Αχ και να ζούσαμε στο χθες !

Πάνε..4 χρόνια τώρα. Τέσσερα υπέροχα χρόνια ,με λίγα σκαμπανεβάσματα και πολλές υπέροχες στιγμές . Πόσες έχω να θυμάμαι.
Ήμασταν μικρές , αθώες και υπέροχες. Ερωτευμένες , καθημερινά ενθουσιασμένες και πολύ ορεξάτες. Σε συμπάθησα από την πρώτη στιγμή ! Ήσουν πάντα η φίλη μου με την καλή μουσική παιδεία , ήξερες τα πάντα από μουσική . Ξεκινήσαμε τριάδα αλλά στο δρόμο κάποιος μας εγκατέλειψε. Τρία αρχικά γράμματα ,έγιναν δύο και έτσι απ'την μια μέρα στην άλλη , το πιο ωραίο ταξίδι φιλίας ξεκίνησε . Μια δοκιμασία που περνάμε όλο και περισσότερο, που θα είναι πάντα στο πλευρό μας και θα μας κρατάει συντροφιά .
Είναι μια φιλία μαγική , που δεν ξέρεις αν ποτέ ξανά θα την βρεις.
Εγώ, ένα κορίτσι περίεργο με πολλά ερωτηματικά και εσύ η απάντηση μου .
Πόσο σ'αγαπάω .
Δε θα ξεχάσω ποτέ ,την μέρα στην Αγία παρασκευή , που σε συνάντησα στον δρόμο,η πρώτη γνωριμία μας . Και μετά ; Ίσως πάθαινα κάτι και πήγαινα στο νοσοκομείο,μα θα ερχόσουν να με δεις.
Ξέρω πως δε θα φύγεις ποτέ και είσαι πάντα εδώ για μένα.
Έτσι λοιπόν,μετά από τέσσερα υπέροχα χρόνια με χιλιάδες αναμνήσεις, με πολλές ακόμα ανεκπλήρωτες επιθυμίες και με πολλές φιλοδοξίες θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τις όσες φορές με έχεις δει να κλαίω, για τις όσες φορές με έχεις ακούσει να κλαίω και για τις όσες φορές με έχεις "φιλοξενήσει" σπίτι σου.
Γιατί εσύ είσαι το ΖΑΚΙ μου ή άμα θέλεις το ΜΑΡΟΥΛΑΚΙ μου .
και δεν σε ξεχνώ ποτέ ! Θα θυμάμαι πάντα το ουρλιαχτό σου καθώς μια αράχνη περπατάει στο σεντόνι σου, θα θυμάμαι πάντα την τούμπα σου στο Σύνταγμα και θα θυμάμαι πάντα το freestyle μας στο μπαλκόνι 9 το πρωί .
Ένα συναίσθημα ευτυχίας, διαπερνάει το κορμί σου και σου δίνει δύναμη. Γιατί αυτό είσαι. Δύναμη . Είσαι ένα αντίδοτο ,κάθε λίγο και λιγάκι το οποίο ο οργανισμός μου έχει ανάγκη .
Σε χρειάζομαι . Κι ας έχουν μείνει δυο γράμματα στον τοίχο . Σε χρειάζομαι για να φωνάζω το όνομα του James και του Ben όσο πιο δυνατά μπορώ, σε χρειάζομαι για να πίνω κρασί και να τρώω παγωτό όταν ανοίγουν τα ποτιστικά του δήμου Ψυχικού .
Είσαι φίλη μου και δε θα ξεχάσω ποτέ .
Μια φωτογραφία στον τοίχο μου,όλη η ζωή μου και ένα ταξίδι μαγικό , κομμάτι στη ψυχή μου.
Μαρία Κουράτου Ευχαριστώ ολόψυχα για όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που μου έχεις χαρίσει τα τελευταία 4 χρόνια και ελπίζω όσο περνάει ο καιρός να αυξάνονται .
Και μη ξεχνάς, Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...
Καληνύχτα

