Η ζωή έχει ζωές.Μα οι ζωές έχουν ζωή ;

Όνειρα. πόσα όνειρα. Όνειρα η ζωή μας όλη . Γεμάτη όνειρα και παραλογισμούς . Υπερβολές και ασυναρτησίες.. Κάθε μέρα και διαφορετικό . Ένας κόσμος γεμάτος όνειρα. Πολλές φορές κλείνω τα μάτια και παρακαλώ τον εαυτό μου να με πάρει σε αυτό το κόσμο . Μακάρι να μπορούσα να μετακομίσω εκεί. Στο κόσμο με τις νεράιδες , τους ανθρώπους που μόνο εγώ θέλω να βλέπω. Ένα κόσμο χωρίς οικονομικές κρίσεις , χωρίς ναρκωτικά , χωρίς κλέφτες , χωρίς δολοφόνους αστυνομικούς , χωρίς αδιάφορους ανθρώπους ,χωρίς ορφανά παιδιά και φτωχούς -διψασμένους-πεινασμένους-λυπημένους ανθρώπους.
Αν όντως υπάρχει κάπου αυτός ο κόσμος. Μη φοβάσαι , θα γίνει σαν κι αυτόν. Ξέρεις γιατί ; Γιατί όλοι οι άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα μια πόρτα . Μια έξοδο " κίνδυνου " ή μάλλον μια έξοδο ζωής .
Άγγελοι; Που είναι ; Ο αδερφός ,που δε γνώρισες ποτέ; Που είναι ; Ο φίλος που έχασες; Που πήγε; Που θα τον βρεις ; Θα τον δεις ξανά ; Τον έχεις δει ποτέ; Μπορείς όμως. Ταξιδεύεις , πας σε κόσμους άλλους, σε κόσμους πέρα απ'την φαντασία σου. Δημιουργείς δικούς σου κόσμους , ανθρώπους που αγαπάς και δική σου ζωή . Ψάχνεις να βρεις το δικό σου ναρκωτικό , το δικό σου υπνωτικό φάρμακο που θα σε κάνει να μείνεις εκεί . Όνειρο ήταν , έτσι θα ακούσεις να σου λένε. Μη το πιστέψεις. Μη τρελαθείς. Αγάπα. Νιώσε. Ζήσε. Δώσε.
Δεν γίνεται να ζεις χωρίς όνειρα. Είναι σαν να κολυμπάς σε κενή θάλασσα, Μα να πνίγεσαι .
Να κοιτάς την άνοιξη και να μην έχει χρώματα. Δεν έχει ουσία . Μη το παρακάνεις όμως .
Στα όνειρα μου βλέπω ανθρώπους που δεν έχω δει ποτέ.Βλέπω αγάπες που δε θα υπάρξουν ποτέ , βλέπω ταξίδια χωρίς μεταφορικά μέσα και χωρίς βαλίτσες λεφτά σπίτια . Βλέπω τη Μαρία να μου λέει Σ'αγαπάω και την Εύη να μου λέει " Μου λείπεις." Βλέπω τον Rach να μου λέει "Θα περάσει" και έτσι απλά χαμογελάω. Περνάω καλά στα όνειρα μου. Κλαίω ; Αν κλαίω λέει; Γελάω; Αν γελάς και εσύ ! Ζω την πραγματική ζωή. Η ζωή και ο κόσμος τον ονείρων , είναι και αυτός που μας αξίζει.
Κάποιος είπε " Ταξιδεύω σε μέρη που ζουν αυτά που ζηλεύω.."
Κάποιος άλλος είπε" Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις"
Μη ξημερώνεις ουρανέ. Νιώθω ένα σφίξιμο τώρα όντως. Ίσως πεινάω. Ίσως περιμένω να έρθει το βράδυ , να σε ξανά δω στο όνειρο μου. Κι αν δε σε ξανά δω; Που πήγες ; Πες μου να έρθω να σε βρω.Τρελαίνομαι. Βλέπω τα γράμματα και το κενό ανάμεσα, οι κόρες των ματιών μου απλά κινούνται χωρίς να ξέρω τι γίνεται , τι γράφω . Κοιτάω έξω απ το παράθυρο , ένα μωρό κλαίει . Γιατί κλαίει .
Κενό.Χαμός. Αέρας. Όνειρα. Πλημμύρες.Σιωπή.
Συγνώμη αν το μυαλό μου σε τρελαίνει. Συγνώμη αν δε ξέρεις τι διαβάζεις.
Μα.. Αν θες να δεις όσα λέω .. ξέρεις καλά τι να κάνεις.
Καλόν ύπνο. Καλή ζωή.

