Παγωτομηχανή

Χα χα χα χα ! Ας γελάσω πολύ δυνατά θα έλεγα. Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια και τι ; Μήπως χρειάστηκα τον ψυχολόγο μου ; Μήπως δε ξέρω που αλλού να τα πω, τα σκατά και πως αλλιώς θα κάνω τους ανθρώπους να τα καταλάβουν ; Το σκυλί να ροχαλίζει , ο διπλανός να ανακαινίζει το σπίτι του και εγώ να κάνω τον απολογισμό κάποιον υπέροχων χρόνων που θέλοντας και μη ,τα έβαψα με κόκκινο χρώμα. Κόκκινο, έντονο κόκκινο το οποίο δε σου μαυρίζει την καρδιά , αλλά σε κάνει καθημερινά να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι και να μη ξέρεις τι να κάνεις. Είναι άνθρωποι οι οποίοι είναι δύσκολοι. Δύσκολοι ,όχι σαν μια μαθηματική πράξη ,η οποία έχει λύση ή τουλάχιστον κάπου την έχει κριμένη ,δύσκολοι συναισθηματικά,ψυχικά ,σωματικά . Πάντα υπήρχε κάποιος που μου παραπονιόταν ότι δεν έχω γράψει ποτέ για αυτόν. Να που τελικά ,ένα ολόκληρο κείμενο ,ή μάλλον μια ολόκληρη κατάσταση είναι εμπνευσμένη χάρη σε αυτό τον άνθρωπο. Τον πιο αγαπημένο. Μου αρέσουν πολύ οι σοκολάτες, και γενικότερα τα γλυκά και ο διπλανός συνεχίζει να κοπανάει με το σφυρί μέχρι που θα του το κοπανίσω εγώ. Και τα παγωτά μου αρέσουν. Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι, πολύ γλυκοί γι αυτούς που το εκτιμούν ,αλλά σε άλλους δεν αρέσει οι γεύση τους ή τα βρίσκουν πολύ παγωμένα. Δυστυχώς όμως, αν τα αφήσουν να ζεσταθούν λίγο θα λιώσουν και σπάνια είσαι τόσο τυχερός για να βρεις την κατάλληλη θερμοκρασία. Κάποιο όνειρο πρέπει να βλέπει,ροχαλίζει,κουνιέται . Είμαι η καλύτερη φίλη της ,μου το δείχνει καθημερινά και το εκτιμώ. Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι το εκτιμώ. Το στομάχι μου πονάει , και να φανταστείς οτι δεν έφαγα και παγωτό. Μια θάλασσα αλλού έχει βράχια ,αλλού έχει άμμο . Παντού όμως μπορείς να την εξερευνήσεις. Το κακό είναι οτι είναι τόσο μεγάλη, και εκεί που κρατάς κάτι,να κουνήσεις λίγο το πόδι σου και να χαθεί στην άμμο. Ξανά. Δε πίστευα ποτέ ότι τα συναισθήματα μου θα ναι τέτοια. Τα παγωτά μου αρέσουν πολύ. Ειδικά αν έχουν κομμάτια σοκολάτας. Και ξέρω οτι αν έβαζα λίγο παγωτό σε ένα μπαλόνι και του έλεγα να ρθει σε εσένα,θα ερχόταν και ξέρω οτι δε θα είχε λιώσει. Μακάρι όλα να ήταν σαν το αγαπημένο μου παγωτό. Είναι ότι πιο δύσκολο, μια καθημερινή πάλη για την ευτυχία ,μια υπέροχη ομιλία με το ταβάνι,με την ντουλάπα ,ή το ψυγείο. Και το κενό. Η συνήθεια είναι ίσως χειρότερη από τον αποχωρισμό. Και ξέρω οτι αν τρώω το ίδιο παγωτό κάθε μέρα,αυτό που αρέσει και σε εμένα και σε εσένα,δε θα βαρεθώ. Άνθρωποι σαν εσένα, περιέργοι αλλά τόσο αγαπητοί ,δε ξέρω πότε συγκινούνται . Δε ξέρω αν συγκινούνται,ούτε το επιδιώκω. Ζωγραφίζω καθημερινά στο μυαλό μου, στιγμές χρόνων πριν ,και μετά το κόκκινο χρώμα καλύπτει τα πάντα. Είναι κόκκινο όμως, είναι ζωντανό ,είναι έντονο και είναι δυναμικό. Η μουσική ,πάλι καλά υπάρχει και αυτή να μου δίνει λίγο κουράγιο. Είναι αστείο να λες πως ντρέπεσαι, να ντρέπεσαι να πεις τόσα πράγματα σε κάποιον που τον έπαιρνες κλαίγοντας να του πεις οτι η μαμά σου σου έκοψε τα νύχια αλλά και που δε θα σε αφήσει ακόμα και στην μεγαλύτερη απώλεια όπως είναι ο θάνατος. Ντρέπεσαι όμως, γι αυτά που έχεις κάνει γι αυτόν και τα ζωγράφισες και γι αυτά που χει κάνει εκείνος για σένα. Συνήθως μια γεύση ,δεν είναι πάντα ωραία μόνη της. Εγώ θέλω σοκολάτα-μπανάνα. Έτσι λοιπόν ήμουν και εγώ. Μια γεύση παγωτού που μου είναι δύσκολο να ζήσω χωρίς το ταίρι μου. Όχι , δεν ζητάω τίποτα,γιατί πλέον δε μου ανήκει τίποτα. Η δικαιοδοσία ανήκει αλλού,μάλλον. Τα συναισθήματα σίγουρα είναι ψυχρά και ο γείτονας σταμάτησε να κοπανάει. Το μπαλόνι ελπίζω να φτάσει στο προορισμό του γιατί ο καιρός είναι καλός και τα συναισθήματα είναι σαν ανάμεικτος χυμός. Είναι όλα υπέροχα,έτσι θα συνεχίσω να λέω αγαπητό ψυγείο,αγαπητή ντουλάπα,αγαπητό ταβάνι. Καληνύχτα σας.

