" Μαμά Φοβάμαι .."

Άνθρωποι.. Σκληροί άνθρωποι που δε καταλαβαίνουν πόσο πολύ μια καρδιά πονάει.
Άνθρωποι που κοιτούν το συμφέρον τους και δεν σκέφτονται. Που δε σε συμπαθούν πριν καν σε γνωρίσουν.
Φοβάμαι. Πονάω και φοβάμαι. Εγκλωβίζομαι μέσα στο εγώ μου και σκέφτομαι τι στο διάολο πήγε λάθος. Τι κίνηση έκανα λάθος ή τι κίνηση θα κάνω. Είμαι 16 χρονών. Θα αγωνιστώ όμως και θα τα καταφέρω.
Ο Καβάφης κάπου είπε πως δεν έχει σημασία ο προορισμός μα το ταξίδι...
Είναι άδικο για μένα να χάσω κάποια άτομα που εκτιμώ. Είναι αδερφός μου. Είσαι αδερφός μου του είπα το Σάββατο και τον συγκίνησα . Δεν θα ανεχτώ εξαιτίας αυτόν τον άγριων κακών ανθρώπων να χάσω αυτό το πρόσωπο απ' τη ζωή μου. Μπαίνει και η μαμά να μου πει για τα γαλλικά με ρωτάει γιατί κλαίω. Γιατί κλαίω όντως; Θα μου πει και μένα κάποιος ; Θέλω να σε δω! Θέλω να σας δω ! Ξαφνικά μέσα σε μια μέρα πώς αλλάζουν όλα . Έχεις νιώσει ποτέ να χτίζεις κάτι , να γίνεσαι κάθε μέρα πιο χαρούμενος και ξαφνικά ; Ξαφνικά τι ;Κενό . Κενό . Κενό. Μη το κάνεις αυτό. Αν όντως πιστεύεις αυτά που έχουμε πει μη το κάνεις.
Ανοίγεις τα μάτια σου , βγαίνεις απ' το σπίτι .. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις το γείτονα , σε κοιτάει με μισό μάτι .
Γιατί; Δε θα σου πει καλημέρα; Δε θα σε ρωτήσει τι κάνεις; Το προσπερνάς . Μπαίνεις στο λεωφορείο και νιώθεις το πλήθος να εστιάζει πάνω σου. Κατεβαίνεις! Έχεις ήδη φτάσει ! Προχωράς, πας προς το τρένο..Μπαίνεις αλλά κανείς δε μιλάει . Και άμα τους μιλήσεις; Θα σε κοιτάξουν ξανά για 2η φορά μέσα στη μέρα με μισό μάτι. Φοράς ακουστικά και σκέφτεσαι .. Σκέφτεσαι τα λάθη σου, τα άτομα που σου λείπουν , τι θα φας.. Κατέβα στην Ομόνοια. Βρες τους "φίλους" σου .. Νιώθεις όλα σαν οφθαλμαπάτη να έρχονται κατά πάνω σου, άνθρωποι,λεωφορεία , αμάξια,ταξί,μαγαζιά.. Ποίος θα σε βοηθήσει εσένα; Προχωράς λίγο ακόμα. Πας προς το δημαρχείο της Αθήνας. Προς τις Αγορές. Ξέρεις τι πόνο μπορεί να κρύβουν αυτές οι αγορές; Κοιτάς γύρω σου ,πίσω απ' τα κόκκινα μάτια σου και βλέπεις 10000 πρόσωπα να σε κοιτούν απελπισμένα και να ΜΗΝ μπορείς να τα βοηθήσεις . Άνθρωποι στο δρόμο, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες ,Παιδιά με μια σύριγγα στο χέρι-ύστερα μέσα στο αίμα τους το ίδιο. Φοβάμαι. Μαμά φοβάμαι.Κοιτάζω γύρω και δε καταλαβαίνω τι γίνεται . Αναζητώ κάποιον να με ταρακουνήσει .Δεν αντέχω άλλο θα εκραγώ. Μου λείπουν. Μου λείπουν τα παιδιά. Πάμε σπίτι σε παρακαλώ..
Το ταξίδι ; Το ταξίδι με τα κόκκινα μάτια που με κάνει να φοβάμαι. Ένα παιχνίδι ζωής με κακούς ανθρώπους και ανώριμους που σου καταστρέφουν τα πάντα για ένα γαμώτο . Είσαι ο κακός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με εμμονές ,χωρίς καμία διέξοδο . Δε σκέφτεσαι τίποτα και κανέναν και όλοι σε μισούν. Αυτοδηλητηριάζεσαι από την υπερχείλιση χολής στο αίμα σου και τη διαχέεις στο περιβάλλον σου καταστροφικά. Αυτοβυθίζεσαι στο δικό σου στείρο κόσμο, όπου η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου, επειδή σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Γιατί η μοναξιά, θέλει δύναμη να την αντέξεις. Έχει τη δική της κοινωνία, του κενού και της σιωπής . Δεν αγαπάς . Δεν αγαπάς γιατί δεν έμαθες να αγαπάς. ΚΑΝΈΝΑΝ.
Τσούζουν τα μάτια μου και ο πόνος μες το αίμα σιγά σιγά κυλάει . Δε με νιάζει τώρα τι κάνεις αν κλαίς,γελάς ,πονάς , σκέφτεσαι . .Διαβασέ το και σιγά σιγά κοίτα γύρω σου .Μέτρα τους τώρα που είναι νωρίς.
Υ.Γ : Θα το αποδεχτώ,να ξέρεις, μα ΔΕ θα το δεχτώ.
Καλή σου νύχτα.