Παγωτομηχανή

Χα χα χα χα ! Ας γελάσω πολύ δυνατά θα έλεγα. Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια και τι ; Μήπως χρειάστηκα τον ψυχολόγο μου ; Μήπως δε ξέρω που αλλού να τα πω, τα σκατά και πως αλλιώς θα κάνω τους ανθρώπους να τα καταλάβουν ; Το σκυλί να ροχαλίζει , ο διπλανός να ανακαινίζει το σπίτι του και εγώ να κάνω τον απολογισμό κάποιον υπέροχων χρόνων που θέλοντας και μη ,τα έβαψα με κόκκινο χρώμα. Κόκκινο, έντονο κόκκινο το οποίο δε σου μαυρίζει την καρδιά , αλλά σε κάνει καθημερινά να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι και να μη ξέρεις τι να κάνεις. Είναι άνθρωποι οι οποίοι είναι δύσκολοι. Δύσκολοι ,όχι σαν μια μαθηματική πράξη ,η οποία έχει λύση ή τουλάχιστον κάπου την έχει κριμένη ,δύσκολοι συναισθηματικά,ψυχικά ,σωματικά . Πάντα υπήρχε κάποιος που μου παραπονιόταν ότι δεν έχω γράψει ποτέ για αυτόν. Να που τελικά ,ένα ολόκληρο κείμενο ,ή μάλλον μια ολόκληρη κατάσταση είναι εμπνευσμένη χάρη σε αυτό τον άνθρωπο. Τον πιο αγαπημένο. Μου αρέσουν πολύ οι σοκολάτες, και γενικότερα τα γλυκά και ο διπλανός συνεχίζει να κοπανάει με το σφυρί μέχρι που θα του το κοπανίσω εγώ. Και τα παγωτά μου αρέσουν. Κάπως έτσι είναι και οι άνθρωποι, πολύ γλυκοί γι αυτούς που το εκτιμούν ,αλλά σε άλλους δεν αρέσει οι γεύση τους ή τα βρίσκουν πολύ παγωμένα. Δυστυχώς όμως, αν τα αφήσουν να ζεσταθούν λίγο θα λιώσουν και σπάνια είσαι τόσο τυχερός για να βρεις την κατάλληλη θερμοκρασία. Κάποιο όνειρο πρέπει να βλέπει,ροχαλίζει,κουνιέται . Είμαι η καλύτερη φίλη της ,μου το δείχνει καθημερινά και το εκτιμώ. Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι το εκτιμώ. Το στομάχι μου πονάει , και να φανταστείς οτι δεν έφαγα και παγωτό. Μια θάλασσα αλλού έχει βράχια ,αλλού έχει άμμο . Παντού όμως μπορείς να την εξερευνήσεις. Το κακό είναι οτι είναι τόσο μεγάλη, και εκεί που κρατάς κάτι,να κουνήσεις λίγο το πόδι σου και να χαθεί στην άμμο. Ξανά. Δε πίστευα ποτέ ότι τα συναισθήματα μου θα ναι τέτοια. Τα παγωτά μου αρέσουν πολύ. Ειδικά αν έχουν κομμάτια σοκολάτας. Και ξέρω οτι αν έβαζα λίγο παγωτό σε ένα μπαλόνι και του έλεγα να ρθει σε εσένα,θα ερχόταν και ξέρω οτι δε θα είχε λιώσει. Μακάρι όλα να ήταν σαν το αγαπημένο μου παγωτό. Είναι ότι πιο δύσκολο, μια καθημερινή πάλη για την ευτυχία ,μια υπέροχη ομιλία με το ταβάνι,με την ντουλάπα ,ή το ψυγείο. Και το κενό. Η συνήθεια είναι ίσως χειρότερη από τον αποχωρισμό. Και ξέρω οτι αν τρώω το ίδιο παγωτό κάθε μέρα,αυτό που αρέσει και σε εμένα και σε εσένα,δε θα βαρεθώ. Άνθρωποι σαν εσένα, περιέργοι αλλά τόσο αγαπητοί ,δε ξέρω πότε συγκινούνται . Δε ξέρω αν συγκινούνται,ούτε το επιδιώκω. Ζωγραφίζω καθημερινά στο μυαλό μου, στιγμές χρόνων πριν ,και μετά το κόκκινο χρώμα καλύπτει τα πάντα. Είναι κόκκινο όμως, είναι ζωντανό ,είναι έντονο και είναι δυναμικό. Η μουσική ,πάλι καλά υπάρχει και αυτή να μου δίνει λίγο κουράγιο. Είναι αστείο να λες πως ντρέπεσαι, να ντρέπεσαι να πεις τόσα πράγματα σε κάποιον που τον έπαιρνες κλαίγοντας να του πεις οτι η μαμά σου σου έκοψε τα νύχια αλλά και που δε θα σε αφήσει ακόμα και στην μεγαλύτερη απώλεια όπως είναι ο θάνατος. Ντρέπεσαι όμως, γι αυτά που έχεις κάνει γι αυτόν και τα ζωγράφισες και γι αυτά που χει κάνει εκείνος για σένα. Συνήθως μια γεύση ,δεν είναι πάντα ωραία μόνη της. Εγώ θέλω σοκολάτα-μπανάνα. Έτσι λοιπόν ήμουν και εγώ. Μια γεύση παγωτού που μου είναι δύσκολο να ζήσω χωρίς το ταίρι μου. Όχι , δεν ζητάω τίποτα,γιατί πλέον δε μου ανήκει τίποτα. Η δικαιοδοσία ανήκει αλλού,μάλλον. Τα συναισθήματα σίγουρα είναι ψυχρά και ο γείτονας σταμάτησε να κοπανάει. Το μπαλόνι ελπίζω να φτάσει στο προορισμό του γιατί ο καιρός είναι καλός και τα συναισθήματα είναι σαν ανάμεικτος χυμός. Είναι όλα υπέροχα,έτσι θα συνεχίσω να λέω αγαπητό ψυγείο,αγαπητή ντουλάπα,αγαπητό ταβάνι. Καληνύχτα σας.