Το παγωτό με περιμένει στο ψυγείο , η ζωή μου ;

Ξέρω ένα σπίτι εκεί κοντά στον Ουρανό εκεί που θα με βρείς εκεί που θα σε βρω...
Δεν ξέρω δυστυχώς πως να ξεκινήσω. Φοβάμαι να γράψω,έχω καιρό. Το δωμάτιο φωτεινό και άψυχο. Είμαι περικυκλωμένη από πολλά βιβλία , κατεύθυνσης , όλα μου μιλάνε. Ο καπνός προσπαθεί να τα κρύψει και το μυαλό μου προσπαθεί να φύγει μακριά τους. Τι έχω πάθει;
Είναι αρχαία, και ιστορία , είναι λατινικά,λογοτεχνία . Κι αύριο πρέπει να είσαι διαβασμένη . Αύριο πρέπει να είσαι διαβασμένη σε όλα,ακούς ; Να Θυμάσαι χιλιάδες σελίδες γιατί το μέλλον σου θα κριθεί απ'τον Παπαδιαμάντη , ή τον Πλάτωνα και εσύ πρέπει αύριο να είσαι διαβασμένη.
Πως ; Εγώ δε μπορώ, το μυαλό μου ταξιδεύει .Εγώ είμαι αυτή που θα ήμουν μακριά απ' όλα. Που δε θα παρασυρόμουν. Πως; Γιατί;
Μπήκες στη ζωή μου χωρίς καν να με ρωτήσεις αν θέλω. Ήθελα. Δεν έχω κουράγιο να το φωνάξω μπροστά σου αλλά ήθελα. Και θέλω να συνεχίσεις να βρίσκεσαι εδώ. Ένα ταξίδι με νότες μπερδεμένες, μια μελωδία αλλόκοτη και το βιβλίο δυστυχώς θα παραμείνει κλειστό .
Μια μπύρα στο χέρι και θα μου δώσει τη δύναμη να συνεχίσω. Να συνεχίσω να σκέφτομαι,να γράφω ,ίσως και να διαβάσω. Γιατί πρέπει να είμαι διαβασμένη.
Με κουράζουν όλα αυτά. Κι εκείνη κι εκείνος, με πιέζουν . Είναι από πίσω μου συνέχεια, ελέγχουν τα πάντα και τα μάτια μου δε μπορούν να κουνηθούν. Επανάληψη στ' αρχαία και απ'έξω το μάθημα ιστορίας. Δώσε μου δύναμη , σε παρακαλώ.
Μια τάξη γεμάτη κοπέλες, ερωτευμένες ,χαρούμενες ,ίσως και προβληματισμένες.
Κι εγώ να κοιτάω το ταβάνι και να ταξιδεύω. Ταξίδι για να σε βρω. Να βρω εσένα,εμένα.
Ξέρω όλα αυτά πρέπει να τα κάνω αφότου διαβάσω . Ένας χρόνος είναι τόσο μακριά μα και τόσο κοντά. Δε ξέρω εσύ πόσο κοντά είσαι σε μένα. Είναι μια φλόγα σαν του αναπτήρα, ανάβει κι αν δεν πατήσεις καλά το κουμπάκι , σβήνει αμέσως. Θέλει δύναμη ,θέλει θέληση και υπομονή .
Μη με ρωτήσεις τίποτα, στάσου δίπλα μου και μη μιλάς. Ούτε εσύ, ούτε εσύ κι εσύ ; Σταμάτα.
Παραδέξου το πως ο έρωτας σου θα μείνει ανεκπλήρωτος . Πως τα όνειρα σου ,ίσως μείνουν μόνο όνειρα. Άφησε με να κάνω αυτό που θέλω, τη ζωή που θέλω.
Μη φύγεις μακριά και αν είναι να σαι εδώ ,πες και μια κακία παραπάνω. Και τώρα τι ;
Ένα παγωτό με περιμένει στο ψυγείο και αύριο θα είμαι διαβασμένη ;
Βοήθησε με. Πάρε με μαζί σου ,κάνε με να νιώσω . Κι όλα αυτά τα βιβλία , μ'αγαπάνε το ξέρω, και εγώ τα αγαπάω και θα τους το δείξω. Ακόμη με φοβίζουν και με απωθούν . Συγγνώμη . Ίσως δεν το φανταζόσουν έτσι , ίσως με περίμενες πιο δυνατή .
Περίμενε..
Δίχως έρωτα, δίχως συναίσθημα και δίχως μυαλό ,τελειώνει εδώ .
Περίμενε...Περίμενε με..
Καληνύχτα

Αχ και να ζούσαμε στο χθες !