Λίγη ζωή πριν χαθώ

Ζαλίζομαι. Δε μπορώ να ανασάνω και πνίγομαι .Με καίει και η πλάτη μου, αυτός ο ήλιος τι μας έκανε. Η μουσική πάει όλο και πιο γρήγορα και σιγά σιγά οι παλμοί μου φτάνουν το ρυθμό, συναντιούνται και ερωτεύονται. Η μουσική σου και ο έρωτας μου , θα βρεθούν αντιμέτωποι σε κάτι άγνωστο , δυο μάτια θα με κοιτούν και δυο χείλη θα ακουμπούν. Τρέξε. Όσο είναι καιρός φύγε μακριά μου ,σου κάνω κακό. Έχω τρελαθεί και δε ξέρω τι κάνω και τι λέω, ίσως να ναι πρώτη φορά που γράφω δυο κείμενα σχεδόν σε μια μέρα. Μόλις φτερνίστηκα και αμάν πάλι με τρώει η μύτη μου και δεν είσαι εδώ να μου χτυπήσεις το χέρι . Τα γράμματα φεύγουν απ'την σειρά τους και η ζάλη μού αλλοιώνει τα χρώματα ,με ανατριχιάζει και με αηδιάζει συγχρόνως . Η φίλη μου βρίσκεται εδώ και σήμερα δεν έχει μιλήσει καθόλου. Έχει πάρει τη θέση της ,η καλύτερη φίλη της.
Είναι μια κοπέλα τελείως αντίθετη απ'την φίλης της, είναι ξανθιά , έχει ύπουλο βλέμμα και σε κάνει να πονάς . Σε τρομάζει όταν κοιμάσαι και με τον δικό της τρόπο δε σ'αφήνει σε ησυχία . Βρίσκει τρόπο να μπαίνει στο μυαλό σου και χτυπάει τα αδύνατα σημεία σου με τον πιο δυνατό τρόπο . Ξυπνάς! Φωνάζεις και ανάβεις το φως, δεν είναι τίποτα όμως. Το ξανθό κορίτσι με τα μακριά μαλλιά κάθεται απέναντι σου και σε κοιτάει άψυχο . Φωνάζεις και την ρωτάς τι ζητάει από σένα. Κουνιέσαι και προσπαθείς να την διώξεις, νιώθεις δεμένος και αργά πνίγεσαι . Πόσο αντίθετες φίλες. Το όνομα της ;
Μη ρωτήσεις να το μάθεις ποτέ , δε θα στο πει με σιγουριά . Η φωνή της τρέμει και έτσι με κάνει να τρέμω και εγώ ,ζητώντας να μη σε χάσω.
Πώς μπορείς να μιλάς για ταμπέλες , στην δική μας σχέση ; Δεν υπάρχει σχέση . Δεν ξέρω τι υπάρχει , ζω σε έναν κόσμο παράλογο οπού η λογική δεν έχει κατοικία και οι σκέψεις γίνονται σύννεφα και καπνός. Σφίξε με ,κράτησε με αγκαλιά και απογείωσε με .
Πάρε με μαζί σου σε ένα μέρος που σ' αρέσει, σε ένα μέρος με θέα και πολύ αέρα .
Τις νιώθω, τσακώνονται οι δυο φίλες και ο εαυτός μου κοντεύει να σπάσει ,η μια με τραβάει από την μία μεριά και η άλλη από την άλλη. Δε μ'ακούσει καμία. Η Ελπίδα μάλλον θα χάσει και ως συνήθως το άσχημο θα υπερισχύσει. Τα πράγματα θα γίνουν όλο και πιο δύσκολα και έτσι ένα δάκρυ μόλις θα κυλίσει από τα μάτια μου, τα βλέφαρα μου υγρά και το χρώμα των ματιών πράσινο. Δεν θα ρωτήσεις ποτέ το όνομα της.
Δε μ'αφήνει να στο πω η ίδια , δε τολμάω να βγάλω φωνή ,φοβάμαι .
Ερωτεύομαι και προσπαθώ να αφεθώ . Ενθουσιάζομαι . Και ο καιρός αυτός δε το επιτρέπει. Κάποιος μου είπε πως η φυσική υποστηρίζει ότι όταν κάτι κρατιέται για πολύ ,πρέπει να αφήνεται για να μην γίνει έκρηξη, κάπως έτσι,δεν είμαι και ειδική, ούτε σ'αυτό. Εσύ, εσύ μου πες να ζω για τη στιγμή και σου πα δε μου αρκεί .
Έχω δυο παντοτινές φίλες που δε μου επιτρέπουν να ζω μονάχα για την στιγμή .
Κοίτα με στα μάτια και θα δεις να λάμπουν , το χρώμα σου περίεργο ,υπέροχο ,μοναδικό.
Με λατρεύεις ;Πως ; Δεν είμαι εγώ για σένα, δεν πρέπει θα σου πω ,κι ας χάνομαι .
Σε θέλω και άλλο ένα δάκρυ μόλις έκανε το μαξιλάρι να βραχεί λίγο ακόμη.
Και εκείνη γελάει , τα χέρια μου τρέμουν και εκείνη γελάει, τρελαίνομαι.
Μη ρωτήσεις ποτέ το όνομα της , δε θα στο πει με σιγουριά , η Ανασφάλεια φοβάται το φως και δεν λέει ποτέ την αλήθεια .
Πάρε με αγκαλιά και μη μ'αφήσεις. Γέλα σε μου κρυφά και μη το δείξεις.
Δεν θα φύγω ακόμα, μόλις άρχισα .
Καληνύχτα

