Ζωής Παιχνίδι

Το δωμάτιο σκοτεινό και ακατάστατο . Έκανα μια προσπάθεια να το συμμαζέψω αλλά δυνάμεις πολύ λίγες. Το παράθυρο ανοιχτό και η φωτεινή οθόνη μαζί με το πρόσωπο μου καθρεφτίζονται εκεί . Τελικά υπάρχουν κάποιες φορές που οι ανασφάλειες και οι φόβοι μας, γίνονται οι καλύτεροι φίλοι . Είναι δύσκολο να το χωνέψεις μα τελικά κοιμάσαι και ξυπνάς μαζί τους. Κάθε βράδυ που το κινητό μου φώτιζε , τρόμαζα.Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και ανυπομονούσα να δω ποιος είναι . Και ας ήξερα. Ένα βράδυ δεν φώτισε.Πάταγα συνέχεια την οθόνη , να δω μήπως χτύπησε και δεν το πήρα χαμπάρι . Έτσι είμαι εγώ. Και ναι , εμένα θα κατηγορήσω. Τρομάζω και σκέφτομαι συνέχεια. Αγχώνομαι και το μυαλό μου κάνει βόλτες σε σκέψεις δίχως λογική . Το ταξίδι του μυαλού μου δεν είναι μαγικό.
Σίγουρα είσαι και εσύ ένας άνθρωπος σαν τους άλλους. Σίγουρα χρειάζεσαι και εσύ έναν άνθρωπο , να σε νοιάζεται , να είναι δίπλα σου.
Να σε στηρίζει βρε αδερφέ! Έτσι είναι όλοι . Κανένας δεν θέλει να μείνει μόνος του , ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος του ανθρώπου είναι η μοναξιά . Πολλοί θα πουν πως ζουν μόνοι επειδή δεν θέλουν να υποφέρουν αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι . Ζεις μόνος και το μυαλό σου γυρίζει . Τα πάντα σου φαίνονται εχθρικά και σιγά σιγά τρελαίνεσαι . Κρύος ιδρώτας τρώει όλο σου το σώμα και τα μάτια σου κοιτούν γύρω γεμάτα καχυποψία . Τίποτα δεν σε γεμίζει πλέον .
Εγώ. Δεν θέλω. Δεν θέλω να μαι μόνη μου και δεν θα είμαι .Ποτέ όμως ένα κομμάτι της καρδιάς μας δεν είναι γεμάτο . Τίποτα στη ζωή μας δεν είναι πάντα ολοκληρωμένο . Θέλω να σε δω. Να κοιτάξω τα μάτια σου και μια αγκαλιά να γίνει το πιο ωραίο δώρο για ένα λεπτό . Και ύστερα..Σιωπή . Ο έρωτας είναι το καλωσόρισμα του παραλογισμού σε έναν υποτιθέμενα λογικό κόσμο . Τίποτα δεν είναι λογικό . Όλα για κάποιο λόγο γίνονται . Το λογικό εμείς το ορίζουμε . Ζούμε σε ένα παιχνίδι , ο καθένας μόνος , διαλέγοντας τις παρέες , τους εραστές και τις ζωές μας. Ένα παιχνίδι φανταστικό . Όταν κάποιος μένει μόνος , ουρλιάζει μέσα του ο εαυτός του . Θέλει να βγει έξω , να αγαπήσει !
Άνθρωποι που δεν είχαν άλλοι επιλογή , χάρισαν το σώμα τους σε σκόνες και χαπάκια και ύστερα όλη τη ζωή τους σε ένα πεζοδρόμιο . Δύσκολες εποχές. Μια κοπέλα με ένα blog να γράφει ασυναρτησίες και να μη σκέφτεται αυτή τη στιγμή τίποτα. Ένα μυαλό γεμάτο . Ένας μεγάλος δρόμος, πολλές διαφορετικές στροφές μα όλες,ένα αδιέξοδο .
Λυπάμαι . Λυπάμαι αν δεν είμαι αυτό που έψαχνες. Αν αυτό που ήθελες δεν το βρήκες . Βγες, κοίτα γύρω σου , ψάξε για κάποια μάτια που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Και ακόμη και αν κάποιος φίλος είπε πως η επικοινωνία δεν υπάρχει μεταξύ μας , σε παρακαλώ , δεν είναι δύσκολο να υπάρξει ξανά.
Μόνο ένα σου βλέμμα χρειάζεται. Και αν ποτέ τρομάζεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό , ξέρεις τι πρέπει να κάνεις..
Πήγαινε μια βόλτα και απλά κοίτα πίσω σου . Δεν θα είναι κανείς.
Καληνύχτα