Πάνε..4 χρόνια τώρα. Τέσσερα υπέροχα χρόνια ,με λίγα σκαμπανεβάσματα και πολλές υπέροχες στιγμές . Πόσες έχω να θυμάμαι.
Ήμασταν μικρές , αθώες και υπέροχες. Ερωτευμένες , καθημερινά ενθουσιασμένες και πολύ ορεξάτες. Σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή ! Ήσουν πάντα η φίλη μου με την καλή μουσική παιδεία , ήξερες τα πάντα από μουσική . Ξεκινήσαμε τριάδα αλλά στο δρόμο κάποιος μας εγκατέλειψε. Τρία αρχικά γράμματα ,έγιναν δύο και έτσι απ'την μια μέρα στην άλλη , το πιο ωραίο ταξίδι φιλίας ξεκίνησε . Μια δοκιμασία που περνάμε όλο και περισσότερο, που θα είναι πάντα στο πλευρό μας και θα μας κρατάει συντροφιά .
Είναι μια φιλία μαγική , που δεν ξέρεις αν ποτέ ξανά θα την βρεις.
Εγώ, ένα κορίτσι περίεργο με πολλά ερωτηματικά και εσύ η απάντηση μου .
Πόσο σ'αγαπάω .
Δε θα ξεχάσω ποτέ ,την μέρα στην Αγία παρασκευή , που σε συνάντησα στον δρόμο,η πρώτη γνωριμία μας . Και μετά ; Ίσως πάθαινα κάτι και πήγαινα στο νοσοκομείο,μα θα ερχόσουν να με δεις.
Ξέρω πως δε θα φύγεις ποτέ και είσαι πάντα εδώ για μένα.
Έτσι λοιπόν,μετά από τέσσερα υπέροχα χρόνια με χιλιάδες αναμνήσεις, με πολλές ακόμα ανεκπλήρωτες επιθυμίες και με πολλές φιλοδοξίες θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τις όσες φορές με έχεις δει να κλαίω, για τις όσες φορές με έχεις ακούσει να κλαίω και για τις όσες φορές με έχεις "φιλοξενήσει" σπίτι σου.
Γιατί εσύ είσαι το ΖΑΚΙ μου ή άμα θέλεις το ΜΑΡΟΥΛΑΚΙ μου .
και δεν σε ξεχνώ ποτέ ! Θα θυμάμαι πάντα το ουρλιαχτό σου καθώς μια αράχνη περπατάει στο σεντόνι σου, θα θυμάμαι πάντα την τούμπα σου στο Σύνταγμα και θα θυμάμαι πάντα το freestyle μας στο μπαλκόνι 9 το πρωί .
Ένα συναίσθημα ευτυχίας, διαπερνάει το κορμί σου και σου δίνει δύναμη. Γιατί αυτό είσαι. Δύναμη . Είσαι ένα αντίδοτο ,κάθε λίγο και λιγάκι το οποίο ο οργανισμός μου έχει ανάγκη .
Σε χρειάζομαι . Κι ας έχουν μείνει δυο γράμματα στον τοίχο . Σε χρειάζομαι για να φωνάζω το όνομα του James και του Ben όσο πιο δυνατά μπορώ, σε χρειάζομαι για να πίνω κρασί και να τρώω παγωτό όταν ανοίγουν τα ποτιστικά του δήμου Ψυχικού .
Είσαι φίλη μου και δε θα ξεχάσω ποτέ .
Μια φωτογραφία στον τοίχο μου,όλη η ζωή μου και ένα ταξίδι μαγικό , κομμάτι στη ψυχή μου.
Μαρία Κουράτου Ευχαριστώ ολόψυχα για όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που μου έχεις χαρίσει τα τελευταία 4 χρόνια και ελπίζω όσο περνάει ο καιρός να αυξάνονται .
Και μη ξεχνάς, Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...
Καληνύχτα

Λίγη ζωή πριν χαθώ

Ζαλίζομαι. Δε μπορώ να ανασάνω και πνίγομαι .Με καίει και η πλάτη μου, αυτός ο ήλιος τι μας έκανε. Η μουσική πάει όλο και πιο γρήγορα και σιγά σιγά οι παλμοί μου φτάνουν το ρυθμό, συναντιούνται και ερωτεύονται. Η μουσική σου και ο έρωτας μου , θα βρεθούν αντιμέτωποι σε κάτι άγνωστο , δυο μάτια θα με κοιτούν και δυο χείλη θα ακουμπούν. Τρέξε. Όσο είναι καιρός φύγε μακριά μου ,σου κάνω κακό. Έχω τρελαθεί και δε ξέρω τι κάνω και τι λέω, ίσως να ναι πρώτη φορά που γράφω δυο κείμενα σχεδόν σε μια μέρα. Μόλις φτερνίστηκα και αμάν πάλι με τρώει η μύτη μου και δεν είσαι εδώ να μου χτυπήσεις το χέρι . Τα γράμματα φεύγουν απ'την σειρά τους και η ζάλη μού αλλοιώνει τα χρώματα ,με ανατριχιάζει και με αηδιάζει συγχρόνως . Η φίλη μου βρίσκεται εδώ και σήμερα δεν έχει μιλήσει καθόλου. Έχει πάρει τη θέση της ,η καλύτερη φίλη της.
Είναι μια κοπέλα τελείως αντίθετη απ'την φίλης της, είναι ξανθιά , έχει ύπουλο βλέμμα και σε κάνει να πονάς . Σε τρομάζει όταν κοιμάσαι και με τον δικό της τρόπο δε σ'αφήνει σε ησυχία . Βρίσκει τρόπο να μπαίνει στο μυαλό σου και χτυπάει τα αδύνατα σημεία σου με τον πιο δυνατό τρόπο . Ξυπνάς! Φωνάζεις και ανάβεις το φως, δεν είναι τίποτα όμως. Το ξανθό κορίτσι με τα μακριά μαλλιά κάθεται απέναντι σου και σε κοιτάει άψυχο . Φωνάζεις και την ρωτάς τι ζητάει από σένα. Κουνιέσαι και προσπαθείς να την διώξεις, νιώθεις δεμένος και αργά πνίγεσαι . Πόσο αντίθετες φίλες. Το όνομα της ;
Μη ρωτήσεις να το μάθεις ποτέ , δε θα στο πει με σιγουριά . Η φωνή της τρέμει και έτσι με κάνει να τρέμω και εγώ ,ζητώντας να μη σε χάσω.
Πώς μπορείς να μιλάς για ταμπέλες , στην δική μας σχέση ; Δεν υπάρχει σχέση . Δεν ξέρω τι υπάρχει , ζω σε έναν κόσμο παράλογο οπού η λογική δεν έχει κατοικία και οι σκέψεις γίνονται σύννεφα και καπνός. Σφίξε με ,κράτησε με αγκαλιά και απογείωσε με .
Πάρε με μαζί σου σε ένα μέρος που σ' αρέσει, σε ένα μέρος με θέα και πολύ αέρα .
Τις νιώθω, τσακώνονται οι δυο φίλες και ο εαυτός μου κοντεύει να σπάσει ,η μια με τραβάει από την μία μεριά και η άλλη από την άλλη. Δε μ'ακούσει καμία. Η Ελπίδα μάλλον θα χάσει και ως συνήθως το άσχημο θα υπερισχύσει. Τα πράγματα θα γίνουν όλο και πιο δύσκολα και έτσι ένα δάκρυ μόλις θα κυλίσει από τα μάτια μου, τα βλέφαρα μου υγρά και το χρώμα των ματιών πράσινο. Δεν θα ρωτήσεις ποτέ το όνομα της.
Δε μ'αφήνει να στο πω η ίδια , δε τολμάω να βγάλω φωνή ,φοβάμαι .
Ερωτεύομαι και προσπαθώ να αφεθώ . Ενθουσιάζομαι . Και ο καιρός αυτός δε το επιτρέπει. Κάποιος μου είπε πως η φυσική υποστηρίζει ότι όταν κάτι κρατιέται για πολύ ,πρέπει να αφήνεται για να μην γίνει έκρηξη, κάπως έτσι,δεν είμαι και ειδική, ούτε σ'αυτό. Εσύ, εσύ μου πες να ζω για τη στιγμή και σου πα δε μου αρκεί .
Έχω δυο παντοτινές φίλες που δε μου επιτρέπουν να ζω μονάχα για την στιγμή .
Κοίτα με στα μάτια και θα δεις να λάμπουν , το χρώμα σου περίεργο ,υπέροχο ,μοναδικό.
Με λατρεύεις ;Πως ; Δεν είμαι εγώ για σένα, δεν πρέπει θα σου πω ,κι ας χάνομαι .
Σε θέλω και άλλο ένα δάκρυ μόλις έκανε το μαξιλάρι να βραχεί λίγο ακόμη.
Και εκείνη γελάει , τα χέρια μου τρέμουν και εκείνη γελάει, τρελαίνομαι.
Μη ρωτήσεις ποτέ το όνομα της , δε θα στο πει με σιγουριά , η Ανασφάλεια φοβάται το φως και δεν λέει ποτέ την αλήθεια .
Πάρε με αγκαλιά και μη μ'αφήσεις. Γέλα σε μου κρυφά και μη το δείξεις.
Δεν θα φύγω ακόμα, μόλις άρχισα .
Καληνύχτα

