό μου δε θα ξανά χτυπήσει και το βλέμμα μου δε θα μπορέσει να σε αντικρίσει ξανά. Ξανά εδώ σε ένα τόπο με παράξενους ,καταθλιπτικούς , μίζερους ανθρώπους ,ψάχνοντας και εξερευνώντας τόπους διαφορετικούς απ'αυτούς που καθημερινά ζούμε. Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά και αύριο βράδυ θα'ναι αργά. Είχε δίκιο τελικά , έτσι γίνεται . Τα σώματα ενώνονται και η ψυχή διαπερνά το μυαλό . Το αίσθημα αυτό κορυφώνεται και λέει Θεέ μου μακάρι να έμεναν όλα έτσι . Διαφέρουμε όμως. Εσύ λες Θεέ μου ας έμενα για πάντα από πάνω σου, ενώ εγώ λέω "ας έμενα μέσα στην αγκαλιά σου." Μη μ'αφήσεις μόνη μου. Μη μ'αφήσεις να πετάξω ,χωρίς φτερά και χωρίς αέρα. Μη μ'αφήσεις να μπω στο σύννεφο σου όταν θα έχει ήλιο. Σε παρακαλώ. Παύω πλέον να αισθάνομαι μόνη μου και ένα πουλάκι στο μπαλκόνι κάθεται . Το κοιτάω μα φεύγει. Σε κοιτάω μα φεύγεις. Ξέρεις φοβάμαι το σκοτάδι γιατί σαν έρθει το φως το σκηνικό αλλάζει και ο χτύπος της καρδιάς δυναμώνει , το άγχος έρχεται και τα μωρά κλαίνε. Σταμάτα. Άφησε το χρόνο να σου αλλάξει τη ζωή σου και μη μου δίνεις θάρρος . Κοιμήσου. Κλείσε τα μάτια σου και ονειρέψου. Φώναξε. Βγάλε το πιο δυνατό ήχο που μπορείς ,δίνοντας στη παράλογη λογική σου αισθήματα. Κλάψε. Νιώσε τόσο έντονα ,μίσησε τον εαυτό σου και αγάπα αυτόν που είναι δίπλα σου. Χόρεψε. Άσε την παράνοια να σε φέρει στην άνοια .
Τίποτα δε πονάει περισσότερο . Ο γρίφος μιας ζωής και η ελπίδα της στιγμής. Προλαβαίνεις. Θα σωθείς. ;)

Η ζωή έχει ζωές.Μα οι ζωές έχουν ζωή ;

