Ο κόσμος είναι έξω απ'το παράθυρο

Οι μέρες μας. Δύσκολες μέρες,δύσκολοι καιροί. Για κάποιους. Για όλους; Τι είναι αυτό που σήμερα ζούμε. Κάθε μέρα ,διαφορετικά πράγματα,διαφορετικές συνήθειες ,διαφορετικοί άνθρωποι..
Τους κοιτάς στα μάτια. Βλέπεις αγάπη; Βλέπεις μίσος. Τι βλέπεις; Έχεις σκεφτεί ποτέ ,πόσο μαγικό μπορεί να είναι ένα βλέμμα ; Μέσα στα χρώματα τον ματιών , μες στο βάθος αυτό να καταλάβεις και να κατανοήσεις συναισθήματα ,λέξεις και πράξεις. Δύσκολα όμως θα το βρεις αυτό. Γιατί ζούμε στο 2010. Των περισσοτέρων τα μάτια είναι ή κόκκινα, ή σε κοιτούν και κοιτούν την ίδια στιγμή το πάτωμα ή απλά προσπαθούν να μη συγκρουστούν με το δικό σου ,υπέροχο βλέμμα. Γιατί γίνεται αυτό; Νιώθουν ντροπή; Μήπως νιώθουν ενοχή; Ή μήπως νιώθουν αγάπη που απλά δεν μπορούν στις μέρες μας να αποδείξουν με κάποιο τρόπο.
Όχι. Για μένα δε νιώθουν τίποτα. Ο άνθρωπος είναι σκληρός και κακός. Μέσα του υπάρχει μια δυνατή αγάπη ,που ύστερα λόγω της πληγής που του δημιουργείται ,γίνεται ενοχή και ύστερα γίνεται κενό. Ένα τεράστιο κενό μέσα σε ένα κόσμο μόνο κακία.Σ'ένα κόσμο που κανείς δε θα σωθεί. Μόνο ο κάκιστος. Αυτός που το συμφέρον του κοιτάει και τη πάρτη του μόνο. Δυσκολεύομαι να το εκφράσω καθαρά,διότι ..Δεν ξέρω δυστυχώς ή ευτυχώς που ανήκω.Είμαι παιδί ακόμα. Μα κοιτάω γύρω μου και το μέσα μου πονάει. Νιώθω πως τελικά έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει..Και ούτε θα υπάρξει. Προχωράω στο δρόμο και βλέπω συνθήματα στους τοίχους. Γιατί; Από αγάπη; Από Ενοχή; Από μίσος; Από τι; Ποιος θα απαντήσει στο χαζό και ανούσιο ερώτημα μου; Δυο λέξεις ,ίσως και όμοιες. Μια αγάπη και μια ενοχή. Γιατί όταν η αγάπη έρθει ,κάπου στο δρόμο της σίγουρα θα συναντήσει και την ενοχή. Είναι ανθρώπινο.
Μα όταν υπάρχει ενοχή ,η αγάπη κρύβεται μέσα της. Κρίμα όμως, έχω καιρό να ακούσω αυτές τις δυο λέξεις. Το μόνο που μπορώ να δω στα μάτια του κόσμου είναι μίσος, συμφέρον, ανάγκη για φυγή και ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που δε ξέρει κανείς που θα σε οδηγήσει . Αγχωμένοι άνθρωποι,τρέχουν από δω και από κει. Παιδιά σκοτώνουν ανθρώπους ,ας υποθέσουμε ,άθελα τους. Διαδηλώσεις κάθε μέρα στους δρόμους , για ένα κόσμο που είναι το χάος. Για μία χώρα που όλοι ο,τι θέλουν κάνουν και κανείς δε κοιτάει ποιος βρίσκεται δίπλα του. Άνθρωποι που προχωρούν στο δρόμο ,θέλοντας να δουν ποιος θα τους κάνει το κακό και σε ποιόν θα το ανταποδώσουν .
Απαγορεύσεις που στην ουσία δεν υπάρχουν . Λόγια που ποτέ δεν έχουν γραφεί. Από αγάπη; Ή από ενοχή;
Μπορώ να σ'αγαπάω και να μην έχω νιώσει πιο ένοχη.
Μπορώ να σε ενοχοποιώ γιατί απλά σε αγαπάω.
Δε φοβάμαι. Όχι μαμά. Δε φοβάμαι .
Κοιτάω έξω και βλέπω ένα κατεστραμμένο κόσμο. Τι να φοβηθώ;
Ναρκωτικά; Θανάτους; Ή κυρίως τους ανθρώπους; Για πες μου εσύ, τι είναι αυτό που θες να φοβηθώ.
Δυστυχώς για σένα, άνοιξα τα μάτια μου νωρίς. Κατάλαβα τι θα πει κόσμος και τι θα πει , άνθρωπος.
Τώρα μη γυρίσεις ,κοιτώντας με στα μάτια να μου πεις , "Σ'αγαπάω. " Γιατί θα σου πω. "Νιώθω ένοχη γι'αυτό. "
Καληνύχτα.