Ανάσα πριν κοιμηθώ

Πο-πο ρε φίλε,πήγε πέντε παρά. Πότε πρόλαβε ; Κομμάτια και εγώ ,κομμάτια και εσύ. Υπέροχα όμως θα έλεγα, μια ανάμνηση σαν να ήταν χθες ,που λες και εσύ . Πόσα πράγματα μέσα στο μυαλό μου που προτιμώ να τα βγάλω εδώ ; Γιατί; Φοβάμαι να στα πω; Ίσως . Είναι τρελό παρόλα αυτά δεν ξέρω ,ονειρεύομαι και ταξιδεύω. Είδα στο δρόμο μια κοπέλα και είδα στο πρόσωπο της πολλά . Άρρωστα πράγματα, τρομαγμένα, τα μάτια της σκοτεινά και το βλέμμα πληγωμένο . Αναρωτήθηκα τι να της συνέβει. Προχώρησα,προσπέρασα μα δε ξέχασα . Την θυμάμαι και μου θυμίζει εμένα. Κάθε βράδυ στον ύπνο μου έρχεται και μου μιλάει ,μου λέει πράγματα τρελά και ιστορίες και έτσι σαν όμορφο όνειρο με ξυπνάει . Ανοίγω τα μάτια μα στο μυαλό μου παραμένει εκεί . Ακούω την φωνή της..Ήταν μελαχρινή με γαλάζια μάτια , σαν του ουρανού. Μου έλεγε καλά πράγματα και προσπαθούσε πάντα να με ηρεμεί. Άλλαζε τις απόψεις μου και μου φώναζε συχνά . Κάπως έτσι λοιπόν , ένα βράδυ , κάποιος άνθρωπος , σημαντικός για τη ζωή μου πλέον , μου είπε τα ίδια πράγματα. Τα ίδια με τη φίλη μου..Με τρόμαξε ! Με κρατούσε αγκαλιά και ήταν όνειρο . Δεν ήταν,όχι , έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα άλλα πράγματα. Η κοπέλα αυτή μου μίλησε, προσπάθησα να τη σταματήσω, θα μου χάλαγε την στιγμή μα δε σταμάταγε, μου μίλαγε δυνατά και αποσυντονιζόμουν .Με εκνεύριζε αλλά δε μπορούσα να κάνω κάτι .Αφηνόμουν σε μια παλίρροια συναισθημάτων και σε ένα ταξιδιάρικο νου . Το τσιγάρο άναψε και το φως του αναπτήρα ήταν ενοχλητικό . Υπέροχα. Η συζήτηση άρχισε και τα χέρια σου γύρω μου με δένουν με χιλιάδες σχοινιά . Έρωτας,αγάπη ,λατρεία,θυμός όλα μαζί εκείνη τη στιγμή και η φίλη μου να μου τραγουδάει,με ηρεμούσε μπορώ να πω αλλά χανόμουν σε μια αγκαλιά και δεκάδες φιλιά . Υπέροχα. Μου ψιθύρισε στο αυτή μου αυτή , πες του " Μη μ'αφήσεις" αλλά δε τόλμησα , πανικοβλήθηκα και γύρισα απ'την άλλη. Φυσικά , μη μ'αφήσεις αλλά μη παίξεις. Μην εκμεταλλευθείς και μην παρασυρθείς. Ένα τραγούδι των 5 λεπτών ίσως με κουράζει, ο έρωτας όμως με ενθουσιάζει ,με ταρακουνάει με ανατριχιάζει ! Ας μην είναι για 5 λεπτά . Σε παρακαλώ. Την είδα,πήγε βόλτα και τώρα είμαι μόνη μου και γράφω, με άφησε στην ησυχία μου μα θα γυρίσει ξανά , είναι αυτή , αυτή που στο μυαλό μου είναι πάντα πρώτη και το χέρι δε μου τ'άφησε ποτέ. Είναι όμορφη ,έξυπνη και ίσως πονηρή . Σε ξεγελάει εύκολα αλλά δε θα πιαστείς κορόιδο. Την λένε Ελπίδα . Κοιμάται και ξυπνά μαζί μου, μου μαθαίνει να τρομάζω,να ερωτεύομαι ,να φοβάμαι,να κλαίω , να αγαπάω μου μαθαίνει να σ'αγκαλιάζω τρυφερά και να κοιτάζω το αύριο,που ίσως είναι αργά.Ίσως να έχεις φύγει και το παράθυρο σου να είναι κλειστό,να μη κοιτάς πια τ'αστέρια πριν κοιμηθείς και τώρα να γελάς και να λες,άντε ρε Χριστίνα , νύσταξα .Και εγώ νύσταξα αλλά γύρισε η φίλη μου βλέπεις, και θέλει να τα πούμε. Θέλει να τις πω τις λεπτομέρειες και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Λες να θυμώσει μαζί σου; Σε έχει συμπαθήσει μου είπε, αλλά το βλέμμα της είναι απόμακρο . Είναι σαν το δικό σου, δε σε κοιτάει στα μάτια σαν να είναι ένοχο και αυτό το μπλε χάνεται στα χρώματα του δωματίου . Και εσύ, μ' αγκαλιάζεις και το φιλί σου χτυπάει την καρδιά μου ,και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και η Ελπίδα γελάει και με κοροϊδεύει .Γελάω και εγώ ,πως γίνεται τόσο γρήγορα ; Πως γίνεται τόσο απότομα; Πως γίνεται ,την ρωτάω και δεν έχει να μου δώσει απάντηση . Μου λέει θα φύγει και δεν ξέρει πότε θα έρθει ξανά μα εγώ την θέλω δίπλα μου και τώρα κλαίω και φωνάζω και της λέω " Μη " .
Μη με ξεχάσεις.
Καληνύχτα