Όνειρα. πόσα όνειρα. Όνειρα η ζωή μας όλη . Γεμάτη όνειρα και παραλογισμούς . Υπερβολές και ασυναρτησίες.. Κάθε μέρα και διαφορετικό . Ένας κόσμος γεμάτος όνειρα. Πολλές φορές κλείνω τα μάτια και παρακαλώ τον εαυτό μου να με πάρει σε αυτό το κόσμο . Μακάρι να μπορούσα να μετακομίσω εκεί. Στο κόσμο με τις νεράιδες , τους ανθρώπους που μόνο εγώ θέλω να βλέπω. Ένα κόσμο χωρίς οικονομικές κρίσεις , χωρίς ναρκωτικά , χωρίς κλέφτες , χωρίς δολοφόνους αστυνομικούς , χωρίς αδιάφορους ανθρώπους ,χωρίς ορφανά παιδιά και φτωχούς -διψασμένους-πεινασμένους-λυπημένους ανθρώπους.
Αν όντως υπάρχει κάπου αυτός ο κόσμος. Μη φοβάσαι , θα γίνει σαν κι αυτόν. Ξέρεις γιατί ; Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα μια πόρτα . Μια έξοδο " κίνδυνου " ή μάλλον μια έξοδο ζωής .
Άγγελοι; Που είναι ; Ο αδερφός ,που δε γνώρισες ποτέ; Που είναι ; Ο φίλος που έχασες; Που πήγε; Που θα τον βρεις ; Θα τον δεις ξανά ; Τον έχεις δει ποτέ; Μπορείς όμως. Ταξιδεύεις , πας σε κόσμους άλλους, σε κόσμους πέρα απ'την φαντασία σου. Δημιουργείς δικούς σου κόσμους , ανθρώπους που αγαπάς και δική σου ζωή . Ψάχνεις να βρεις το δικό σου ναρκωτικό , το δικό σου υπνωτικό φάρμακο που θα σε κάνει να μείνεις εκεί . Όνειρο ήταν , έτσι θα ακούσεις να σου λένε. Μη το πιστέψεις. Μη τρελαθείς. Αγάπα. Νιώσε. Ζήσε. Δώσε.
Δεν γίνεται να ζεις χωρίς όνειρα. Είναι σαν να κολυμπάς σε κενή θάλασσα, Μα να πνίγεσαι .
Να κοιτάς την άνοιξη και να μην έχει χρώματα. Δεν έχει ουσία . Μη το παρακάνεις όμως .
Στα όνειρα μου βλέπω ανθρώπους που δεν έχω δει ποτέ.Βλέπω αγάπες που δε θα υπάρξουν ποτέ , βλέπω ταξίδια χωρίς μεταφορικά μέσα και χωρίς βαλίτσες λεφτά σπίτια . Βλέπω τη Μαρία να μου λέει Σ'αγαπάω και την Εύη να μου λέει " Μου λείπεις." Βλέπω τον Rach να μου λέει "Θα περάσει" και έτσι απλά χαμογελάω. Περνάω καλά στα όνειρα μου. Κλαίω ; Αν κλαίω λέει; Γελάω; Αν γελάς και εσύ ! Ζω την πραγματική ζωή. Η ζωή και ο κόσμος τον ονείρων , είναι και αυτός που μας αξίζει.
Κάποιος είπε " Ταξιδεύω σε μέρη που ζουν αυτά που ζηλεύω.."
Κάποιος άλλος είπε" Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις"
Μη ξημερώνεις ουρανέ. Νιώθω ένα σφίξιμο τώρα όντως. Ίσως πεινάω. Ίσως περιμένω να έρθει το βράδυ , να σε ξανά δω στο όνειρο μου. Κι αν δε σε ξανά δω; Που πήγες ; Πες μου να έρθω να σε βρω.Τρελαίνομαι. Βλέπω τα γράμματα και το κενό ανάμεσα, οι κόρες των ματιών μου απλά κινούνται χωρίς να ξέρω τι γίνεται , τι γράφω . Κοιτάω έξω απ το παράθυρο , ένα μωρό κλαίει . Γιατί κλαίει .
Κενό.Χαμός. Αέρας. Όνειρα. Πλημμύρες.Σιωπή.
Συγνώμη αν το μυαλό μου σε τρελαίνει. Συγνώμη αν δε ξέρεις τι διαβάζεις.
Μα.. Αν θες να δεις όσα λέω .. ξέρεις καλά τι να κάνεις.
Καλόν ύπνο. Καλή ζωή.

" Μαμά Φοβάμαι .."