" Μαμά Φοβάμαι .."

Άνθρωποι.. Σκληροί άνθρωποι που δε καταλαβαίνουν πόσο πολύ μια καρδιά πονάει.
Άνθρωποι που κοιτούν το συμφέρον τους και δεν σκέφτονται. Που δε σε συμπαθούν πριν καν σε γνωρίσουν.
Φοβάμαι. Πονάω και φοβάμαι. Εγκλωβίζομαι μέσα στο εγώ μου και σκέφτομαι τι στο διάολο πήγε λάθος. Τι κίνηση έκανα λάθος ή τι κίνηση θα κάνω. Είμαι 16 χρονών. Θα αγωνιστώ όμως και θα τα καταφέρω.
Ο Καβάφης κάπου είπε πως δεν έχει σημασία ο προορισμός μα το ταξίδι...
Είναι άδικο για μένα να χάσω κάποια άτομα που εκτιμώ. Είναι αδερφός μου. Είσαι αδερφός μου του είπα το Σάββατο και τον συγκίνησα . Δεν θα ανεχτώ εξαιτίας αυτόν τον άγριων κακών ανθρώπων να χάσω αυτό το πρόσωπο απ' τη ζωή μου. Μπαίνει και η μαμά να μου πει για τα γαλλικά με ρωτάει γιατί κλαίω. Γιατί κλαίω όντως; Θα μου πει και μένα κάποιος ; Θέλω να σε δω! Θέλω να σας δω ! Ξαφνικά μέσα σε μια μέρα πώς αλλάζουν όλα . Έχεις νιώσει ποτέ να χτίζεις κάτι , να γίνεσαι κάθε μέρα πιο χαρούμενος και ξαφνικά ; Ξαφνικά τι ;Κενό . Κενό . Κενό. Μη το κάνεις αυτό. Αν όντως πιστεύεις αυτά που έχουμε πει μη το κάνεις.
Ανοίγεις τα μάτια σου , βγαίνεις απ' το σπίτι .. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις το γείτονα , σε κοιτάει με μισό μάτι .
Γιατί; Δε θα σου πει καλημέρα; Δε θα σε ρωτήσει τι κάνεις; Το προσπερνάς . Μπαίνεις στο λεωφορείο και νιώθεις το πλήθος να εστιάζει πάνω σου. Κατεβαίνεις! Έχεις ήδη φτάσει ! Προχωράς, πας προς το τρένο..Μπαίνεις αλλά κανείς δε μιλάει . Και άμα τους μιλήσεις; Θα σε κοιτάξουν ξανά για 2η φορά μέσα στη μέρα με μισό μάτι. Φοράς ακουστικά και σκέφτεσαι .. Σκέφτεσαι τα λάθη σου, τα άτομα που σου λείπουν , τι θα φας.. Κατέβα στην Ομόνοια. Βρες τους "φίλους" σου .. Νιώθεις όλα σαν οφθαλμαπάτη να