Φωτεινό σκοτάδι

Ξύπνησε το πρωί και όλα της φάνηκαν παράξενα . Κάθε μέρα που περνάει της φαίνεται διαφορετική μα η σημερινή είχε κάτι ιδιαίτερο . Καθώς τα βλέφαρα της άνοιγαν , τα χείλη της είχαν ακόμα αυτή την γεύση απ’ το χθεσινό ρούμι και το σώμα της με δυσκολία μπορούσε να κουνηθεί . Βγήκε έξω και περπάτησε , περπάτησε σε μέρος γνώριμο μα δύσκολα μπορούσε να αντικρίσει κάτι γνωστό . Οι άνθρωποι γύρω της , προχωρούσαν σαν ρομπότ , ίχνος ευγένειας και καλοσύνης , και εκείνη υπνωτισμένη , μέτραγε τα βήματα της μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο που κανείς δεν ξέρει πιο θα είναι . Ούτε η ίδια . Έτσι το δρόμο συνεχίζει και πουλιά ακούγονται παντού . Ξαφνικά σιωπή . Ο ήλιος εξαφανίστηκε και το σκοτάδι έρχεται πριν καν το καταλάβεις. Οι δρόμοι αδειάζουν και μένει μόνη της , παρέα με ένα σκύλο . Ο σκύλος την ακολουθεί χωρίς να ξέρει διαδρομή και προορισμό . 1η στάση , μια πλατεία , αγνώστου ταυτότητος , άδεια βρεγμένη με πολλά παγκάκια αλλά καμία ψυχή καθισμένη σ’ αυτά . Έτσι το βλέμμα της κατευθύνεται σε δυο άδεια κουτάκια μπύρας, σε ένα παγκάκι .Προχωράει και κάθεται εκεί . Το μυαλό της κάνει υποθέσεις , φτιάχνει ιστορίες , παραμύθια με πρωταγωνιστές τα δυο κουτάκια μπύρας . Της θύμιζαν πολλά θαρρώ . Προσπάθησε να μην ονειροπολήσει για πολύ ακόμα , διότι δάκρυα θα κυλούσαν στα μάτια της και έτσι ,παρέα με τον σκύλο προχώρησε για άλλους προορισμούς . Ένιωσε να χάνεται σε ένα κόσμο, περίεργο . Δικό της μα και κάποιου άλλου . Ποιος ξέρει ποιος να ναι αυτός . Δε θα μάθει , δε θα ψάξει , δε θα βρει . Είναι τόσο άδικο κάποιες φορές .Το δέρμα της , ίδρωνε σιγά σιγά και η ανάσα της κοβόταν όσο να ναι . Άκουγε φωνές από παντού και τα δέντρα του δρόμου την είχαν περικυκλώσει . Φοβήθηκε . Μια φωνή , διαπέρασε μέσα της. Της έλεγε « Αυτό που ζητάς, δε θα στο δώσει κανένας. Το χεις μέσα σου» και ξαφνικά χάθηκε. Θύμωσε πολύ, δεν κατάλαβε τι εννοούσε .Ποια ήταν αυτή , που της τα έλεγε αυτά . Ότι έψαχνε , το έψαχνε γύρω της . Πλάι της. Πέρα από εκείνη . Στα μάτια των άλλων , στις πράξεις των άλλων . Προσπαθούσε να καταλάβει , αλλά ίσως η μαγεία ήταν πως πότε δε θα άκουγε την ίδια φωνή να της εξηγήσει . Οι ακρογιαλιές της ψυχής της τής έδωσαν δύναμη . Την ξεκούραζαν . Κάποιος άλλος , της έβαλε χρώμα στην ψυχή της . Μα δεν της επέβαλε τι να βάψει , ή πως και που . Έτσι ο δικός της κόσμος , ήταν ομορφότερος απ όλους . Κόκκινες θάλασσες , πορτοκαλί ουρανοί ,και πράσινοι ήλιοι . Της άρεσε ο κόσμος της. Δεν είχε πόρτες , ήταν πάντα ανοιχτές , κλειδαριές, άκρως απαγορευμένες .
Σταμάτησε για ένα λεπτό . Έπρεπε να κουνηθεί . Φοβήθηκε. Βροχή , ακουγόταν και μύριζε βροχή . Ο πορτοκαλής ουρανός της άλλαζε χρώμα, σαν κάτι να το είχε θυμώσει . Άρχισε να τρέχει . Δυστυχώς , το αδύνατο σημείο της. Οι κεραυνοί. Ένιωθε χαμένη μέσα σε ένα ατελείωτο δάσος, χωρίς επιστροφή . Τρόμαζε. Έκλεγε , φώναζε. Μα κανείς , κανείς δεν ήταν κοντά εκεί να την βοηθήσει . Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά . Δεν υπήρχε τρόπος φυγής . Ούτε έξοδος κινδύνου.
Και να πως όλοι πέφτουν στην παγίδα , ψάχνοντας την έξοδο κινδύνου. Ο κίνδυνος ήταν μπροστά της, τον κράταγε αγκαλιά και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που έπρεπε να αντιμετωπίσει το φόβο μόνη .
Ο ήχος της βροχής τη τρόμαζε, το μυαλό της έκανε βόλτα στο παρελθόν. Ή στο μέλλον.
Φωνές άκουγε, κοπέλες έκλαιγαν και τίποτα δεν τις έσωζε . Ένα άδειο δωμάτιο , εκεί. Εκεί το φανταζόταν. Φώναζε « Βοήθεια !» ήθελε να φύγει και ο ήχος του κεραυνού πλησίαζε όλο και περισσότερο , η καρδιά της χτυπούσε δυνατά , ο σφυγμός όλο και πιο ανεβασμένος μα το βλέμμα της, όπου και αν κοίταγε κατέληγε σε τοίχους . Η κοπέλα βρισκόταν στην δική της παράνοια . Έτρεχε με όλη της τη δύναμη μα δεν κατέληγε πουθενά .
Πέρασαν χρόνια, κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό με το ίδιο δωμάτιο . Κάνεις δεν την άκουγε, στο κόσμο που είχε φτιάξει ήταν μόνη της. Έψαχνε την ψυχή της; Τον άνθρωπό της; Δεν ξέρει κανείς , δεν έμαθε κανείς. Δεν θα μάθει , ούτε η ίδια. Ακόμα ψάχνει και τρελαίνεται ,ουρλιάζει στον ύπνο της και αναζητεί το κομμάτι που της λείπει .
Δεν είναι χάπια, δεν είναι αντικαταθλιπτικά, δεν είναι υποκατάστατα . Είναι μια ψυχή .
Ένα σώμα. Μια ανάσα πλάι στη δική της , που δε μπόρεσε ποτέ να βρει , ίσος δε βρει ποτέ ή ίσως είχε βρει και έχασε.
Το όνομα της άγνωστο , η μορφή της επίσης . Πως τη λένε , ποια είναι ;
Εσύ .
Καληνύχτα