Άνθρωποι.. Σκληροί άνθρωποι που δε καταλαβαίνουν πόσο πολύ μια καρδιά πονάει.
Άνθρωποι που κοιτούν το συμφέρον τους και δεν σκέφτονται. Που δε σε συμπαθούν πριν καν σε γνωρίσουν.
Φοβάμαι. Πονάω και φοβάμαι. Εγκλωβίζομαι μέσα στο εγώ μου και σκέφτομαι τι στο διάολο πήγε λάθος. Τι κίνηση έκανα λάθος ή τι κίνηση θα κάνω. Είμαι 16 χρονών. Θα αγωνιστώ όμως και θα τα καταφέρω.
Ο Καβάφης κάπου είπε πως δεν έχει σημασία ο προορισμός μα το ταξίδι...
Είναι άδικο για μένα να χάσω κάποια άτομα που εκτιμώ. Είναι αδερφός μου. Είσαι αδερφός μου του είπα το Σάββατο και τον συγκίνησα . Δεν θα ανεχτώ εξαιτίας αυτόν τον άγριων κακών ανθρώπων να χάσω αυτό το πρόσωπο απ' τη ζωή μου. Μπαίνει και η μαμά να μου πει για τα γαλλικά με ρωτάει γιατί κλαίω. Γιατί κλαίω όντως; Θα μου πει και μένα κάποιος ; Θέλω να σε δω! Θέλω να σας δω ! Ξαφνικά μέσα σε μια μέρα πώς αλλάζουν όλα . Έχεις νιώσει ποτέ να χτίζεις κάτι , να γίνεσαι κάθε μέρα πιο χαρούμενος και ξαφνικά ; Ξαφνικά τι ;Κενό . Κενό . Κενό. Μη το κάνεις αυτό. Αν όντως πιστεύεις αυτά που έχουμε πει μη το κάνεις.
Ανοίγεις τα μάτια σου , βγαίνεις απ' το σπίτι .. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις το γείτονα , σε κοιτάει με μισό μάτι .
Γιατί; Δε θα σου πει καλημέρα; Δε θα σε ρωτήσει τι κάνεις; Το προσπερνάς . Μπαίνεις στο λεωφορείο και νιώθεις το πλήθος να εστιάζει πάνω σου. Κατεβαίνεις! Έχεις ήδη φτάσει ! Προχωράς, πας προς το τρένο..Μπαίνεις αλλά κανείς δε μιλάει . Και άμα τους μιλήσεις; Θα σε κοιτάξουν ξανά για 2η φορά μέσα στη μέρα με μισό μάτι. Φοράς ακουστικά και σκέφτεσαι .. Σκέφτεσαι τα λάθη σου, τα άτομα που σου λείπουν , τι θα φας.. Κατέβα στην Ομόνοια. Βρες τους "φίλους" σου .. Νιώθεις όλα σαν οφθαλμαπάτη να έρχονται κατά πάνω σου, άνθρωποι,λεωφορεία , αμάξια,ταξί,μαγαζιά.. Ποίος θα σε βοηθήσει εσένα; Προχωράς λίγο ακόμα. Πας προς το δημαρχείο της Αθήνας. Προς τις Αγορές. Ξέρεις τι πόνο μπορεί να κρύβουν αυτές οι αγορές; Κοιτάς γύρω σου ,πίσω απ' τα κόκκινα μάτια σου και βλέπεις 10000 πρόσωπα να σε κοιτούν απελπισμένα και να ΜΗΝ μπορείς να τα βοηθήσεις . Άνθρωποι στο δρόμο, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες ,Παιδιά με μια σύριγγα στο χέρι-ύστερα μέσα στο αίμα τους το ίδιο. Φοβάμαι. Μαμά φοβάμαι.Κοιτάζω γύρω και δε καταλαβαίνω τι γίνεται . Αναζητώ κάποιον να με ταρακουνήσει .Δεν αντέχω άλλο θα εκραγώ. Μου λείπουν. Μου λείπουν τα παιδιά. Πάμε σπίτι σε παρακαλώ..
Το ταξίδι ; Το ταξίδι με τα κόκκινα μάτια που με κάνει να φοβάμαι. Ένα παιχνίδι ζωής με κακούς ανθρώπους και ανώριμους που σου καταστρέφουν τα πάντα για ένα γαμώτο . Είσαι ο κακός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με εμμονές ,χωρίς καμία διέξοδο . Δε σκέφτεσαι τίποτα και κανέναν και όλοι σε μισούν. Αυτοδηλητηριάζεσαι από την υπερχείλιση χολής στο αίμα σου και τη διαχέεις στο περιβάλλον σου καταστροφικά. Αυτοβυθίζεσαι στο δικό σου στείρο κόσμο, όπου η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου, επειδή σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Γιατί η μοναξιά, θέλει δύναμη να την αντέξεις. Έχει τη δική της κοινωνία, του κενού και της σιωπής . Δεν αγαπάς . Δεν αγαπάς γιατί δεν έμαθες να αγαπάς. ΚΑΝΈΝΑΝ.
Τσούζουν τα μάτια μου και ο πόνος μες το αίμα σιγά σιγά κυλάει . Δε με νιάζει τώρα τι κάνεις αν κλαίς,γελάς ,πονάς , σκέφτεσαι . .Διαβασέ το και σιγά σιγά κοίτα γύρω σου .Μέτρα τους τώρα που είναι νωρίς.
Υ.Γ : Θα το αποδεχτώ,να ξέρεις, μα ΔΕ θα το δεχτώ.
Καλή σου νύχτα.

" Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δ"ρόμος...