In the morning, i'll be dead

"Ενα φιξάκι φίλε δεν είναι παρά μια στιγμή
κι όμως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή"
Είναι βράδυ Κυριακής και μες το σκοτάδι ,μόλις τελείωσε η αγαπημένη μου εκπομπή ,πάλι τα δάχτυλα μου ενεργοποιούνται και οι αισθήσεις κυριεύουν. Είναι θυμός; Είναι οργή; Είναι λύπη ή μήπως αγανάκτηση; Τι είναι ; Ούτε εγώ δε ξέρω,ούτε εσύ φαντάζομαι. Το laptop καίει γιατί ήταν ώρα ανοιχτό αλλά δε με νοιάζει. Έχω τόσα στο μυαλό μου.
Το μυαλό είναι ένα μικρό αεροπλάνο. Σε πάει όπου θέλεις,ότι ώρα το θέλεις όποια στιγμή.
Και τι να πω για το δικό μου αεροπλάνο.. Ώρες ώρες με τρομάζει. Πάει γρήγορα και φοβάμαι μήπως πέσω χωρίς να το καταλάβω. Κοίτα λίγο έξω απ'το παράθυρο σου,και πες μου τι βλέπεις. Εγώ βλέπω 7μικρά παιδάκια να παίζουν , χωρίς να ξέρουν , χωρίς να ξέρουν τι γίνεται στο Σύνταγμα , χωρίς να έχουν προβλήματα και χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν. Θα μάθουν όμως ,δε θα το καταλάβουν. Και να σε ρωτήσω και κάτι, γιατί τέτοια αγανάκτηση στο Σύνταγμα; Πήγα και εγώ, και θα ξανά πάω, αλλά ναι ,όλα αυτά για ένα κράτος, για το κράτος ή για τα λεφτά που θα φύγουν απ'την τσέπη σου; Το ξέρω πως νευριάζεις , το ξέρω πως πονάς και εσύ εδώ που φτάσαμε. Κάνε μου μια χάρη, όταν θα πηγαίνεις στο Σύνταγμα, σαν αγανακτισμένος πολίτης, κάνε και μια βόλτα, γύρω στα στενά. Τι; Μήπως θα δεις κάτι διαφορετικό απ'αυτό που είχες στο μυαλό σου;
Γι αυτό; Δε θα αγανακτήσεις ; Περπατάω και είμαι χαμένη μέσα σε μια νεκρόπολη,σε έναν οίκο που δε θα ήθελα να μένω, με χιλιάδες ανθρώπους να φωνάζουν στους δρόμους και ακόμη περισσότερους να πεθαίνουν . Από πείνα, από ναρκωτικά ,ούτε οι ίδιοι δε ξέρουν από τι τελικά. Δε σου ζητάω να τους λυπηθείς,όχι . Και προχωράω και βλέπω όψεις εν είδει νεκρού ανθρώπου , μικρά παιδιά , γυναίκες ,άνδρες. Γι αυτούς δε θα αγανακτήσεις; Ξανά ρωτάω. Με τρομάζει η αδιαφορία σου. Και το κράτος , το κράτος τι κάνει γι αυτούς ; Ένα βήμα πιο μπροστά απ'αυτους κάνει , για να μη τους βλέπει. Θαρρείς και οι τουρίστες μας, δεν έχουν ξανά δει " πρεζάκια " . Με αηδιάζουν. Εσύ κύριε αστυνόμε, δε θα βοηθήσεις ; Γιατί τους κοιτάς; Μαζί τους ζεις και εσύ, στην ίδια ζωή . Και γιατί τους λυπάσαι ; Θα μπορούσα να είμαι εγώ ,εσύ ,ο καλύτερος φίλος σου. Σε τρομάζω. Δεν έχω σκοπό. Κι ένας άνθρωπος εκεί έξω τώρα πεθαίνει γιατί εδώ και χρόνια περιμένει απ'το κράτος να σωθεί. Ευχαριστώ. Προτιμώ να πεθάνω, η σκέψη του υποκατάστατου παραμένει παραίσθηση.
Φώναξε πιο δυνατά, βγάλε την οργή σου αλλά στην άκρη του μυαλού σου να ξέρεις πως ξημερώνει. Και το πρωί να μη σε βρει εδώ, σωριασμένο απ'το δικό σου χάλι. Ένα χάλι που το "πουλάς" . Αξίζεις κι όπως είσαι , κι όπως είμαι. Αληθινή.
Και ύστερα αύριο , κοίταξε τον στα μάτια, ό,τι κι αν κυλάει στο αίμα του, και χαμογέλασε του.
Καληνύχτα