Ανάσα πριν κοιμηθώ

Πο-πο ρε φίλε,πήγε πέντε παρά. Πότε πρόλαβε ; Κομμάτια και εγώ ,κομμάτια και εσύ. Υπέροχα όμως θα έλεγα, μια ανάμνηση σαν να ήταν χθες ,που λες και εσύ . Πόσα πράγματα μέσα στο μυαλό μου που προτιμώ να τα βγάλω εδώ ; Γιατί; Φοβάμαι να στα πω; Ίσως . Είναι τρελό παρόλα αυτά δεν ξέρω ,ονειρεύομαι και ταξιδεύω. Είδα στο δρόμο μια κοπέλα και είδα στο πρόσωπο της πολλά . Άρρωστα πράγματα, τρομαγμένα, τα μάτια της σκοτεινά και το βλέμμα πληγωμένο . Αναρωτήθηκα τι να της συνέβει. Προχώρησα,προσπέρασα μα δε ξέχασα . Την θυμάμαι και μου θυμίζει εμένα. Κάθε βράδυ στον ύπνο μου έρχεται και μου μιλάει ,μου λέει πράγματα τρελά και ιστορίες και έτσι σαν όμορφο όνειρο με ξυπνάει . Ανοίγω τα μάτια μα στο μυαλό μου παραμένει εκεί . Ακούω την φωνή της..Ήταν μελαχρινή με γαλάζια μάτια , σαν του ουρανού. Μου έλεγε καλά πράγματα και προσπαθούσε πάντα να με ηρεμεί. Άλλαζε τις απόψεις μου και μου φώναζε συχνά . Κάπως έτσι λοιπόν , ένα βράδυ , κάποιος άνθρωπος , σημαντικός για τη ζωή μου πλέον , μου είπε τα ίδια πράγματα. Τα ίδια με τη φίλη μου..Με τρόμαξε ! Με κρατούσε αγκαλιά και ήταν όνειρο . Δεν ήταν,όχι , έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα άλλα πράγματα. Η κοπέλα αυτή μου μίλησε, προσπάθησα να τη σταματήσω, θα μου χάλαγε την στιγμή μα δε σταμάταγε, μου μίλαγε δυνατά και αποσυντονιζόμουν .Με εκνεύριζε αλλά δε μπορούσα να κάνω κάτι .Αφηνόμουν σε μια παλίρροια συναισθημάτων και σε ένα ταξιδιάρικο νου . Το τσιγάρο άναψε και το φως του αναπτήρα ήταν ενοχλητικό . Υπέροχα. Η συζήτηση άρχισε και τα χέρια σου γύρω μου με δένουν με χιλιάδες σχοινιά . Έρωτας,αγάπη ,λατρεία,θυμός όλα μαζί εκείνη τη στιγμή και η φίλη μου να μου τραγουδάει,με ηρεμούσε μπορώ να πω αλλά χανόμουν σε μια αγκαλιά και δεκάδες φιλιά . Υπέροχα. Μου ψιθύρισε στο αυτή μου αυτή , πες του " Μη μ'αφήσεις" αλλά δε τόλμησα , πανικοβλήθηκα και γύρισα απ'την άλλη. Φυσικά , μη μ'αφήσεις αλλά μη παίξεις. Μην εκμεταλλευθείς και μην παρασυρθείς. Ένα τραγούδι των 5 λεπτών ίσως με κουράζει, ο έρωτας όμως με ενθουσιάζει ,με ταρακουνάει με ανατριχιάζει ! Ας μην είναι για 5 λεπτά . Σε παρακαλώ. Την είδα,πήγε βόλτα και τώρα είμαι μόνη μου και γράφω, με άφησε στην ησυχία μου μα θα γυρίσει ξανά , είναι αυτή , αυτή που στο μυαλό μου είναι πάντα πρώτη και το χέρι δε μου τ'άφησε ποτέ. Είναι όμορφη ,έξυπνη και ίσως πονηρή . Σε ξεγελάει εύκολα αλλά δε θα πιαστείς κορόιδο. Την λένε Ελπίδα . Κοιμάται και ξυπνά μαζί μου, μου μαθαίνει να τρομάζω,να ερωτεύομαι ,να φοβάμαι,να κλαίω , να αγαπάω μου μαθαίνει να σ'αγκαλιάζω τρυφερά και να κοιτάζω το αύριο,που ίσως είναι αργά.Ίσως να έχεις φύγει και το παράθυρο σου να είναι κλειστό,να μη κοιτάς πια τ'αστέρια πριν κοιμηθείς και τώρα να γελάς και να λες,άντε ρε Χριστίνα , νύσταξα .Και εγώ νύσταξα αλλά γύρισε η φίλη μου βλέπεις, και θέλει να τα πούμε. Θέλει να τις πω τις λεπτομέρειες και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Λες να θυμώσει μαζί σου; Σε έχει συμπαθήσει μου είπε, αλλά το βλέμμα της είναι απόμακρο . Είναι σαν το δικό σου, δε σε κοιτάει στα μάτια σαν να είναι ένοχο και αυτό το μπλε χάνεται στα χρώματα του δωματίου . Και εσύ, μ' αγκαλιάζεις και το φιλί σου χτυπάει την καρδιά μου ,και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και η Ελπίδα γελάει και με κοροϊδεύει .Γελάω και εγώ ,πως γίνεται τόσο γρήγορα ; Πως γίνεται τόσο απότομα; Πως γίνεται ,την ρωτάω και δεν έχει να μου δώσει απάντηση . Μου λέει θα φύγει και δεν ξέρει πότε θα έρθει ξανά μα εγώ την θέλω δίπλα μου και τώρα κλαίω και φωνάζω και της λέω " Μη " .
Μη με ξεχάσεις.
Καληνύχτα