Είναι κρίμα.
Ξέρεις η απόρριψη είναι μεγάλο πράγμα. Η αποδοχή ομώς ακόμη μεγαλύτερο. Ο έρωτας επίσης .
Βλέματα που συγκρούστηκαν, καρδιές που χτύπησαν , όνειρα που ειδώθηκαν, τσιγάρα που σβήστηκαν ,καληνύχτες που ειπώθηκαν και όλα αυτά γιατί; Απλά επειδή κάποιος χρειάζεται τον άνθρωπο του εδώ. Κάποιος ζητάει την ανάσα σου να υπάρχει στο λαιμό του, στο φιλί του.Κάποιος που σε ψάχνει μέσα σε εκατομμύρια άλλο κόσμο μέσα σε μια πόλη τεράστια. Μπορεί να είσαι δίπλα του. Και αν σε βρήκε γιατί δε του δίνεις την εύκαιρια να σε ακουμπήσει; να σε νιώσει μέσα του; να νιώσει πως είναι να υπάρχεις δίπλα του;Άνθρωποι είστε και οι δύο , ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα.Άλλος αγαπά πιο εύκολα, άλλος πληγώνεται εύκολα, άλλος και τα δύο μαζί..άλλος ζηλεύει και άλλος αφοσιώνεται. ο καθένας κάτι ξεχωριστό,κάτι ανθρώπινο. Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική.
Δε ξέρω πως και τι νιώθεις. Δε με αφορά άλλωστε. Τη φωνη σου δε ξεχνώ. την ακούω στο μυαλό μου. Ταξιδεύω πλέον. Μέρες τώρα ταξιδεύω ..που; πως; πότε; και γιατί; κανένας δε ξέρει. τι έγινε; πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε ενα μυαλό. Στο μυαλό ή στη καρδιά; <Δυο αντίθετες φωνές συγκρουόμαστε μες τ'ονειρο μας..> Νιώθω έντονα; όχι έντονα δε νιώθω. τι νιώθω όμως; Μαρία ξερείς; Στέλλα ξέρεις; Εγω;Εγω ξέρω; Ξέρω πως ποτέ δε θα κοιτάξεις τα μάτια μου όπως κοιτώ εγώ τα δικά σου. Ούτε θα μιλήσεις νιώθοντας την καρδιά σου να σφίγγει και να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.
Ξέρω πως δε θα με πάρεις μια αγκαλιά και θα με νιώσεις όπως σε νιώθω εγώ και τώρα ακόμα που είσαι μακριά. Ξέρω,θα φύγεις. Σπάει το μυαλό μου να βρεί διέξοδο , να βρεί μια πόρτα
να φύγει ,μακριά απ τη σκέψη σου. Απ'το άγγιγμα σου .
Η μαρία μου λεεί ξεκόλλα λίγο! Θα τρελαθείς στο τέλος. Απογοητεύομαι τόσο πολύ απ τον εαυτό μου όταν γίνετε αυτο. Πως μπόρεσε να γίνει. Ένα σύννεφο σε έφερε στο κόσμο μου και τη ζωή μου άλλαξε ταπεινωτικά. Έχω δύναμη, έχω αντοχή και ανοχή αλλά δε θα μπορέσω να σε χάσω. Έστω να σε κοιτώ και να μου γελάς.
Τι είναι άραγε αυτό που μας ενώνει; Μήπως είναι το κενό ; Μπερδεμένα πράγματα.
Νιώθω χαζή κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Πνίγομαι σκεπτόμενη πως έχεις 1002 άλλες στο νου σου και πως απλά περισσεύω. Πες μου πως δε με κορόιδεψες. Πες το μου δυνατά να το ακούσω . Να το πιστέψω. Να το νιώσω. Να σου χαμογελάσω και να ξέρω πως δικός μου δεν ήσουν και δε θα σαι ποτέ. Να το δεχτώ και να προχωρήσω. Τα βράδια να κοιμάμαι χωρίς να ψυθιρίζονται ήχοι στα αυτιά μου. Δώσε μου μια ευκαιρία να σου αποδείξω . Δεν είναι κρίμα;
Όταν μιλούσα με τα μάτια, δεν το είδες
Όταν σαλπάρανε καράβια, δε με πήγες
Μέρες ανούσιες με λόγια αγχωμένα
Έτσι χαθήκαμε και έχασα κι εμένα

Όταν με πλήγωνες, το έβρισκες αστείο
Λόγια ασήμωνες, ν’ αντέξουμε κι οι δύο
Χρόνια περάσανε κι εμείς πάντα κομπάρσοι
Σ’ αυτό το έργο που κανείς δε θ’ ανεβάσει

Πλήγωσα, πλήρωσα το τίμημα δικαίως
Και την πρωτιά την κέρδισε ο τελευταίος
Έδωσα, πήρα, ήρθα, έφυγα μα αντέχω
Ακόμα μια φορά να ζήσω κι ας μη σ’ έχω

Δε με φοβίζουν οι αλήθειες, δεν τρομάζω
Ακόμα μία αν χρειαστεί με δοκιμάζω
Σα χαλαρώνεις το σχοινί, χαμογελάω
Εγώ από χρόνια στο κενό σου περπατάω…

Καληνύχτα.