Εκείνη & Εκείνος

Πως και έτσι ; Είναι μέρα και εγώ εδώ γράφω, ακούω ένα υπέροχο τραγούδι.Θα έγραφα χθές αλλά να που με πήρε ο ύπνος. Άτιμος και αυτός. Περίεργος καιρός. Μία ήλιος και ζέστη, μία κρύο και βροχή . Ούτε ο ίδιος δε ξέρει τι θέλει να κάνει .Πώς θα ξέρω εγώ ; Κάθομαι και σκέφτομαι και ξανάσκέφτομαι πόσα άτομα κάνουν βόλτα μέσα στη ζωή μας.Άλλα απλώς είναι περαστικά και άλλα μόνιμα .Ποτέ δε ξέρεις. Υπάρχουν όμως κάποια που σίγουρα είναι μόνιμα. Εκείνη & εκείνος. Φανταστικά πρόσωπα. Υπέροχα.
Εκείνη, άνθρωπος ήρεμος και ώρες ώρες απόλυτα εκνευριστικός . Περίεργος χαρακτήρας και ειρωνικός.
Σε φοβίζει. Ίσως ποτέ να μη μάθεις ποια θα είναι η επόμενη φράση που έχει στο νου της να πει ,και ίσως άλλη τελικά να λέει
Σε φροντίζει. Σ' αγαπάει όσο τίποτα στο κόσμο και δίνεται. Το έχεις καταλάβει ποτέ ; Έχεις καταλάβει πόσο σημαντική είναι στη ζωή σου και πως σίγουρα δε θα μπορούσες να την αφήσεις μόνη της. Όταν της φωνάζεις, όταν της φωνάζω , όταν σηκώνομαι να φύγω, όχι δε το χω σκεφτεί . Είναι αυτή που για τον καθένα μας είναι κάτι διαφορετικό . Ίσως είναι και η καλύτερη φίλη μας. Πότε δε ξέρεις. Δε κουνιέται , τρώει παγωτό και δε ξέρει ποιο να διαλέξει . Σου λέει " όποιο θέλεις εσύ "
και έτσι ύστερα θα σου φωνάξει επειδή δε της άρεσε αυτό που της έφερες. Θα την ενοχλήσει που δεν θα φας την τελευταία σου μπουκιά και θα αρχίσει να μουρμουράει και σίγουρα θα την ενοχλεί που μια φορά δε της έχεις πει πως την αγαπάς !
Αυτή ,είναι ο έρωτας . Γιατί αυτή προκάλεσε τον έρωτα.
Και έτσι ήρθε εκείνος στη ζωή της ..
Εκείνος, καλός άνθρωπος και εκείνος. Απρόβλεπτος, δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει . Μπορεί να σε τρομάξει,να σε πάρει αγκαλιά , να σε σφίξει και να γίνει ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Η πιο σημαντική αγκαλιά του κόσμου.
Είναι ο άνθρωπος που μόνιμα έχει την ατάκα στο στόμα" μέχρι να γίνεις 18 ..." αλλά γι αυτό τον αγαπάμε .
Μπορεί πολλά να τα κάνουμε πριν τα 18 , μπορεί να δοκιμάζουμε , μπορεί , μπορεί ,μπορεί και εκείνος το ξέρει πριν καν το μάθουμε και το κάνουμε εμείς. Το βλέμμα μου. Ίδιο με το δικό του. Έτσι μπορώ να του μιλήσω.
---
Και έτσι φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι.. πως θα τους αφήσω αυτούς τους ανθρώπους ή μήπως.. πως θα με αφήσουν αυτοί.
Είναι εκείνη που δε σε βγάζει ποτέ απ' το μυαλό της και άμα δε το σηκώσεις την πρώτη φορά θα σε πάρει άλλες 20 και είναι εκείνος που γι' αυτόν θα είσαι πάντα το "κοριτσάκι του "
Είδες τελικά υπάρχουν άνθρωποι λίγοι σαν κι αυτούς . Είναι λίγοι οι άνθρωποι που κι αν έχεις φύγει ένα χιλιόμετρο μακριά τους ακόμα θα σε κοιτάζουν να δουν αν είσαι καλά.
Και μπορώ να πω πως χαίρομαι γιατί είμαι τυχερή . Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι μες τη ζωή μου.
Εκείνη και εκείνος. Ίσως είναι κι''άλλοι . Σίγουρα είναι κι άλλοι και το ξέρουν .
Το διαβάζεις και γελάς, το διαβάζεις και βαριέσαι , το διαβάζεις και κάτι κάνεις, εγώ όμως το γράφω και χορεύω .
Για Εκείνη & Εκείνον.
και για πρώτη φορά...
Καλημέρα