έρχονται κατά πάνω σου, άνθρωποι,λεωφορεία , αμάξια,ταξί,μαγαζιά.. Ποίος θα σε βοηθήσει εσένα; Προχωράς λίγο ακόμα. Πας προς το δημαρχείο της Αθήνας. Προς τις Αγορές. Ξέρεις τι πόνο μπορεί να κρύβουν αυτές οι αγορές; Κοιτάς γύρω σου ,πίσω απ' τα κόκκινα μάτια σου και βλέπεις 10000 πρόσωπα να σε κοιτούν απελπισμένα και να ΜΗΝ μπορείς να τα βοηθήσεις . Άνθρωποι στο δρόμο, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες ,Παιδιά με μια σύριγγα στο χέρι-ύστερα μέσα στο αίμα τους το ίδιο. Φοβάμαι. Μαμά φοβάμαι.Κοιτάζω γύρω και δε καταλαβαίνω τι γίνεται . Αναζητώ κάποιον να με ταρακουνήσει .Δεν αντέχω άλλο θα εκραγώ. Μου λείπουν. Μου λείπουν τα παιδιά. Πάμε σπίτι σε παρακαλώ..
Το ταξίδι ; Το ταξίδι με τα κόκκινα μάτια που με κάνει να φοβάμαι. Ένα παιχνίδι ζωής με κακούς ανθρώπους και ανώριμους που σου καταστρέφουν τα πάντα για ένα γαμώτο . Είσαι ο κακός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με εμμονές ,χωρίς καμία διέξοδο . Δε σκέφτεσαι τίποτα και κανέναν και όλοι σε μισούν. Αυτοδηλητηριάζεσαι από την υπερχείλιση χολής στο αίμα σου και τη διαχέεις στο περιβάλλον σου καταστροφικά. Αυτοβυθίζεσαι στο δικό σου στείρο κόσμο, όπου η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου, επειδή σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Γιατί η μοναξιά, θέλει δύναμη να την αντέξεις. Έχει τη δική της κοινωνία, του κενού και της σιωπής . Δεν αγαπάς . Δεν αγαπάς γιατί δεν έμαθες να αγαπάς. ΚΑΝΈΝΑΝ.
Τσούζουν τα μάτια μου και ο πόνος μες το αίμα σιγά σιγά κυλάει . Δε με νιάζει τώρα τι κάνεις αν κλαίς,γελάς ,πονάς , σκέφτεσαι . .Διαβασέ το και σιγά σιγά κοίτα γύρω σου .Μέτρα τους τώρα που είναι νωρίς.
Υ.Γ : Θα το αποδεχτώ,να ξέρεις, μα ΔΕ θα το δεχτώ.
Καλή σου νύχτα.

" Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δ"ρόμος...

Είναι κρίμα.
Ξέρεις η απόρριψη είναι μεγάλο πράγμα. Η αποδοχή ομώς ακόμη μεγαλύτερο. Ο έρωτας επίσης .
Βλέματα που συγκρούστηκαν, καρδιές που χτύπησαν , όνειρα που ειδώθηκαν, τσιγάρα που σβήστηκαν ,καληνύχτες που ειπώθηκαν και όλα αυτά γιατί; Απλά επειδή κάποιος χρειάζεται τον άνθρωπο του εδώ. Κάποιος ζητάει την ανάσα σου να υπάρχει στο λαιμό του, στο φιλί του.Κάποιος που σε ψάχνει μέσα σε εκατομμύρια άλλο κόσμο μέσα σε μια πόλη τεράστια. Μπορεί να είσαι δίπλα του. Και αν σε βρήκε γιατί δε του δίνεις την εύκαιρια να σε ακουμπήσει; να σε νιώσει μέσα του; να νιώσει πως είναι να υπάρχεις δίπλα του;Άνθρωποι είστε και οι δύο , ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα.Άλλος αγαπά πιο εύκολα, άλλος πληγώνεται εύκολα, άλλος και τα δύο μαζί..άλλος ζηλεύει και άλλος αφοσιώνεται. ο καθένας κάτι ξεχωριστό,κάτι ανθρώπινο. Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική.
Δε ξέρω πως και τι νιώθεις. Δε με αφορά άλλωστε. Τη φωνη σου δε ξεχνώ. την ακούω στο μυαλό μου. Ταξιδεύω πλέον. Μέρες τώρα ταξιδεύω ..που; πως; πότε; και γιατί; κανένας δε ξέρει. τι έγινε; πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε ενα μυαλό. Στο μυαλό ή στη καρδιά; <Δυο αντίθετες φωνές συγκρουόμαστε μες τ'ονειρο μας..> Νιώθω έντονα; όχι έντονα δε νιώθω. τι νιώθω όμως; Μαρία ξερείς; Στέλλα ξέρεις; Εγω;Εγω ξέρω; Ξέρω πως ποτέ δε θα κοιτάξεις τα μάτια μου όπως κοιτώ εγώ τα δικά σου. Ούτε θα μιλήσεις νιώθοντας την καρδιά σου να σφίγγει και να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.
Ξέρω πως δε θα με πάρεις μια αγκαλιά και θα με νιώσεις όπως σε νιώθω εγώ και τώρα ακόμα που είσαι μακριά. Ξέρω,θα φύγεις. Σπάει το μυαλό μου να βρεί διέξοδο , να βρεί μια πόρτα
να φύγει ,μακριά απ τη σκέψη σου. Απ'το άγγιγμα σου .
Η μαρία μου λεεί ξεκόλλα λίγο! Θα τρελαθείς στο τέλος. Απογοητεύομαι τόσο πολύ απ τον εαυτό μου όταν γίνετε αυτο. Πως μπόρεσε να γίνει. Ένα σύννεφο σε έφερε στο κόσμο μου και τη ζωή μου άλλαξε ταπεινωτικά. Έχω δύναμη, έχω αντοχή και ανοχή αλλά δε θα μπορέσω να σε χάσω. Έστω να σε κοιτώ και να μου γελάς.
Τι είναι άραγε αυτό που μας ενώνει; Μήπως είναι το κενό ; Μπερδεμένα πράγματα.
Νιώθω χαζή κάθε φορά που σε σκέφτομαι. Πνίγομαι σκεπτόμενη πως έχεις 1002 άλλες στο νου σου και πως απλά περισσεύω. Πες μου πως δε με κορόιδεψες. Πες το μου δυνατά να το ακούσω . Να το πιστέψω. Να το νιώσω. Να σου χαμογελάσω και να ξέρω πως δικός μου δεν ήσουν και δε θα σαι ποτέ. Να το δεχτώ και να προχωρήσω. Τα βράδια να κοιμάμαι χωρίς να ψυθιρίζονται ήχοι στα αυτιά μου. Δώσε μου μια ευκαιρία να σου αποδείξω . Δεν είναι κρίμα;
Όταν μιλούσα με τα μάτια, δεν το είδες
Όταν σαλπάρανε καράβια, δε με πήγες
Μέρες ανούσιες με λόγια αγχωμένα
Έτσι χαθήκαμε και έχασα κι εμένα

Όταν με πλήγωνες, το έβρισκες αστείο
Λόγια ασήμωνες, ν’ αντέξουμε κι οι δύο
Χρόνια περάσανε κι εμείς πάντα κομπάρσοι
Σ’ αυτό το έργο που κανείς δε θ’ ανεβάσει

Πλήγωσα, πλήρωσα το τίμημα δικαίως
Και την πρωτιά την κέρδισε ο τελευταίος
Έδωσα, πήρα, ήρθα, έφυγα μα αντέχω
Ακόμα μια φορά να ζήσω κι ας μη σ’ έχω

Δε με φοβίζουν οι αλήθειες, δεν τρομάζω
Ακόμα μία αν χρειαστεί με δοκιμάζω
Σα χαλαρώνεις το σχοινί, χαμογελάω
Εγώ από χρόνια στο κενό σου περπατάω…

Καληνύχτα.