Πέταξα το εισιτήριο μου και βγήκα στο φως του σταθμού " Ομόνοια " . Κοίταξα γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω ακριβώς που βρίσκομαι . Έχοντας ξανά πάει , είχα μέσα μου μια ελπίδα μεγαλύτερης ασφάλειας πιστεύοντας κάτι ουσιαστικά ανούσιο . Έστριψα δεξιά του σταθμού μα τελικά κατευθύνθηκα προς τη σωστή πλευρά ,ρωτώντας μια κύρια , Ελληνίδα ή όχι, δεν έχει σημασία .Προσπάθησα να κοιτάξω τις φίλες μου και να καταλάβω αν και εκείνες αντικρίζουν τον ίδιο κόσμο με μένα . Κοίταξα την Ίριδα και έβλεπα στα μάτια της ένα μικρό κενό , σαν ένα χάσιμο και μια παλίρροια να παρασύρουν τα βλέμματα των ανθρώπων γύρω μου .Η coco κοίταγε γύρω σαν να ήθελε να το εξερευνήσει αν και δεν της ήταν άγνωστο αυτό που αντικρίζαμε . Ο κόσμος μας εξαθλιωμένος , ένας κόσμος κατεστραμμένος από ανθρώπους αδιάφορους προς αυτόν που κάθε μέρα, θέλοντας και μη τον εξαθλιώνουν ακόμη περισσότερο . Ντρέπομαι ήθελα να φωνάξω, ντρέπομαι και απογοητεύομαι . Δύο λέξεις, μια γενιά . Καθώς προχωρούσα στην οδό " Σταδίου " έβλεπα τους ανθρώπους να έρχονται πιο κοντά μου , σαν σε ταινία , ο δρόμος να μικραίνει και τα πάντα να αλλοιώνονται και να καταστρέφονται μπροστά σου . Η κατάσταση ανεξέλεγκτη και μια νεκρόπολη να μεγαλώνει στα μάτια σου . Καλώς ήρθες στο κήπο της , οδός " Σταδίου 23" τράπεζα " MARFIN EGNATIA BANK " μαραμένα λουλούδια και ένα καμένο φόντο να κάνουν τη ψυχή σου κενή . Καλώς ήρθες στην εξαθλίωση ! Έτσι αποφασίζεις να προχωρήσεις λίγο , μετά τη στάση στον " κήπο " και να μπεις λιγάκι παραμέσα.Άνθρωποι περνούν δίπλα σου και δεν ξέρεις τι έχουν στο μυαλό τους, κρατώντας την Ίριδα από το χέρι , πας αργά και κάνεις τη βόλτα σου . Βόλτα σε ένα κόσμο , όπως εσύ τον έφτιαξες κι όπως εσύ τον κατάντησες . Θες να φωνάξεις δυνατά μα τα βλέμματα όλων αυτών των ανθρώπων δεν σ'αφήνουν να το κάνεις, σου βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο και σε κάνουν να φοβάσαι και μόνο στην απόσταση από σένα. Μια Ελλάδα χωρίς μέλλον και χωρίς ελπίδες , μια Ελλάδα με ανθρώπους κακούς και δολοφόνους, όχι του 16χρόνου Αλέξανδρου μα του ίδιου τους του εαυτού ! Τα ναρκωτικά να προχωρούν στο δρόμο σαν να ήταν καραμέλες και άνθρωποι σωριασμένοι σε γωνιές ψάχνουν καταφύγιο . Προσπαθούν να απολαύσουν την ηδονή μα παράλληλα και την καταστροφή που κυλάει στο αίμα τους και εκείνη τη στιγμή το περιπολικό θα φωτίσει μα ανήμπορο να κάνει το οτιδήποτε , θα τους παρατήσει εκεί . Ζούμε στη χώρα που ο έρωτας περνάει απ'τα πλήκτρα , απ'την οθόνη και τη κάμερα , σε μια χώρα που το σεξ γίνεται ηλεκτρονικό και που τα καλώδια θα γίνουν ο εραστής σου . Μια χώρα με κανέναν κανόνα, γιατί όταν μπαίνουν κανόνες , διαμαρτύρεσαι μα όταν δεν υπάρχουν κανόνες , φωνάζεις στους δρόμους , καις μαγαζιά και εκδηλώνεις το θυμό σου καταστρέφοντας το μπάχαλο . Έτσι λοιπόν , αυτή η χώρα θέλει να βγάλει καμάρια, από μια παιδεία ανύπαρκτη κι από έναν κόσμο υποτιθέμενα ειρηνικό και φιλόξενο . Μια παιδεία που μαθαίνει στα παιδιά της μόνο ότι την συμφέρει , μια παιδεία χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς καμιά απολύτως πίστη.
Αλλά ποιος θα δεχτεί τη δική μου πραγματικότητα, τη πραγματικότητα μιας 16χρόνης που θέλει να ζήσει και φοβάται . Τρέξε. Αυτό θα πω στον εαυτό μου και θα φύγω μακριά απ'όλους σας. Αηδία. Αυτό μου προκαλείται και μόνο στη γνώση της ύπαρξης σας. Κοίτα γύρω. Αυτό αξίζει να ακούσει λοιπόν αυτή η πολύ αγαπημένη χώρα, κοίτα να δεις τον φόβο στοιχειωμένο μες τα σώματα των ανθρώπων . Την απογοήτευση να χτυπά κόκκινο και το τίποτα να κορυφώνεται μπροστά στα γραφεία σας. Ντροπή ! Απογοήτευση! Κατάντια !
Τρομάζω σκεπτόμενη τον εαυτό μου κάθε μέρα που περνάει , και κοιτάω έξω απ το παράθυρο ψάχνοντας να βρω κάτι. Δυστυχώς , το ταξίδι φαντασίας έχει διακοπεί και τώρα η ευκαιρία είναι δική μου .
Υ.Γ . Τη ψυχή μου δε θα δώσω , τα όπλα δε θα παραδώσω.
Καληνύχτα