Εκεί

Τόσο παράξενα συναισθήματα και τόσος πόνος αυτές τις μέρες. Όλοι. Για άλλους λόγους ο καθένας.
Ένα πράγμα θα σου πω , ΜΗΝ. Μη το κάνεις αυτό. Πως εγώ το κάνω πάντα; Πως εγώ δένομαι πάντα; Και μετά τι ; Μετά, ένα σκινί και εγω να κρέμομαι από αυτό . Πως τα σκέφτομαι έτσι ; Πόσο ωραίο είναι να υπάρχουν τα συναισθήματα . Και η κάθε μουσική να γεμίζει την καρδιά και την ψυχή σου με ένα παράξενο χρώμα. Και τα δάκρυα στα μάτια σου να είναι από χαρά. Δε θέλω να σε χάσω. Στο λέω αλήθεια, το ξέρεις; Μ'ακούς; Με βλέπεις; Μ'αγαπάς;
Και εγώ κάπως έτσι,περπατάω σε έναν άγνωστο δρόμο, αλλά με γνωστό προορισμό χωρίς να ξέρω τι θα συμβεί. Κι αυτά που βλέπω στο δρόμο να με τρομοκρατούν και να μου παίρνουν το μυαλό.Το βράδυ τα όνειρα μου να γίνονται εφιάλτες και δρόμοι καίγονται και άνθρωποι πεθαίνουν και τόσοι άλλοι στο δρόμο και στις πλατείες φτιάχνονται με τα δικά σας ναρκωτικά , αυτά που εσείς τους δίνεται . Ως που ένας απ'όλους αυτούς, ερωτεύεται. Φοβάται να το δεχτεί, ο εαυτός του δεν είναι συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο , είναι μια ένεση που γίνεται χωρίς βελόνα και ένα τέλειο τσούξιμο στο αίμα σου και η καρδιά να χτυπά δυνατά. Ανατριχιάζεις. Με κοιτάς δειλά δε μπορείς να το πιστέψεις! Φωνάζεις και χτυπιέσαι. Και εγώ; Εγώ τι θες να κάνω ; Συνεχίζω το δρόμο μου ακάθεκτη και προχωρώ μέχρι το τέλος, θα μαι εδώ και θα μαι δίπλα σου. Τι ; Δεν έχεις κάποιον δίπλα σου ; Δε στο χουν ξανά πει αυτό ;Τι σε τρομάζει ,πες μου . ΜΊΛΑ , ΜΊΛΑ και φώναξε ! Με απεχθάνεσαι; Γιατί; Επειδή σ'αγαπώ και δεν είμαι όσο ανεγκέφαλη είσαι και εσύ;Τι νόημα έχει. Εγώ θα ζήσω και εσύ παίζεται. Κοίτα γύρω σου για λίγο , οι περισσότεροι σαν και σένα είναι, δε ξέρουν αν θα πεθάνουν τώρα, αύριο ή σε χρόνια.
Όλοι φοβούνται και κοιτούν με μισό μάτι, έτσι τους κατάντησες. Πάρε με αγκαλιά. Εσύ, εσύ που τρέμω στην ιδέα μη σε χάσω, εσύ που με κοιτάς και ..ένιωσες ποτέ έτσι; Πες μου αλήθεια. Πονάω, δε ξέρω που, δε καταλαβαίνω. Φωνές και βουητά στο μυαλό μου και εγώ τρελαίνομαι .Πλάκα έχει, εκεί που πάω έχει πολλά χρώματα και ταξιδεύω μόνη μου. Έχει γαλάζιους ουρανούς και πολύχρωμα μπαλόνια . Ανθρώπους χαρούμενους που εδώ δε βλέπω και μικρά παιδιά που παίζουν και γελούν . Εσύ; Που είσαι; Σ'ένα κόσμο , γεμάτο μαύρες ζωές, όλοι τρέχουν και κανείς δε σταματά, όλοι φωνάζουν για να δείξουν ποιός είναι ο ανώτερος και την καρδία τους την έχουν μόνο για να προλάβουν να κάνουν όλα αυτά. Δεν αισθάνονται και δεν ξέρουν πως είναι να αισθάνονται. Το όμορφο ,δεν το έχουν δει ούτε στο όνειρο τους. Και εκείνη τη στιγμή, μόλις ξύπνησα. Είδα εσένα. Εσένα να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και να μου χαμογελάς. Υπέροχο.
Δίχως λογική και σκέψη , μια παράνοια είναι η ζωή μας .Μη κλαις , δεν κάνει. Στον κόσμο των αναίσθητων δε κάνει.
Θα σε παρεξηγήσουν. Ζωγράφισε το,ίσως τότε τους αρέσει.
Το φως άναψε, τα μάτια μου ανοιγόκλεισαν και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.
Έφτασα στο προορισμό μου και δεν είσαι εκεί. Θα γυρίσεις όμως , και η αγκαλιά σου θα ναι πιο σφιχτή . Σ'αγαπάω.
Καληνύχτα

Παιδική Χαρά

Πόπο δίψα. Και πολλά φώτα ρε παιδί μου,νύχτωσε και δε βλέπω. Περπατάω στο δρόμο, τ'αυτοκίνητα δίπλα μου περνούν ,κόρνες ,φωνές και ένας σκύλος δίπλα μου.
Κουράζομαι , τι δρόμοι και αυτοί ,μισό πεζοδρόμιο μισός δρόμος. Ήμαρτον.
Προχωρώ και σκέφτομαι . Σκέφτομαι τόσα πολλά , τα χείλη μου κολλάνε απ'το lip gloss και οι βλεφαρίδες μου με ενοχλούν , τι mascara και αυτή.
Προχωρώ πιο αργά και με διαφορετικό βηματισμό . Αλλάζω σκέψεις. Κοιτάω δεξιά , ο δρόμος.Ο γκρεμός.Ο θάνατος. Κοιτάω αριστερά ,η παιδική χαρά . Άδεια.Που είναι τα παιδιά; Αναρωτιέμαι! Φωνές δεν υπάρχουν και μόνο ουρλιαχτά γεμίζουν το μυαλό μου και κάνουν το κεφάλι μου να θέλει να σπάσει .Μια κούνια ,πάει μπρος πίσω ,κανείς .Ο αέρας.
Κάνει κρύο,θα χιονίσει μάλλον. Έτσι μου παν. Που είναι τα παιδιά; Μια φωτισμένη παιδική χαρά δίχως χαρά και δίχως γέλιο . Άδεια,μόνη και έρημη. Σε φοβίζει. Αυτό θέλει να κάνει , να σε διώξει μακριά της. Μη φύγεις όμως. Στάσου δυνατός και μη φύγεις.Παρακαλώ.
Χρώματα,τόσα χρώματα,υπέροχα χρώματα. Χρώματα που γεμίζουν την ψυχή και την καρδιά ,μια χαρά που δεν θα την βρεις αλλού. Μουσική δυνατή , το δωμάτιο γεμίζει ήχους , φαντασία και παιδιά ! Πολλά παιδιά .. χαμήλωσε. Δυνάμωσε ! Τι κάνεις ; Που πας ; Φεύγεις ;
Δεν έχει έξοδο από εκεί ; Και εγώ ,εγώ τι θα κάνω;
Χειροκρότημα δυνατό ! Τρομάζω , φωνάζω ,κλαίω ,δακρύζω,πεθαίνω ,σε θέλω , μη φεύγεις.
Πόσο άσχημο και πόσο υπέροχο συναίσθημα συγχρόνως. Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα, χαμογελάς ,σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι . Δίχως ελπίδα, και έτσι το κόκκινο γίνεται μαύρο .
Και έτσι το δυνατό χαμηλώνει. Γρήγορο ,όλα πιο γρήγορα , ανάσες πολλές , τα δάχτυλα κ κουνιούνται πιο γρήγορα και κοιτάς το ταβάνι . Τι σκέφτεσαι ,τι γίνεται; Έλα εδώ.
Πόσο ωραίο μπορεί να είναι να ερωτεύεσαι μια σχέση ; Μια σχέση δυο ανθρώπων .
Να ερωτεύεσαι την καλημέρα και την καληνύχτα του , το σ'αγαπώ και το σε μισώ , το δε θα φύγω και το μη μου ξανά μιλάς . Διψάω.
Αλλάζω βλέμμα , δρόμος ,γκρεμός , θάνατος.
Η παιδική χαρά ; Δυο κούνιες ,μπρος πίσω... Κανείς.
Είμαι εδώ , δε με βλέπεις, πάντα θα είμαι . Δε θα μιλήσω , δε θα σ'αγγίξω , δε θα σ'αφήσω .
Που πας; Μη φεύγεις .
Τα πάντα διπλά , ζάλη ,μεγάλη ζάλη , τόσα χρώματα μαζί , χιλιάδες χρώματα . Τρελαίνομαι ! Γελάω κλαίω , υπέροχα ! Με βλέπεις ; Πιάσε με ,πέφτω . Ερωτεύομαι , αφήνομαι και δίνομαι .
Ζωγραφίζω , και χαμογελάω .
Και τελικά; Μια παιδική χαρά γεμάτη χρώμα , ζωή και παιδιά που δεν μπορούσα να δω. Σου φωνάζω , μ'ακούς ;
Αυτή η σχέση δε μ'αφήνει να ξεφύγω,μα δε θέλω να ξεφύγω. Δε θα καταλάβεις, δε θα νιώσεις ,δε θα ζήσεις , σε φοβάμαι .
Κίτρινο , περίεργο , μουντό αδιάφορο .Δε ξέρω.
Γελάω , χαμογελάω, και μη με βλέπεις, βουρκώνω , μη με κοιτάς !
Άσε με !
Παιδική χαρά η ζωή μας ! Παιδική χαρά η ψυχή μας , χρωματιστός ουρανός το μυαλό και η καρδιά μας !
Ζησ'το . Άφησε με να ελπίζω ,άφησε με να ζήσω κοντά σου , άφησε με να νιώθω όπως νιώθω τώρα. Υπέροχα..
Καληνύχτα

