Το τούνελ των αισθήσεων

Μεγάλη αυτή η ματιά. Κάθε ματιά σου το πρωί , σαν αντίδοτο . Υπέροχη. Καλημέρα λοιπόν :)
Πόσο εύκολα κάποια συναισθήματα αλλάζουν απ'την μια στιγμή στην άλλη. Σε βλέπω και η καρδιά μου χτυπάει πολλές φορές περισσότερο απ'το κανονικό , κοκκινίζω και ντρέπομαι .
Φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια καθαρά ,μήπως και το καταλάβεις. Και μετά; Το ωραίο παιχνίδι με τα μάτια, θα συνεχιστεί ή θα χαθεί σαν σύννεφο που έφυγε σιγά ; Σε θέλω. Μπορεί να είναι λάθος, ίσως και να είναι λάθος , μα έτσι είναι .
Τρέμω στη σκέψη πως για δυο μέρες δε θα σε δω και στεναχωριέμαι .Θέλω να σε φωνάξω και να σου μιλήσω με όλη μου την καρδιά μα η φωνή μου ξαφνικά σταματάει να βγάζει ήχο . Πόσο όμορφο συναίσθημα μπορείς να μου προκαλέσεις, Θεέ μου.
Ξέρω πως ίσως ποτέ , δεν ακούσω τη φωνή σου, ποτέ δεν σε δω να με κοιτάς στα μάτια, ποτέ τα χέρια σου δε θα τυλίγουν το σώμα μου. Και το μυαλό κάνει φαντασιώσεις και ταξιδεύει σε διάφορους παράνομους και μη τόπους, όπου η καρδιά ίσως δεν πάει . Το ξαφνικό βλέμμα σου με έκανε να νιώσω έναν σεισμό μες τ σώμα μου . Ένα ταρακούνημα και μια φωνή να μου λέει , " Χριστίνα λες; " και συγχρόνως μια άλλη φωνή να λέει " Αποκλείεται , δεν είμαστε για τέτοια" μα δυστυχώς η καρδιά μου ακολούθησε το άκουσμα της πρώτης φωνής και έτσι με τράβηξες κοντά σου.
Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό σε ένα μυαλό; Στο μυαλό ή στην καρδιά ; Το μυαλό φέρνει βόλτα 1000 σκέψεις και η καρδιά γίνεται ενοχλητική με τους τόσους χτύπους της.
Δεν μπορώ , θέλω να φύγω μακριά . Ψάχνω για μια διέξοδο , να μην μπλέξω μες την ζωή σου .
Απογοητεύομαι τόσο απ'τον εαυτό μου. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό . Ένα σύννεφο σε έφερε τόσο ξαφνικά στον κόσμο μου και η ζωή μου άλλαξε δίχως καν προλάβω να το καταλάβω. Οι σκέψεις μου είναι στοιχειωμένες .
Ας ήξερα τουλάχιστον τι είναι αυτό που μας ενώνει; Μήπως το κενό ; Τίποτα κοινό ανάμεσα μας και τελικά να με τραβάς τόσο κοντά σου , τόσο που να θέλω να τρέξω μακριά σου, να μη σε δω ποτέ ξανά.
Η απόρριψη είναι πολύ άσχημη, όσο όμορφη είναι η αποδοχή. Ένα ουράνιο τόξο που σιγά σιγά σβήνεται και χάνεται στο γαλάζιο του ουρανού . Βλέμματα που συγκρούστηκαν "κατά λάθος", όνειρα που ειδώθηκαν ,τσιγάρα που σβήστηκαν ,λόγια που ειπώθηκαν χωρίς φωνή , και όλα αυτά γιατί ; Επειδή σε έχω ανάγκη .
Πνίγομαι σκεπτόμενη πως ίσως περισσεύω στη ζωή σου, ίσως δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σένα και όλα αυτά είναι μια παραίσθηση .
Φοβάμαι και τρομάζω , δεν θέλω να το αποδεχτώ μα ναι πλέον είσαι εδώ, μέσα στη ζωή μου. Και ίσως να σε ευχαριστώ και λίγο που οι σκέψεις μου έγιναν πιο γλυκιές .
Είναι υπέροχο αυτό.Να ξέρεις..
Καληνύχτα