"Ενα φιξάκι φίλε δεν είναι παρά μια στιγμή
κι όμως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή"
Είναι βράδυ Κυριακής και μες το σκοτάδι ,μόλις τελείωσε η αγαπημένη μου εκπομπή ,πάλι τα δάχτυλα μου ενεργοποιούνται και οι αισθήσεις κυριεύουν. Είναι θυμός; Είναι οργή; Είναι λύπη ή μήπως αγανάκτηση; Τι είναι ; Ούτε εγώ δε ξέρω,ούτε εσύ φαντάζομαι. Το laptop καίει γιατί ήταν ώρα ανοιχτό αλλά δε με νοιάζει. Έχω τόσα στο μυαλό μου.
Το μυαλό είναι ένα μικρό αεροπλάνο. Σε πάει όπου θέλεις,ότι ώρα το θέλεις όποια στιγμή.
Και τι να πω για το δικό μου αεροπλάνο.. Ώρες ώρες με τρομάζει. Πάει γρήγορα και φοβάμαι μήπως πέσω χωρίς να το καταλάβω. Κοίτα λίγο έξω απ'το παράθυρο σου,και πες μου τι βλέπεις. Εγώ βλέπω 7μικρά παιδάκια να παίζουν , χωρίς να ξέρουν , χωρίς να ξέρουν τι γίνεται στο Σύνταγμα , χωρίς να έχουν προβλήματα και χωρίς να ενδιαφέρονται να μάθουν. Θα μάθουν όμως ,δε θα το καταλάβουν. Και να σε ρωτήσω και κάτι, γιατί τέτοια αγανάκτηση στο Σύνταγμα; Πήγα και εγώ, και θα ξανά πάω, αλλά ναι ,όλα αυτά για ένα κράτος, για το κράτος ή για τα λεφτά που θα φύγουν απ'την τσέπη σου; Το ξέρω πως νευριάζεις , το ξέρω πως πονάς και εσύ εδώ που φτάσαμε. Κάνε μου μια χάρη, όταν θα πηγαίνεις στο Σύνταγμα, σαν αγανακτισμένος πολίτης, κάνε και μια βόλτα, γύρω στα στενά. Τι; Μήπως θα δεις κάτι διαφορετικό απ'αυτό που είχες στο μυαλό σου;
Γι αυτό; Δε θα αγανακτήσεις ; Περπατάω και είμαι χαμένη μέσα σε μια νεκρόπολη,σε έναν οίκο που δε θα ήθελα να μένω, με χιλιάδες ανθρώπους να φωνάζουν στους δρόμους και ακόμη περισσότερους να πεθαίνουν . Από πείνα, από ναρκωτικά ,ούτε οι ίδιοι δε ξέρουν από τι τελικά. Δε σου ζητάω να τους λυπηθείς,όχι . Και προχωράω και βλέπω όψεις εν είδει νεκρού ανθρώπου , μικρά παιδιά , γυναίκες ,άνδρες. Γι αυτούς δε θα αγανακτήσεις; Ξανά ρωτάω. Με τρομάζει η αδιαφορία σου. Και το κράτος , το κράτος τι κάνει γι αυτούς ; Ένα βήμα πιο μπροστά απ'αυτους κάνει , για να μη τους βλέπει. Θαρρείς και οι τουρίστες μας, δεν έχουν ξανά δει " πρεζάκια " . Με αηδιάζουν. Εσύ κύριε αστυνόμε, δε θα βοηθήσεις ; Γιατί τους κοιτάς; Μαζί τους ζεις και εσύ, στην ίδια ζωή . Και γιατί τους λυπάσαι ; Θα μπορούσα να είμαι εγώ ,εσύ ,ο καλύτερος φίλος σου. Σε τρομάζω. Δεν έχω σκοπό. Κι ένας άνθρωπος εκεί έξω τώρα πεθαίνει γιατί εδώ και χρόνια περιμένει απ'το κράτος να σωθεί. Ευχαριστώ. Προτιμώ να πεθάνω, η σκέψη του υποκατάστατου παραμένει παραίσθηση.
Φώναξε πιο δυνατά, βγάλε την οργή σου αλλά στην άκρη του μυαλού σου να ξέρεις πως ξημερώνει. Και το πρωί να μη σε βρει εδώ, σωριασμένο απ'το δικό σου χάλι. Ένα χάλι που το "πουλάς" . Αξίζεις κι όπως είσαι , κι όπως είμαι. Αληθινή.
Και ύστερα αύριο , κοίταξε τον στα μάτια, ό,τι κι αν κυλάει στο αίμα του, και χαμογέλασε του.
Καληνύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σου μετράει,δε το ξέρεις;