Μυστικό

Περίεργο συναίσθημα. Μέρες τώρα κάτι τρυπάει το μυαλό μου και δεν μπορώ να καταλάβω τι. Προσπαθώ να ξεφύγω αλλά αυτό με γυρίζει πάλι πίσω.Δε μ'αφήνει να συγκεντρωθω και με αποσπά . Εισαί εσύ; Στιγμές όμορφες, αληθινές που πραγματικά σου δίνουν ζωή . Αυτό μου έλειψε. Είναι περίεργο να ξέρεις πως υπάρχεις εδώ , μα πάντα να φοβάσαι πως αύριο θα φύγεις. Ναι ξέρω δε χάνεσαι ,ίσως λίγο πολύ ξέρω που να σε βρω.Ναι ξέρω είσαι εδώ. Άκουσα να λένε , είναι άλλα πολλές φορές τα θέλω από τα μπορώ. Τις περισσότερες φορές θέλουμε μα δεν μπορούμε.Εσύ ; Εσύ θέλεις ; Τι θέλεις; Μπορείς ;
Μια κοπέλα ονειρεύεται . Κλείνει τα μάτια της και ταξιδεύει στους δικούς της τόπους, τις δικές της πόλεις , στις δικές της ζωγραφιές. Ακουμπισμένο το κεφάλι σε μια πολύχρωμη ντουλάπα, με 1000 αναμνήσεις . Δρόμος. Ο δρόμος είναι πολύ μεγάλος. Αν κοιτάξεις πίσω , ίσως φοβηθείς ,ίσως δεις κάτι που δεν ήθελες ,ίσως όμως και κάτι που θα σε τραβήξει ξανά μαζί του εκεί . Αν πάλι κοιτάξεις μπροστά ,θα δεις ένα μακρύ δρόμο , άγνωστης κατεύθυνσης με τα πάντα θολά εκεί . Τόσο μακρινά όλα μα τόσο κοντινά.
Είναι δύσκολο , να τελειώνει κάτι μα να μην φεύγει ποτέ. Είναι δύσκολο να θες να αγκαλιάσεις τον άλλον μα να απέχεις πολύ απ'αυτόν. Τόσα πολλά γράμματα, τόσες πολλές λέξεις , σκέψεις , όνειρα , σχέδια . Τίποτα δεν έχει τελειώσει . Είσαι εδώ. Σε νιώθω εδώ, σε νιώθω παντού. Μου μιλάς,γιατί μου μιλάς; Για τι μου μιλάς ; Τέλεια. Που είναι αυτά; Που είναι οι νύχτες με τις πιο ωραίες καληνύχτες ,τα χρωματιστά όνειρα , που είναι η ανάγκη για ένα βλέμμα , μια λέξη .Σκέψεις κλεισμένες σε ένα κουτί , ασυναρτησίες. Χα-χα !
Πίνω γάλα. Τι ενοχλητικές αυτές οι μπούκλες μες τα μάτια μου .Φφφ,δεν φεύγει .
Τραγούδησε μαζί μου, κοίτα με στα μάτια και χαμογέλασε μου. Δεν είναι κακό ,μπορείς να το κάνεις. Βοήθησε με , πάρε με μαζί σου και να , σε βλέπω ! Όχι δεν μπορώ να σε πιάσω , είναι όνειρο , μα όχι κι όμως είσαι εδώ. Κάπου εδώ τριγύρω βρίσκεσαι .. Τα μάτια σου ο κόσμος μου, θυμάσαι ; Ξεχνάω, ποτέ ! .Απομακρυνόσουν. Δίχως λογική , γράφω απλά έτσι . Μόνο εγώ, ίσως και εσύ ξέρουμε κάτι . Δεν ξέρω τι, στην πορεία θα το βρούμε όμως , το ξέρεις.
Φοβάμαι και Δηλιάζω . Τρέμω στη σκέψη ,αν βγεις απ'το μυαλό μου,αν βγεις απ'τη ζωη μου ; Που είσαι ,κοιμήθηκες ;Ει σε σένα μιλάω.. Είναι ωραίο να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει , πριν τον δουν οι άλλοι.
Θα με προσέχεις για πόσο ; Θα είσαι εδώ ; Είμαι μικρή και ρωτάω πολλά; Το ποτέ και το πάντα, πολύ μεγάλες λέξεις.
Η ουσία είναι το ΄τώρα, μα θες να ξέρεις και το αύριο , μη βιάζεσαι . Εδώ θα είναι ..
Καληνύχτα